Demultiplekser – Wikipedia, wolna encyklopedia

Demultiplekser (w skrócie DMUX) – układ kombinacyjny, posiadający jedno wejście ${\displaystyle x,}$ ${\displaystyle n}$ wejść adresowych (sterujących ${\displaystyle a_{0},a_{1},\dots ,a_{n-1}}$) oraz ${\displaystyle k}$ wyjść danych (${\displaystyle y_{0},y_{1},\dots ,y_{k-1},}$ zazwyczaj ${\displaystyle k=2^{n}}$), którego działanie polega na przekazaniu sygnału z wejścia ${\displaystyle x}$ na jedno z wyjść ${\displaystyle y_{i}.}$

Wyjście, dla danych wejściowych ${\displaystyle x,}$ jest określane przez podanie jego numeru na linie adresowe ${\displaystyle a_{0},a_{1},\dots ,a_{n-1}.}$ Na pozostałych wyjściach jest ustalany stan zera logicznego. Zazwyczaj spotykane są demultipleksery o wyjściach zanegowanych, czyli na wybranym wyjściu pojawi się stan ${\displaystyle \neg x,}$ a na wszystkich pozostałych logiczna „1”. Demultipleksery o wyjściach prostych są znacznie rzadziej stosowane.

Jeśli na wejście strobujące/zegarowe (zegar (generator)) (blokujące, ang. strobe) ${\displaystyle S}$ podane zostanie logiczne „0”, to wyjścia ${\displaystyle y_{i}}$ przyjmują określony stan logiczny (zwykle zero dla demultiplekserów o wyjściach prostych), niezależny od stanu wejścia ${\displaystyle x}$ oraz od wejść adresowych A.

Układem wykonującym funkcje odwrotne do demultipleksera jest multiplekser.