Daniel Ponce de León – Wikipedia, wolna encyklopedia

Daniel Ponce de León

Data i miejsce urodzenia	27 lipca 1980 Cuauhtémoc
Obywatelstwo	Meksyk
Wzrost	165 cm
Styl walki	leworęczny
Kategoria wagowa	piórkowa
Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk	48
Zwycięstwa	44
Przez nokauty	35
Porażki	4
Remisy	0
Nieodbyte	0
↑ Bilans walk aktualny na 7 czerwca 2014.

Daniel Ponce de León (ur. 27 lipca 1980 w Cuauhtémoc) – meksykański bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji WBO w kategorii junior piórkowej (do 122 funtów).

W 1999 otrzymał brązowy medal igrzysk panamerykańskich^[1]. Reprezentował Meksyk na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney w 2000, przegrał jednak już w pierwszej walce z późniejszym brązowym medalistą, Wołodymyrem Sydorenko.

Zawodową karierę rozpoczął w marcu 2001. 28 sierpnia 2003, w swojej piętnastej walce, pokonał już w pierwszej rundzie byłego mistrza świata IBF w kategorii muszej, Francisco Tejedora.

17 lutego 2005 zmierzył się w walce eliminacyjnej IBF z przyszłym mistrzem WBA, Celestino Caballero. Ponce de León w ósmej rundzie leżał na deskach i przegrał całą walkę na punkty^[2]. Po dwóch kolejnych zwycięskich walkach stanął przed szansą zdobycia wakującego tytułu mistrza świata WBO. 29 października 2005 pokonał na punkty Taja Soda Looknongyangtoya i zdobył pas mistrzowski^[3].

W 2006 trzy razy obronił swój tytuł. W maju w drugiej rundzie znokautował Gersona Guerrero^[4], niecałe dwa miesiące później już w pierwszej rundzie zakończył pojedynek rewanżowy z Looknongyangtoyem, a w październiku wygrał przez techniczny nokaut w ósmej rundzie z Alem Seegerem^[5].

17 marca 2007 pokonał byłego mistrza WBC w kategorii muszej i przyszłego mistrza WBO w kategorii koguciej, Gerrego Peñalosę^[6]. Pięć miesięcy później już w pierwszej rundzie znokautował oficjalnego pretendenta do tytułu, Reya Bautistę^[7], a 28 września, także przez nokaut, pokonał w piątej rundzie Kolumbijczyka Reynaldo Lopeza. W ostatniej walce w 2007 zwyciężył jednogłośnie na punkty z rodakiem, Eduardo Escobedo^[8].

7 czerwca 2008 stracił tytuł mistrza świata WBO, przegrywając niespodziewanie już w pierwszej rundzie z Juanem Manuelem Lópezem^[9].

Na ring powrócił niecałe pięć miesięcy później, nokautując w czwartej rundzie mniej znanego boksera, Damiana Marchiano. Kolejną walkę stoczył 25 kwietnia 2009 roku, pokonując na punkty Marlona Aguilara. Meksykanin miał w tej walce zdecydowaną przewagę, a jego rywal w ósmej rundzie leżał na deskach^[10].

5 września 2009 roku w walce eliminacyjnej WBA w kategorii piórkowej pokonał na punkty Roineta Caballero^[11]. 20 lutego 2010 znokautował w trzeciej rundzie Orlando Cruza^[12], a 1 maja 2010 wygrał jednogłośnie na punkty z Corneliusem Lockiem^[13].

• Lista walk zawodowych Daniela Ponce de Leóna na BoxRec.com