Dolmen – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dolmen – prehistoryczna budowla megalityczna o charakterze grobowca. Składała się z głazów wkopanych pionowo w ziemię i wielkiego płaskiego bloku skalnego, który był na nich ułożony. Pierwotnie dolmen był przysypywany ziemią. Budowle te są charakterystyczne dla neolitu europejskiego.

Słowo jest pochodzenia celtyckiego^[2] (daul – tablica/stół, maen – kamień), chociaż to nie Celtowie je zbudowali. Istniały one na wiele wieków przed przybyciem Celtów. Choć dolmeny są charakterystyczne dla Europy (Bretania, Irlandia), ich odmiany można spotkać również w Japonii (dolmen kryty kurhanem) i na północy Afryki.

Zobacz też

Przypisy

↑ Piccolo, Salvatore (2013). Ancient Stones: The Prehistoric Dolmens of Sicily. Abingdon/UK: Brazen Head Publishing. ISBN 978-0-9565106-2-4.
↑ Praca zbiorowa: Oxford – Wielka Historia Świata. Cywilizacje Europy. Indoeuropejczycy – Celtowie. T. 12. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 181. ISBN 83-7425-367-3.

[1] Piccolo, Salvatore (2013). Ancient Stones: The Prehistoric Dolmens of Sicily. Abingdon/UK: Brazen Head Publishing. ISBN 978-0-9565106-2-4.

[2] Praca zbiorowa: Oxford – Wielka Historia Świata. Cywilizacje Europy. Indoeuropejczycy – Celtowie. T. 12. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 181. ISBN 83-7425-367-3.

[1]

[2]