David Morse – Wikipedia, wolna encyklopedia

David Morse
Ilustracja
David Morse (2015)
Imię i nazwisko

David Bowditch Morse

Data i miejsce urodzenia

11 października 1953
Beverly

Zawód

aktor, reżyser telewizyjny, scenarzysta

Lata aktywności

od 1980

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

David Bowditch Morse[1] (ur. 11 października 1953 w Beverly) – amerykański aktor, reżyser telewizyjny i scenarzysta.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Beverly[2] w Massachusetts jako pierwsze z czworga dzieci Jacquelyn Morse, nauczycielki, i Charlesa Morse, kierownika sprzedaży[3]. Jego drugie imię, Bowditch, pochodzi od matematyka Nathaniela Bowditcha[4]. Jego rodzina miała pochodzenie angielskie, a także korzenie szkockie i holenderskie[5]. Wychowywał się z trzema młodszymi siostrami[6] w Essex i Hamilton. Był uczulony na większą ilość cukru[6]. Po ukończeniu szkoły średniej, w 1971 studiował aktorstwo w William Esper Studio[7].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1971–1977 występował w ponad 30 produkcjach z Boston Repertory Theater Company[8]. Pod koniec lat 70. Morse kontynuował karierę sceniczną w Circle Repertory Company w Nowym Jorku. W 1981 trafił na Off-Broadway w roli Nuba Clyde’a w spektaklu Wątki[9]. W 1997 za rolę Becka[10] w sztuce Pauli Vogel How I Learned to Drive, uhonorowanej Nagrodą Pulitzera[11], otrzymał nagrody Lucille Lortel, Drama Desk i Obie Award[12]. Był nominowany do Tony Award za dwa występy na Broadwayu: w 2018 jako Larry Slade w przedstawieniu Eugene’a O’Neilla Zimna śmierć nadchodzi i w 2022 za rolę wujka Pecka w spektaklu How I Learned to Drive[13].

W 1980 zadebiutował na kinowym ekranie, grając Jerry’ego Maxwella, wesołego barmana i koszykarza w melodramacie Richarda Donnera Inside Moves na podstawie scenariusza Barry’ego Levinsona u boku Johna Savage’a i Diany Scarwid. Był wymieniony jako jeden z dwunastu „Obiecujących nowych aktorów roku 1980” w Screen World Johna Willisa, tom. 32[6]. Przełomem w karierze była rola doktora Jacka „Boomera” Morrisona, młodego lekarza, który zmaga się jako samotny rodzic po śmierci żony, w serialu medycznym NBC St. Elsewhere (1982–1988)[14]. W dramacie kryminalnym Michaela Cimino Godziny rozpaczy (Desperate Hours, 1990) wystąpił w roli kryminalisty Alberta. Rola Johna Bootha, pijanego kierowcy i sprawcy wypadku, który zabił 10-latkę i skazany zostaje na kilka lat więzienia w dramacie psychologicznym Seana Penna Obsesja (The Crossing Guard, 1995) przyniosła mu nominację do Independent Spirit Awards w kategorii najlepsza drugoplanowa rola męska[15]. Wystąpił w dramacie fantasy Franka Darabonta Zielona mila (The Green Mile, 1999) jego strażnik więzienny Brutus „Brutal” Howell, dramacie sensacyjnym Taylora Hackforda Dowód życia (Proof of Life, 2000) w roli porwanego męża Meg Ryan i dramacie sportowym The Slaughter Rule (2001) jako twardy trener piłki nożnej Gedeon „Gid” Ferguson.

Za rolę detektywa Michaela Trittera z toporem do grindowania w kilku odcinkach serialu Fox Dr House (House M.D., 2004–2007) otrzymał nominację do nagrody Emmy[16]. Złamał kilka palców podczas sceny walki jako Robert Turner, sąsiad głównego bohatera (Shia LaBeouf), którego trójka nastolatków podejrzewa o morderstwa w dreszczowcu D.J. Caruso Niepokój (Disturbia, 2007), ale pozostał na planie i dokończył ujęcie[6]. Po raz drugi zdobył nagrodę Emmy, grając George’a Washingtona w miniserialu HBO John Adams (2008)[16].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

19 czerwca 1982 poślubił pisarkę Susan Wheeler Duff von Moschzisker[17], z którą ma troje dzieci – córkę Elizę oraz bliźniaki, Benjamina i Samuela[18]. W 1994 przeprowadził się z rodziną do Filadelfii po trzęsieniu ziemi w Kalifornii, aby być blisko rodziny żony[6].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ David Morse. Listal. [dostęp 2021-11-21]. (ang.).
  2. ↑ David Morse Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
  3. ↑ David Morse Biography (1953–). Filmreference. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
  4. ↑ Patricia Sheridan: Patricia Sheridan's Breakfast With ... David Morse. Pittsburgh Post-Gazette, 2008-06-23. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
  5. ↑ David Morse What Nationality. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
  6. ↑ a b c d e David Morse Trivia. FamousFix. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
  7. ↑ William Esper Studio for Acting. NYCastings. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
  8. ↑ Lucia Bozzola: David Morse Biography. AllMovie. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
  9. ↑ Frank Rich: Jonathan Bolt’s „Threads”, at the Circle Repertory Company. „The New York Times”, 1981-10-26. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
  10. ↑ David Morse. lortel.org. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
  11. ↑ Maya Phillips: ‘How I Learned to Drive’ Review: Many Miles to Go Before a Reckoning. „The New York Times”, 2022-04-19. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
  12. ↑ David Morse. Internet Off-Broadway Database. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
  13. ↑ David Morse. Internet Broadway Database. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
  14. ↑ David Morse. Rotten Tomatoes. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
  15. ↑ David Morse Awards. AllMovie. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
  16. ↑ a b David Morse Awards. FamousFix. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
  17. ↑ David Morse Relationships. FamousFix. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
  18. ↑ David Morse Biography. Unofficial David Morse websit. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=David_Morse&oldid=74664213”