Dimityr Miłanow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dimityr Miłanow
Димитър Миланов
Pełne imię i nazwisko	Dimityr Miłanow Stojanow
Data i miejsce urodzenia	18 października 1928 ; Sofia
Data i miejsce śmierci	1995 ; Sofia
Wzrost	172 cm
Pozycja	skrzydłowy, napastnik
Kariera seniorska
1946–1947	Botew Sofia
1947–1948	Septemwri Sofia
1948–1960	CDW Sofia
Kariera reprezentacyjna
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
1965–1966	Marek Dupnica
1971–1972	Hebyr Pazardżik
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;
Dorobek medalowy
	Igrzyska olimpijskie

Dimityr Miłanow Stojanow (bułg. Димитър Миланов Стоянов, ur. 18 października 1928 w Sofii, zm. w 1995 tamże) – bułgarski piłkarz występujący na pozycji pomocnika lub napastnika, reprezentant Bułgarii w latach 1948–1959, brązowy medalista Igrzysk Olimpijskich 1956, trener piłkarski.

Podczas kariery piłkarskiej nosił przydomek Piżo (bułg. Пижо), pochodzący od imienia bohatera bułgarskiej legendy ludowej^[1]. Rozegrał 39 spotkań w reprezentacji Bułgarii, dla której zdobył 19 bramek i wywalczył z nią brązowy medal igrzysk olimpijskich. Zaliczany do grona legendarnego pokolenia piłkarzy CSKA Sofia z lat 50. XX wieku^[2]^[3]^[4].

Kariera klubowa

Grę w piłkę nożną rozpoczął w 1946 roku w drużynie Botew Sofia^[5]. W latach 1947–1948 występował w Septemwri Sofia^[5]. W 1948 roku został zawodnikiem Septemwri Pri CDW Sofia, z którym rozpoczął występy w nowo utworzonej Republikanskiej Futbołnej Diwiziji^[5]^[6]. W ciągu 12 kolejnych lat wywalczył z tym klubem 10 tytułów mistrzowskich oraz trzykrotnie zdobył Puchar Bułgarii (wówczas pod nazwą Puchar Armii Sowieckiej)^[6]. W trzech meczach finałowych Pucharu Bułgarii (1951, 1954, 1955) strzelił łącznie 6 goli, w tym uzyskał hat trick w spotkaniu przeciwko Spartakowi Płowdiw (5:2)^[7]. W sezonach 1948/49 oraz 1951 zdobył tytuł króla strzelców bułgarskiej ekstraklasy^[6].

W 1956 roku Miłanow zadebiutował w europejskich pucharach, kiedy to wystąpił z CDNA Sofia w Pucharze Mistrzów^[8]. Był to zarazem debiut bułgarskiego klubu w oficjalnych rozgrywkach międzynarodowych pod egidą UEFA^[8]^[9]. W edycji 1956/57 zdobył on dwie bramki, obie w wygranym 8:1 spotkaniu I rundy przeciwko FC Dinamo Bukareszt^[9]^[10]. W kolejnym etapie jego zespół uległ FK Crvena zvezda 1:3 i 2:1 w dwumeczu i odpadł z rywalizacji^[9]. Po sezonie 1959/60 Miłanow odszedł z CDNA i zakończył karierę.

Kariera reprezentacyjna

29 sierpnia 1948 zadebiutował w reprezentacji Bułgarii w wygranym 1:0 towarzyskim meczu przeciwko Czechosłowacji w Sofii. We wrześniu 1949 roku w spotkaniu z tym samym rywalem (3:1) zdobył pierwszą bramkę w drużynie narodowej. W 1952 roku wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Helsinkach, na których Bułgaria odpadła w rundzie wstępnej, przegrywając po dogrywce z ZSRR^[11]. Na kolejnym turnieju olimpijskim w Melbourne wywalczył ze swoją reprezentacją brązowy medal, pokonując w meczu o 3. miejsce 3:0 Indie^[11]^[12]. Z czterema bramkami został wespół z dwoma innymi zawodnikami królem strzelców rozgrywek^[12]. Ogółem w latach 1948–1959 rozegrał w zespole narodowym 39 spotkań i zdobył 19 goli^[13].

