Dalba – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dalba – gruby pal (wiązka pali lub rura) wbity w dno akwenu i wystający ponad powierzchnię wody, wykorzystywany w różnych celach:

jako uchwyt do cumowania
na terenie akwatorium portowego jako oś do ciasnego obracania jednostek pływających (tzw. obrotnica portowa)
jako osłona wejścia do budowli hydrotechnicznej, np. wejścia do kanału, portu, śluzy, doku
jako osłona brzegów kanału, falochronu itp., szczególnie jeżeli są przy nich płycizny
jako wytyczenie i jednocześnie osłona krawędzi toru wodnego wytyczonego wśród płycizn
jako rodzaj znaku nawigacyjnego lub postument dla takiego znaku
jako miejsce do określania dewiacji kompasu magnetycznego, tzw. dalba dewiacyjna – mniejsze jednostki pływające cumują przy takiej dalbie i obracając się wokół niej określają poprawkę kompasu na różnych kursach
jako znak graniczny (np. dalba „7” na Jeziorze Nowowarpieńskim)

Zobacz też

Lesław Furmaga, Józef Wójcicki: Mały słownik morski. Gdynia: Mitel International Ltd, 1993. ISBN 83-85413-73-1.