Colby Slater – Wikipedia, wolna encyklopedia

Colby Slater

Pełne imię i nazwisko	Colby Edmund Slater
Data i miejsce urodzenia	30 kwietnia 1896 Berkeley
Data i miejsce śmierci	30 stycznia 1965 Clarksburg
Wzrost	191 cm
Rugby union
Pozycja	wspieracz, rwacz
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) UC Davis Aggies
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 1920–1924  Stany Zjednoczone 2 (0)
Dorobek medalowy złoto Paryż 1924 Rugby union
Multimedia w Wikimedia Commons

Colby Edmund Slater (ur. 30 kwietnia 1896 w Berkeley, zm. 30 stycznia 1965 w Clarksburgu)^[1] – amerykański sportowiec, olimpijczyk, zdobywca złotego medalu w turnieju rugby union na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w 1924 roku w Paryżu.

Był synem Louise, córki irlandzkiej emigrantki, i pochodzącego z Szetlandów Johna, kapitana żeglugi wielkiej. Miał trójkę rodzeństwa – Marguerite, Jamesa Herberta oraz Normana, również złotego medalistę olimpijskiego^[2]. Uczęszczał do Berkeley High School, którego zespół rugby poprowadził do sukcesów na arenie hrabstwa, regionu i stanu^[3][4]. W 1914 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Kalifornijskim w Davis – występował w barwach UC Davis Aggies w rugby, futbolu amerykańskim, koszykówce i baseballu, udzielał się też w organizacjach studenckich^[4].

Slater ukończył studia w maju 1917 roku, w czerwcu zgłosił się do poboru, w armii znalazł się trzy miesiące później, a w listopadzie otrzymał rangę kaprala. Na wiosnę 1918 roku odbył intensywne szkolenie w Forcie Lewis, do Europy dotarł zaś w połowie lipca. Służył w oddziale medycznym, z którym do końca wojny stacjonował we Francji i Belgii. Dopiero w kwietniu 1919 roku mógł powrócić do USA, a oficjalnie służbę wojskową zakończył w maju tego roku. Osiedlił się wówczas w Woodland, gdzie zajmował się hodowlą zwierząt oraz graniem i trenowaniem futbolowych i koszykarskich zespołów miejscowej placówki American Legion^[4].

W 1920 roku udał się do Europy z reprezentacją Stanów Zjednoczonych w rugby union. Choć nie wystąpił podczas zawodów olimpijskich^[5][6], przeciwko Francuzom stanął jednak 10 października 1920 roku^[7][8]. Do kadry został też wytypowany cztery lata później i zagrał w turnieju rugby union na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1924^[9]. Wystąpił w jednym meczu tych zawodów – 18 maja Amerykanie pokonali na Stade de Colombes Francuzów 17–3^[5][10]. Wygrywając oba pojedynki Amerykanie zwyciężyli w turnieju zdobywając tym samym złote medale igrzysk^[11].

Około 1927 roku przeprowadził się do Clarksburga, gdzie zakupił ziemię uprawną. Farmę prowadził przez blisko trzydzieści lat, a pomagał mu w tym jego brat, Norman. Obaj w 1947 roku byli inicjatorami powstania miejscowej straży pożarnej, angażował się także w lokalne inicjatywy farmerskie oraz był czynny w organizacji absolwentów swojej uczelni^[4].

• Z poślubioną w 1932 roku Virginią Cave miał urodzoną rok później córkę, Marilyn^[4].
• Został przyjęty do Hali Sław Berkeley High School^[12], Woodland^[4] i UC Davis Aggies^[13], a wraz z pozostałymi amerykańskimi złotymi medalistami w rugby union został w 2012 roku przyjęty do IRB Hall of Fame^[14].
• Na jego cześć nazwano nagrody dla najlepszego sportowca Uniwersytetu Kalifornijskiego w Davis^[4][15] oraz uniwersyteckiego zespołu rugby^[16].
• Jest jednym z dwóch, obok Rudy’ego Scholza, głównych bohaterów książki Marka Ryana For the glory: two Olympics, two wars, two heroes (ISBN 1-906779-25-2)^[17].