Cnoty kardynalne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Cnoty kardynalne (łac. cardo – zawias) – cztery cnoty moralne uznane w chrześcijaństwie za najważniejsze. Pozostałe cnoty wynikają z nich lub są nim podporządkowane.

Cnoty kardynalne to:

• roztropność (łac. prudentia),
• sprawiedliwość (łac. iustitia),
• umiarkowanie (łac. temperantia),
• męstwo (łac. fortitudo).

Cnota była centralnym pojęciem starożytnej etyki. Pisarze i filozofowie starożytni zestawiali cnoty ze sobą, wskazując ich wzajemne relacje i rangę oraz tworząc ich katalogi. Do V/IV w. p.n.e. zestawienia te były zróżnicowane i dopiero Platon przedstawił katalog czterech naczelnych cnót, który zyskał szerokie uznanie.

Platon przedstawił rozbudowaną koncepcję cnót moralnych, łączących je ze swoją koncepcją idei i życiem politycznym greckiej polis. To on, w IV księdze Państwa, ustalił listę czterech cnót naczelnych, które zarazem odpowiadały częściom duszy oraz stanom społecznym^[1]:

• mądrość (stgr. φρόνησῐς – fronesis lub stgr. σοφία – sophia) – odpowiada części rozumnej duszy, a w idealnym państwie stanowi filozofów;
• męstwo (stgr. ἀνδρεία – andreia) – odpowiada popędliwej części duszy i stanowi strażników;
• umiarkowanie (stgr. σωφροσύνη – sophrosyne) – odpowiada pożądliwej części duszy (panowaniu nad pożądliwością) i stanowi rzemieślników,
• sprawiedliwość (stgr. Δικαιοσύνη – dikaiosyne) – cnota harmonizująca pozostałe.

To zestawienie czterech cnót (Platon nie używał jeszcze pojęcia cnót kardynalnych) zostało przejęte przez późniejszych filozofów, a także przez chrześcijaństwo, choć treść niektórych z tych cnót uległa istotnym przemianom (sophrosyne w umiarkowanie)^[2][3]. Platońską koncepcję czterech cnót naczelnych, którym pozostałe cnoty są podporządkowane, rozwijali stoicy^[4][5]. Wpływ autorów rzymskich był mniejszy. Dzięki jednak takim autorom jak Cyceron dokonała się latynizacja greckich cnót i w tej łacińskiej postaci zostały przyjęte w średniowieczu^[5].

Odmienną od Platona koncepcję cnót przedstawił Arystoteles. Chociaż nie używał kategorii cnót głównych, to jego szczegółowe rozważania nad cnotami i ich redefinicje (jako cnót złotego środka) będą miały duży wpływ na średniowieczną filozofię chrześcijańską^[6][7].

We wczesnym chrześcijaństwie doszło do recepcji niektórych idei etycznych filozofów starożytnych (przede wszystkim stoickich i platońskich).

Pierwszy raz nazwy „cnoty kardynalne” użył św. Ambroży w dziele De officiis ministrorum (napisanym po roku 386). Ambroży opierał się na De officiis Cycerona, jednak jego koncepcja cnót miała już ściśle chrześcijański charakter^[8] . Od tego czasu cnoty kardynalne były stałym tematem piśmiennictwa chrześcijańskiego, wykorzystywanym m.in. do alegorycznej interpretacji Pisma Świętego^[8] .

Rozwinęła się również teologiczna refleksja nad tymi cnotami. Augustyn z Hippony w dziele O obyczajach Kościoła Katolickiego i obyczajach manichejczyków (387-388) zinterpretował starożytne cnoty kardynalne jako formy miłości wobec Boga. Wskazał również, że cnoty nie mające związku z Bogiem nie są prawdziwymi cnotami, przez co ustalił nowe, różne od antycznych, podstawy chrześcijańskiej etyki cnót^[8] .

Od XII w. cztery cnoty kardynalne uzupełniano o trzy cnoty teologalne (wiara, nadzieja, miłość), wywodzące się z pism Pawła z Tarsu^[9][10]. Zaczęto też przeciwstawiać sobie siedem cnót i siedem grzechów głównych. Za sprawą scholastyki powrócono do analizy starożytnych tekstów poświęconych tej cnocie (w szczególności pism Cycerona i jego komentatorów, np. Marcjanusa Kapelli)^[11].

