Deifikacja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Deifikacja (łac. deificatio; deus „bóg”, facere „czynić”) – ubóstwienie, przypisanie cech boskich temu, co bogiem nie jest, a następnie uprawienie kultu ubóstwionej istoty lub rzeczy.

W mistycyzmie pojęcie to związane jest m.in. z przebóstwieniem.

• Antropolatria – uprawienie kultu, oddawanie czci wobec ludzi
• Apoteoza – antropolatria wobec założycieli albo przywódców religijnych lub innych wybitnych osobistości czy autorytetów (najsławniejszym przykładem jest osoba Jezusa Chrystusa)
• Statolatria – deifikacja władcy lub władz państwowej (będącego lub będącej wcieleniem czy przedstawicielem bóstwa)
• Fetyszyzm – deifikacja dotycząca przedmiotów materialnych (fetyszy) poprzez przypisanie im mocy nadprzyrodzonych czy nadnaturalnych lub określenie ich jako miejsca przebywania duchów zmarłych albo bóstw
• Astrolatria – fetyszyzm ciał niebieskich
• Zoolatria (animalizm) – deifikacja wobec zwierząt

Zobacz hasło deifikacja w Wikisłowniku

• kult jednostki
• kulty cargo
• półbóg

• Deifikacja – WIEM, darmowa encyklopedia. [dostęp 2009-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-09-30)].
• Piotr Moskal: Deifikacja – Powszechna Encyklopedia Filozofii. [dostęp 2009-07-26].
• T. Chodzidło, Antropolatria, EK I 678–679
• T. Chodzidło, Astrolatria, EK I 1009–1010.
• J. Sekulski, Apoteoza, EK I 837
• J. A. Kłoczowski, Człowiek–bogiem człowieka. Filozoficzny kontekst rozumienia religii w „Istocie chrześcijaństwa” Ludwika Feuerbacha, Lb 1979
• H. Zimon, Deifikacja, EK III 1103
• M. Neusch, Au sources de l’athéisme contemporain, P 1977 (U źródeł współczesnego ateizmu, P 1980)
• J. Wecławik, Fetysz, EK V 152
• H. Zimon, Fetyszyzm, EK V 153
• É. Gilson, Bóg i ateizm, Kr 1996
• Z. J. Zdybicka, Ateizm, PEF I 371–390.