Cukromocz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Cukromocz – obecność cukru w moczu.

W zależności od rodzaju cukru w moczu można rozróżnić:

• glukozuria – przy obecności glukozy
• melituria – obecność innego niż glukoza cukru w moczu:
  • galaktozuria – przy obecności galaktozy
  • fruktozuria – przy obecności fruktozy
  • laktozuria – przy obecności laktozy
  • pentozuria – przy obecności cukrów z grupy pentoz takich jak: ryboza, rybuloza, ksyloza, ksyluloza

Najczęściej spotyka się glukozurię. W warunkach prawidłowych nie stwierdza się glukozy w moczu. Obecność glukozurii jest wskazaniem do oznaczenia glukozy w surowicy^[1]. Może być objawem cukrzycy.

Innymi przyczynami cukromoczu mogą być: uszkodzenie kanalików nerkowych, guzy przysadki mózgowej, działanie niektórych leków i hormonów.

W warunkach prawidłowych próg nerkowy glikemii wynosi 150–180 mg/dl. U ciężarnych wartość ta jest mniejsza niż 150 mg/dl, dlatego u kobiet w ciąży może występować tzw. fizjologiczna glukozuria. W cukrzycowej chorobie nerek próg nerkowy glikemii zwiększa się do 300 mg/dl. Oznacza to, że mimo znacznej hiperglikemii np. 200 mg/dl nie stwierdza się cukromoczu. Glukozuria może wystąpić mimo prawidłowej glikemii. Objaw ten jest wynikiem zaburzeń czynności kanalików proksymalnych nerek i określony jest jako glukozuria nerkowa.

Rozróżnia się 3 kategorie cukromoczu:

• cukromocz łagodny
  • typ A - spowodowany obniżeniem progu nerkowego i obniżeniem maksymalnej resorpcji glukozy
  • typ B - obniżony próg nerkowy, prawidłowa resorpcja glukozy
  • typ C - zupełny brak resorpcji glukozy
• cukromocz w przebiegu cukrzycy i cukrzycy ciężarnych
• cukromocz w przebiegu dysfunkcji kanalików nerkowych (zespół Fanconiego)