Dialekt środkowokaszubski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dialekt środkowokaszubski – jeden z trzech głównych zespołów gwarowych kaszubszczyzny. Obszar, na którym występuje dialekt przez różnych uczonych jest wyznaczany inaczej, pewnym jest natomiast, iż należą do niego takie gwary jak: strzepska, żukowska, sierakowsko-gowidlińska, kartusko-goręczyńska, przywidzka, sulęczyńska oraz stężycka^[1]. Dialekt charakteryzuje się przechodniością pomiędzy dialektem północnokaszubskim a zespołem gwar południowokaszubskich. Jako pewna „kompromisowa” odmiana etnolektu, kaszubszczyzna środkowa posłużyła Stefanowi Ramułtowi w tworzeniu słownika języka kaszubskiego^[2].

• wymowa ô jak ścieśnionego e^[3]
• samogłoska u zbliżona brzmieniem do samogłoski i^[3]