Comtois – Wikipedia, wolna encyklopedia

Comtois – rasa koni zimnokrwistych pochodząca z Francji.

Koń średniego kalibru. Głowa dość masywna, średniej wielkości, o przyjaznym wyrazie. Szyja krótka, silnie umięśniona. Prawidłowa partia łopatek. Kłąb wyraźnie zaznaczony. Można go poznać po jasnej grzywie i elegancji. Pokrój jest harmonijny, grzbiet krótki, lędźwie mocne, zad mięsisty, a nogi jędrne.

Wysokość w kłębie: zwykle ok. 155 cm, ok. 150 - 160 cm.

Masa ciała: ok. 800 kg. Waga waha się od 600 do 800 kg.

Maść: kasztanowata jaśniejsza lub ciemniejsza.

Rasa ta wywodzi się od ciężkich koni germańskich, przyprowadzonych na tereny dzisiejszego Franche-Comté przez Burgundów w VI wieku.

Comtois stracił swą dawną funkcję użytkową - nie pracuje w transporcie ani nie służy w wojsku. Nieliczne konie nadal są wykorzystywane w górskich lasach do ciągnięcia drewna. Służą też czasem jako konie rekreacyjne, zaprzęgowe oraz jako wierzchowce wykorzystywane w hipoterapii. Oprócz tego wciąż są zwierzętami rzeźnymi.

Spokojny, odważmy, chętny do pracy, mało wymagający i wyjątkowo wytrzymały^[1].