Dachówka rzymska – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dachówka rzymska (antyczna) – ceramiczna dachówka tłoczona stosowana w starożytności, głównie w Grecji.
Występowały dwa rodzaje takich płytek:
- wklęsłe (imbrices) z wygiętymi do góry brzegami
- wypukłe (kalipteres) o łamanym lub półokrągłym przekroju, służące do zakrywania styków[1].
Dachówka taka układana była na deskowaniu zasłanym paprocią, plewami i pokrywana warstwą gliny[2]. W Atenach znaleziono dachówki na których widnieje odciśnięty stempel Sokles architekton[2]. Niektóre dachówki były ozdobnie kształtowane i umieszczane na bocznej krawędzi dachu (tzw. antefiksy)[3].
Podobne dachówki stosowano także w Chinach i Japonii. Układane były na zaprawie, z której na stykach formowano małe wałki[2].
Płytki te często mylone są z dachówką gąsiorkową, korytkową (klasztorną) i tatarską[1][4].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Sztuka świata. T. 17. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, ISBN 978-83-213-4726-4.
- ↑ a b c Zdzisław Mączeński: Elementy i detale architektoniczne w rozwoju historycznym. Warszawa: Budownictwo i Architektura, 1956
- ↑ Krystyna Zwolińska, Zasław Malicki: Mały słownik terminów plastycznych. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1974.
- ↑ Krystyna Kubalska-Sulkiewicz, Monika Bielska-Łach, Anna Manteuffel-Szarota: Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007.