Bramki w reprezentacji

LP	Data	Miejsce	Przeciwnik	Bramka	Rezultat	Ranga meczu
1.	7 listopada 1948	Stadion Junak, Sofia	Węgry	1:0	1:0	Mecz towarzyski
2.	4 września 1949	Stadion Československé Armády, Praga	Czechosłowacja	3:1	3:1	Mecz towarzyski
3.	18 maja 1952	Stadion Wojska Polskiego, Warszawa	Polska	1:0	1:0	Mecz towarzyski
4.	8 sierpnia 1954	Stadion Wojska Polskiego, Warszawa	Polska	2:0	2:2	Mecz towarzyski
5.	23 stycznia 1955	Stadion Miejski, Bejrut	Liban	1:1	3:2	Mecz towarzyski
6.	23 stycznia 1955	Stadion Miejski, Bejrut	Liban	2:1	3:2	Mecz towarzyski
7.	23 stycznia 1955	Stadion Miejski, Bejrut	Liban	3:1	3:2	Mecz towarzyski
8.	22 maja 1955	Stadion Narodowy im. Wasiła Lewskiego, Sofia	Egipt	1:1	2:1	Mecz towarzyski
9.	12 maja 1956	British Empire Exhibition Stadium, Londyn	Wielka Brytania	1:1	3:3	Eliminacje Igrzysk Olimpijskich 1956
10.	26 sierpnia 1956	Stadion Olimpijski, Wrocław	Polska	1:0	2:1	Mecz towarzyski
11.	10 września 1956	Stadion Narodowy im. Wasiła Lewskiego, Sofia	Rumunia	1:0	2:0	Mecz towarzyski
12.	30 listopada 1956	Olympic Park Stadium, Melbourne	Wielka Brytania	3:1	6:1	Igrzyska Olimpijskie 1956
13.	30 listopada 1956	Olympic Park Stadium, Melbourne	Wielka Brytania	4:1	6:1	Igrzyska Olimpijskie 1956
14.	30 listopada 1956	Olympic Park Stadium, Melbourne	Wielka Brytania	5:1	6:1	Igrzyska Olimpijskie 1956
15.	7 grudnia 1956	Melbourne Cricket Ground, Melbourne	Indie	2:0	3:0	Igrzyska Olimpijskie 1956
16.	29 września 1957	Stadion Narodowy im. Wasiła Lewskiego, Sofia	Polska	1:1	1:1	Mecz towarzyski
17.	5 października 1958	Walter Ulbricht Stadion, Berlin	NRD	1:1	1:1	Mecz towarzyski
18.	12 października 1958	Stadion VŽKG, Ostrawa	Czechosłowacja	1:0	1:0	Mecz towarzyski
19.	27 czerwca 1959	Stadion Centralny im. Lenina, Moskwa	ZSRR	1:0	1:1	Eliminacje Igrzysk Olimpijskich 1960

Kariera trenerska

Jako szkoleniowiec prowadził kluby Marek Dupnica (12. miejsce w A RFG 1965/66)^[14] oraz Hebyr Pazardżik (9. miejsce w grupie południowej B RFG 1971/72)^[5].

Sukcesy

Zespołowe

Bułgaria

brązowy medal igrzysk olimpijskich: 1956

CSKA Sofia

mistrzostwo Bułgarii: 1948, 1951, 1952, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1958/59, 1959/60
Puchar Bułgarii: 1951, 1954, 1955

Indywidualne

król strzelców A RFG: 1948/49 (11 goli), 1951 (13 goli)
król strzelców igrzysk olimpijskich: 1956 (4 gole)

Odznaczenia

Zasłużony Mistrz Sportu: 1960

Przypisy

↑ Из архивите на националния: първи отстранен Еврогранд. cska1948.bg. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).
↑ Избраха Стоичков за най-великата осмица в ЦСКА. gol.bg. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).
↑ Историята на българския футбол щеше да е по-бледа без д-р Стефан Божков. 24chasa.bg. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).
↑ 68 години ЦСКА!. corner.dir.bg. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).
↑ ^a ^b ^c ^d Димитър Миланов - Кариера в клуба. fccska.com. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).
↑ ^a ^b ^c Димитър Миланов. hebarfc.com. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).
↑ Рефер си играе на финала на „тука има, тука нема гол“. temasport.com. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).
↑ ^a ^b Преди точно 60 години ЦСКА ето така стъпи гръмовно в Европа!. 7dnicska.bg. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).
↑ ^a ^b ^c Ето я първата победа на български шампион в Европа. blitz.bg. [dostęp 2023-03-27]. (bułg.).
↑ 1st leg: CSKA Sofia 8-1 Dinamo Bucureşti. uefa.com. [dostęp 2023-03-26]. (ang.).
↑ ^a ^b Пижо нямаше мач без гол. blitz.bg. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).
↑ ^a ^b Games of the XVI. Olympiad. rsssf.com. [dostęp 2023-03-26]. (ang.).
↑ Bulgaria - Record International Players. rsssf.com. [dostęp 2023-03-26]. (ang.).
↑ Марек не изпада заради хванат румънски рефер. topsport.bg. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).

