Defektoskopia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Defektoskopia – dział badań nieniszczących (NDT) zmierzających do wykrycia nieciągłości materiału. Wykrywane są wady materiału takie jak: wtrącenia, ubytki korozyjne, pustki, pęknięcia, odwarstwienia, łuski, szczeliny, braki przetopu itp.

Metody stosowane w defektoskopii:

• Metody elektromagnetyczne – umożliwiają badanie materiałów metalicznych
  • metody elektryczne – analiza przepływu prądu w badanym obiekcie (oporowa) i skutków, które wywołuje (indukcyjna, termoelektryczna)
  • metody magnetyczne – analiza stałego lub wolnozmiennego pola magnetycznego na powierzchni lub w pobliżu badanego przedmiotu (np. defektoskopia magnetyczna proszkowa)
• Metody radiologiczne
  • defektoskopia rentgenowska (rentgenografia) – wykorzystujące promieniowanie rentgenowskie
    • tomografia komputerowa
  • defektoskopia gamma (gammagrafia) – wykorzystująca promieniowanie gamma^[1].
• Metody ultradźwiękowe i akustyczne – defektoskopia ultradźwiękowa, np. wykrywanie pęknięć obręczy kół kolejowych
  • metoda echa
  • metoda cienia
  • metoda rezonansowa
• Inne metody
  • metody penetracyjne
  • metody termograficzne

Zobacz multimedia związane z tematem: Defektoskopia

• Praca zbiorowa: Poradnik inżyniera. Zastosowania elektroniki. WNT, 1975. Brak numerów stron w książce Rozdz. Badania nieniszczące. s. 321–399.
• Ryszard Szepke: 1000 słów o atomie i technice jądrowej. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06723-6. (pol.). Brak numerów stron w książce
• Zbigniew Płochocki. Betatron. Transformator do przyspieszania elektronów. „Młody Technik nr 5 (178) maj 1963”, s. 7–16, 1963. Warszawa.