Dinitrobenzen – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dinitrobenzen, dwunitrobenzen - aromatyczny związek chemiczny, nitrowa pochodna benzenu, o wzorze C₆H₄(NO₂)₂. Silnie toksyczna substancja, wykorzystywana jako materiał wybuchowy i półprodukt do syntezy chemicznej.

Ma trzy izomery:

• 1,2-dinitrobenzen (o-dinitrobenzen, orto-dinitrobenzen),
• 1,3-dinitrobenzen (m-dinitrobenzen, meta-dinitrobenzen),
• 1,4-dinitrobenzen (p-dinitrobenzen, para-dinitrobenzen),

Wszystkie są substancjami krystalicznymi o barwie jasnożółtej^[1].

Temperatura topnienia o-dinitrobenzenu wynosi 118°C, m-dinitrobenzenu - 91°C, a p-dinitrobenzenu - 172°C. Temperatura wrzenia wynosi 319°C, 303°C i 299°C odpowiednio dla trzech izomerów. Handlowy dinitrobenzen składa głównie z odmiany meta, z około ośmioprocentową domieszką pozostałych izomerów. Mieszanina taka topi się w temperaturze ok. 80-82°C. Dinitrobenzen stosowany do celów wojskowych winien mieć wyższą temperaturę topnienia, ok. 88-89°C^[1].

Maksymalna prędkość detonacji dinitrobenzenu wynosi 6100 m/s, wydęcie w bloku ołowianym - 250 cm³^[2]

W czasie I wojny światowej wykorzystywany przez Rosję i Niemcy do napełniania amunicji (odpowiednio: min i pocisków)^[3]

• Tadeusz Urbański: Chemistry and Technology of Explosives. T. I. Oxford: Pergamon Press, 1964.