Don Alfonso – Wikipedia, wolna encyklopedia

Don Alfonso – postać fikcyjna, jeden z bohaterów opery Così fan tutte (KV 588) z muzyką Wolfganga A. Mozarta skomponowaną do libretta Lorenza Da Pontego. Spiritus movens intrygi, na której oparta jest ta opera. Rola przeznaczona dla śpiewaków dysponujących basem^[1].

Pierwszym odtwórcą roli Don Alfonsa na światowej prapremierze dzieła, która odbyła się 26 stycznia 1790 w Burgtheater w Wiedniu, był Francesco Bussani^[2].

Don Alfonso jest centralną postacią dzieła, znającym życie starym cynikiem, autorem intrygi, na której opiera się akcja. To jego zakład o sto cekinów z młodymi żołnierzami Guglielmem i Ferrandem^[3], że ich narzeczone, siostry Fiordiligi i Dorabella^[1], nie różnią się od innych kobiet i tak jak one są skłonne do niewierności, bo tak faktycznie czynią wszystkie (i tyle rzeczywiście znaczy tytuł Così fan tutte^[4]), rozpoczyna ciąg zdarzeń przedstawionych w utworze.

Serią zbiegów okoliczności typu wyjazd na pole bitwy pod Neapol, zażycie arszeniku przez zalotników oraz maskaradami w zmowie ze służącą panien, Despiną, doprowadza wreszcie swój plan do końca. To z jego ust pada tytułowa sentencja, z którą zgadzają się dwaj młodzi wojacy. Niewierność kobiet uważa on jednak nie tyle za cechę niejako wpisaną w ich naturę, lecz za taki stan wini raczej, niezdających sobie sprawy z własnych błędów, zalotników. On także na koniec łączy dwie młode pary.