Dolańscy herbu Korab – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dolańscy herbu Korab – polski ród szlachecki^[1] pieczętujący się herbem Korab^[2].

Dolańscy początkowo zaliczyli się do ubogiego rycerstwa; ich nazwisko pojawia się w dokumentach od XVI wieku. Ród doszedł do zamożności w okresie porozbiorowym. W 1913 roku Jan Dolański w Wydziale Stanów we Lwowie udowodnił swoje szlachectwo. W czasie I wojny światowej duża część majątków rodu została zniszczona. Duża część majątku pochodziła z handlu drzewami i nabiałem; zyski Dolańskim przynosiły także młyn i gorzelnia. Dolańscy przez pewien czas byli w posiadaniu zamku w Baranowie Sandomierskim (w latach 1867-1940; zamek został zakupiony przez Feliksa Dolańskiego, jego ostatnim właścicielem z rodu Dolańskich był Roman Dolański)^[3] oraz pałacu w Grębowie^[4][5]. Jedną z osób należących do rodu jest Ludwik Dolański^[6]. Duża część przedstawicieli rodu Dolańskich jest pochowana w kaplicy w Baranowie Sandomierskim^[7][8] i w kaplicy w Grębowie^[9][2].