Dolar międzynarodowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dolar międzynarodowy (ang. international dollar) – umowna waluta stworzona na bazie dolara amerykańskiego, służąca do wyrażania realnego poziomu PKB i jego składowych, to znaczy do wyeliminowania wpływu różnic w poziomach cen między państwami lub innymi jednostkami terytorialnymi.

Teoretycznie za jednego dolara międzynarodowego można kupić taką samą część określonego koszyka dóbr i usług w każdej gospodarce. Kurs dolara międzynarodowego w walucie lokalnej danego państwa ustala się na podstawie różnicy między siłą nabywczą dolara amerykańskiego w Stanach Zjednoczonych a jego siłą nabywczą w porównywanym państwie. Inną umowną walutą wykorzystywaną w tych samych celach jest standard siły nabywczej.

• parytet siły nabywczej
• wskaźnik Big Maca
• lista państw świata według PKB