Dwuteownik – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dwuteownik – kształtownik, którego przekrój poprzeczny ma kształt dwóch zetkniętych pionowymi kreskami liter „T” (stąd też jego nazwa).

Podział:

• dwuteowniki szerokostopowe (H) - HEA, HEB, HEM
• dwuteowniki zwykłe (I) - IPE, IPN^[1]

Zakres produkcyjny dwuteowników stalowych wynosi od 80 do 1000 mm^[2]

Polskie normy, według których produkowane są dwuteowniki, to norma PN-EN 10034:96, dotycząca dopuszczalnych odchyłek wymiarowych i kształtu, norma PN-EN 10024:1998 oraz 10306:2004 (badania ultradźwiękowe)^[3].

Szeroko stosowane w budownictwie, jako elementy nośne w konstrukcjach budynków, zarówno w poziomie (belki), jak i w pionie (słupy).

Zobacz hasło dwuteownik w Wikisłowniku

• ceownik
• teownik
• kątownik
• kształtownik
• płaskownik
• zetownik
• profil zamknięty

• MieczysławM. Łubiński MieczysławM., WojciechW. Żółtowski WojciechW., Konstrukcje Metalowe. Część I, Warszawa: Arkady, 2008, s. 102-103, ISBN 978-83-213-4197-2 .