Dialekt środkowokaszubski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dialekty języka kaszubskiego

Dialekt środkowokaszubski – jeden z trzech głównych zespołów gwarowych kaszubszczyzny. Obszar, na którym występuje dialekt przez różnych uczonych jest wyznaczany inaczej, pewnym jest natomiast, iż należą do niego takie gwary jak: strzepska, żukowska, sierakowsko-gowidlińska, kartusko-goręczyńska, przywidzka, sulęczyńska oraz stężycka[1]. Dialekt charakteryzuje się przechodniością pomiędzy dialektem północnokaszubskim a zespołem gwar południowokaszubskich. Jako pewna „kompromisowa” odmiana etnolektu, kaszubszczyzna środkowa posłużyła Stefanowi Ramułtowi w tworzeniu słownika języka kaszubskiego[2].

Niektóre cechy środkowej kaszubszczyzny

[edytuj | edytuj kod]
  • wymowa ô jak ścieśnionego e[3]
  • samogłoska u zbliżona brzmieniem do samogłoski i[3]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]