Bardzo wpływowe było ujęcie Tomasza z Akwinu, który w Sumie teologicznej podsumował średniowieczne piśmiennictwo i zdefiniował cztery cnoty kardynalne w następujący sposób^[8] :

• roztropność (prudentia) – prawy namysł^[12], cnota w rozumie nakierowana na wolę, umiejętność właściwego postępowania^[13],
• sprawiedliwość (iustitia) – prawy duch w działaniu, cnota odnosząca się do działań ukierunkowanych na innych, polegająca na oddawaniu temu, co komu się należy^[14],
• umiarkowanie (temperantia) – przysposobienie ducha, wprowadzające umiar w uczuciach i działaniach^[12], cnota powściągająca, ujarzmiająca^[15],
• męstwo (fortitudo) – cnota duszy, nadająca jej stałość, odporność na trudy i przeciwności^[12].

Cnoty kardynalne są wzajemnie powiązane i podporządkowane cnotom teologalnym.

W Katechizmie Kościoła katolickiego (1992) cnoty kardynalne zostały określone jako cnoty ludzkie, które odgrywają kluczową rolę, a inne cnoty „grupują się wokół nich”^[16]:

• „Roztropność jest cnotą, która uzdalnia rozum praktyczny do rozeznawania w każdej okoliczności naszego prawdziwego dobra i do wyboru właściwych środków do jego pełnienia. [...] Dzięki tej cnocie bezbłędnie stosujemy zasady moralne do poszczególnych przypadków i przezwyciężamy wątpliwości odnośnie do dobra, które należy czynić, i zła, którego należy unikać.”^[17],
• „Sprawiedliwość jest cnotą moralną, która polega na stałej i trwałej woli oddawania Bogu i bliźniemu tego, co im się należy. Sprawiedliwość w stosunku do Boga nazywana jest „cnotą religijności”. W stosunku do ludzi uzdalnia ona do poszanowania praw każdego i do wprowadzania w stosunkach ludzkich harmonii, która sprzyja bezstronności względem osób i dobra wspólnego.”^[18]
• „Męstwo jest cnotą moralną, która zapewnia wytrwałość w trudnościach i stałość w dążeniu do dobra. Umacnia decyzję opierania się pokusom i przezwyciężania przeszkód w życiu moralnym. Cnota męstwa uzdalnia do przezwyciężania strachu, nawet strachu przed śmiercią, do stawienia czoła próbom i prześladowaniom. Uzdalnia nawet do wyrzeczenia i do ofiary z życia w obronie słusznej sprawy.”^[19]
• „Umiarkowanie jest cnotą moralną, która pozwala opanować dążenie do przyjemności i zapewnia równowagę w używaniu dóbr stworzonych. Zapewnia panowanie woli nad popędami i utrzymuje pragnienia w granicach uczciwości.”^[20]

 Osobne artykuły: Ikonografia poszczególnych cnót: Roztropności, Sprawiedliwości, Umiarkowania i Męstwa.

Wśród pierwszych chrześcijan (katakumby San Gennaro) cnoty przedstawiano jako kobiety w bieli przeciwstawiane wadom (kobietom w czerni). Ponieważ nie miały wyróżniających atrybutów, nie miały charakteru indywidualnego. Nabrały go dopiero w średniowieczu, kiedy przedstawienie czterech cnót kardynalnych stało się częstym motywem sztuki^[21] .

Cnoty kardynalne były często przedstawiane w sztuce średniowiecznej i nowożytnej, a sprawiedliwość i roztropność/mądrość również starożytności^[11]. Artyści przedstawiali każdą ze cnót kardynalnych z osobna, jak i wszystkie razem. Częste było również zestawianie cnót z wadami (szczególnie siedmioma grzechami głównymi), motyw ukształtowany w Pscyhomachii Prudentiusa (początek V w.n.e.)^[11]. Cnoty najczęściej są postaciami kobiecymi (choć przedstawienie ich jako postaci męskich lub grupy mężczyzn i kobiet nie były rzadkością)^[11].

Pierwsze przedstawienia czterech cnót pochodzą z okresu karolińskiego. Teodulf z Orleanu opisuje w wierszu (niezachowaną) płytę z pałacu w Akwizgranie, przedstawiającą drzewo, którego gałęziami były cnoty kardynalne (z typowymi dla nich atrybutami) i sztuki wyzwolone^[11]. Drzewo cnót (arbor virtutum) będzie w średniowieczu częstą formą obrazowania relacji między cnotami^[21] .

