Daozang – Wikipedia, wolna encyklopedia

Daozang – zbiór ksiąg stanowiących kanon taoizmu.

Zbiór ten ukształtował się w IV-V wieku. W skład obecnego kanonu Daozang, ustalonego w 1436 roku, wchodzi 1120 tomów. Wcześniejsze redakcje były o wiele obszerniejsze, jednak wiele ksiąg zaginęło na skutek rozkazu Kubilaj-chana, który w 1281 roku nakazał spalić Daozang.

Daozang dzieli się na trzy części zwane Grotami (三洞, San dong):

• Grota prawdy (Dongzhen, 洞真部) – teksty medytacyjne i rytualne sekty Najwyższej Czystości.
• Grota tajemnicy (Dongxuan, 洞玄部) – teksty sekty Lingbao, a także opis rytuałów i amuletów.
• Grota ducha (Dongshen, 洞神部) – rejestr nazw i funkcji duchów związanych z sektą Niebiańskich Mistrzów.

W skład Daozang wchodzą także cztery dodatki (四辅, Sifu):

• Wielka tajemnica (Taixuan, 太玄部) – Daodejing.
• Wielki pokój (Taiping, 太平部) – księga Taipingjing.
• Wielka czystość (Taiqing, 太清部) – teksty alchemiczne i filozoficzne.
• Ortodoksja (Zhengyi, 正一) – teksty sekty Niebiańskich Mistrzów.

• Encyklopedia historyczna świata. Tom III. Kraków: Wyd. Opres, 2000. ISBN 83-85909-61-3. Brak numerów stron w książce