Linki zewnętrzne

Dimityr Miłanow w bazie Eu-Football.info (ang.)
Dimityr Miłanow w bazie WorldFootball.net (ang.)
Dimityr Miłanow w bazie National Football Teams (ang.)

[1] Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

[ref1-2] Из архивите на националния: първи отстранен Еврогранд. cska1948.bg. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).

[3] Избраха Стоичков за най-великата осмица в ЦСКА. gol.bg. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).

[4] Историята на българския футбол щеше да е по-бледа без д-р Стефан Божков. 24chasa.bg. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).

[5] 68 години ЦСКА!. corner.dir.bg. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).

[ref2-6] Димитър Миланов - Кариера в клуба. fccska.com. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).

[ref3-7] Димитър Миланов. hebarfc.com. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).

[8] Рефер си играе на финала на „тука има, тука нема гол“. temasport.com. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).

[ref4-9] Преди точно 60 години ЦСКА ето така стъпи гръмовно в Европа!. 7dnicska.bg. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).

[ref5-10] Ето я първата победа на български шампион в Европа. blitz.bg. [dostęp 2023-03-27]. (bułg.).

[11] 1st leg: CSKA Sofia 8-1 Dinamo Bucureşti. uefa.com. [dostęp 2023-03-26]. (ang.).

[ref6-12] Пижо нямаше мач без гол. blitz.bg. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).

[ref7-13] Games of the XVI. Olympiad. rsssf.com. [dostęp 2023-03-26]. (ang.).

[14] Bulgaria - Record International Players. rsssf.com. [dostęp 2023-03-26]. (ang.).

[15] Марек не изпада заради хванат румънски рефер. topsport.bg. [dostęp 2023-03-26]. (bułg.).

[a]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

1938–1950	1938: Milew (12) 1939: Paczedżiew (14) 1940: Stojanow/Nikołajew (14) 1949: Miłanow/Nedew (11) 1950: Chranow (13)
1951–1960	1951: Miłanow (14) 1952: Isakow/Taszkow (10) 1953: Minczew (15) 1954: Taszkow (25) 1955: Diew (13) 1956: Władimirow (16) 1957: Iliew (14) 1958: Taszkow/Arnaudow (9) 1959: Wasilew (13) 1960: D. Jordanow/Kostow (12)
1961–1970	1961: Sotirow (20) 1962: N. Jordanow (23) 1963: Diew (26) 1964: Canew (26) 1965: Asparuchow (27) 1966: Spasow (21) 1967: Żekow (21) 1968: Żekow (31) 1969: Żekow (36) 1970: Żekow (31)
1971–1980	1971: Jakimow (26) 1972: Żekow (27) 1973: Żekow (29) 1974: Petkow (20) 1975: Pritargow (20) 1976: Petkow (19) 1977: Panow (20) 1978: Mładenow (21) 1979: Goczew (19) 1980: Dżewizow (23)
1981–1990	1981: Sławkow (31) 1982: Wałczew (24) 1983: Pechliwanow (20) 1984: Eranosjan (19) 1985: Getow (26) 1986: Paszew (30) 1987: Sirakow (36) 1988: Sirakow (28) 1989: Stoiczkow (23) 1990: Stoiczkow (38)
1991–2000	1991: I. Jordanow (21) 1992: Sirakow (26) 1993: Getow (26) 1994: Sirakow (30) 1995: Michtarski (24) 1996: Georgiew (21) 1997: Pramatarow (26) 1998: Spasow/Genczew (17) 1999: Belakow (21) 2000: Michajłow (20)
2001–2010	2001: Iwanow (22) 2002: Manczew (21) 2003: Czilikow (23) 2004: Kamburow (25) 2005: Kamburow (27) 2006: Novakovič/Furtado (16) 2007: Genkow (27) 2008: Christow (19) 2009: Kamburow (17) 2010: Niflore (19)
2011–2020	2011: Dembélé (26) 2012: Moraes/Stojanow (16) 2013: de Carvalho (19) 2014: Kamburow/Wilmar Jordán (20) 2015: Añete (14) 2016: Kamburow (18) 2017: Keșerü (22) 2018: Keșerü (26) 2019: Kostow (23) 2020: Kamburow (18)
od 2021	2021: Keșerü (18) 2022: Sotiriu (17) 2023: Czoczew (21)