Cyklinowanie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2011-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Cyklinowanie – szlifowanie parkietu, najczęściej wykonywane maszyną szlifującą, czyli cykliniarką. Ma na celu zdarcie wierzchniej, zniszczonej w wyniku użytkowania warstwy drewna.

Po wstępnym szlifowaniu grubymi gradacjami papierów ściernych (wyprowadzeniu płaszczyzny P24-P60 i usunięciu starej powłoki) wykańcza się powierzchnię celem osiągnięcia wymaganej gładkości (P60-P100). Po szlifowaniu cykliniarką następuje kolejny etap szlifowania – polerowanie. Maszyna wolnoobrotowa szlifuje powierzchnię drewna siatkami ściernymi o gradacji od 120 do 220. Do obróbki brzegów płaszczyzny używane są szlifierki krawędziowe, nazywane również brzegowymi.

Między operacjami szlifowania (zazwyczaj po wyszlifowaniu papierem o gradacji 60) stosuje się w razie konieczności wypełnianie szczelin między klepkami podłogi mieszaniną płynu do wypełnień na bazie żywic i pyłu drzewnego z wyszlifowanej podłogi. Proces ten nazywany jest szpachlowaniem parkietu. Zwykle po cyklinowaniu podłogę się lakieruje, przeprowadza olejowanie, woskowanie itp. Lakierowanie to 3- lub 4-stopniowy proces. Na wyszlifowaną powierzchnię nanosi się za pomocą wałka lakier podkładowy. Po wyschnięciu przeprowadza się lakierowanie lakierem nawierzchniowym.