Cnoty kardynalne przedstawiano na iluminacjach w Bibliach, tekstach liturgicznych, modlitewnikach. W epoce karolińskiej umieszczano je w narożnikach strony umieszczone na medalionach, otaczające postać władcy lub króla Dawida (wzorca władców frankijskich). Najwcześniejszym znanym przykładem takiego przedstawienia jest Biblia Viviana (845-846)^[11].

W XI–XII w. przedstawienia cnót stały się bogatsze. Do prostego zestawu atrybutów (książka, tarcza, miecz, waga, uzda) zaczęto dodawać kolejne, np. zwierzęta symboliczne. W początkowym okresie cnoty ujeżdżają lub depczą zwierzęta (które symbolizują wady lub popędy). Od XV w. pojawiają się również zwierzęta symbolizujące same cnoty^[22]. W XII w. przedstawienia cnót zaczęto umieszczać na różnych przedmiotach związanych z religijnością: przenośnych ołtarzach, relikwiarzach, tabernakulach^[11]. Cnoty kardynalne zaczęto też wiązać z innymi tetradami (i symbolicznym znaczeniem liczby cztery), np. czterema rzekami wypływającymi z Raju, ewangelistami, ojcami Kościoła, porami roku^[9].

Od XII w. spopularyzowało się też przedstawienie siedmiu cnót głównych (czterech cnót kardynalnych i trzech teologicznych), często przeciwstawianych siedmiu grzechom głównych^[9]. Od XIII w. powraca późnostarożytny topos psychomachii, gdzie poszczególne cnoty tryumfują nad odpowiadającymi im wadami czy grzechami^[23]. Od XIV w. przedstawienia cnót zaczęły się pojawiać również w sztuce sepulkralnej^[24].

W XIV-XV w. we włoskich miastach artyści zaczęli nawiązywać do starożytnego znaczenia cnót, a przedstawienia i znaczenie cnót uległy częściowej sekularyzacji. Odchodzono do jednoznacznego kojarzenia ich z chrześcijaństwem i zaczęto podkreślać ich polityczne znaczenie^[25]. Z cnotami kardynalnymi zaczęto łączyć typowe postacie historyczne i biblijne^[26], a także bóstwa z mitologii greckiej i rzymskiej^[27].

W XVI przedstawienia cnót były już mocno świeckie i powiązane z życiem świeckim. Duży udział w rozwoju nowożytnej ikonografii miał w rozwój gatunku emblematu oraz dopisywanie symboliki do przedstawień heraldycznych, a później również malarstwa alegorycznego. Bardzo popularna Iconologia Cesarego Ripy (1593) była ważnym źródłem symbolicznych znaczeń dla artystów baroku^[28].

Od XVIII w. alegorie cnót w sztuce stają się coraz mniej popularne^[29].

• JamesJ. Hall JamesJ., Dictionary of Subjects and Symbols in Art, Icon Editions, 1974 .
• Katechizm Kościoła Katolickiego, Poznań: Pallotinum, 2012 . Brak numerów stron w książce
• JohJ. Langan JohJ., Cardinal Virtues, [w:] James F.J.F. Childress, JohnJ. MacQuarrie (red.), A New Dictionary of Christian Ethics, SCM Press, 1986, s. 76–77 .
• Helen F.H.F. North Helen F.H.F., Temperance (Sophrosyne) and the Canon of the Cardinal Virtues, [w:] Philip G.P.G. Wiener (red.), Dictionary of the History of Ideas, t. 4, New York: Charles Scribner’s Sons, 1973, s. 365–378 .
• GiovanniG. Reale GiovanniG., Historia filozofii starożytnej, t. 2, Lublin: Wydawnictwo KUL, 2008 .
• GiovanniG. Reale GiovanniG., Historia filozofii starożytnej, t. 3, Lublin: Wydawnictwo KUL, 2004 .
• Tomasz z Akwinu, Suma teologiczna. O sprawnościach, London: Veritas, 1977 . Brak numerów stron w książce
• HelenaH. Wegner HelenaH., Cnót katalogi, [w:] RomualdR. Łukaszyk, LudomirL. Bieńkowski, FeliksF. Gryglewicz (red.), Encyklopedia Katolicka, t. III, Lublin: Wydawnictwo Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1989, s. 527–530 .

• O cnotach kardynalnych w Katechizmie Kościoła Katolickiego