Działo pancerne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Działo pancerne – rodzaj działa samobieżnego o silnie opancerzonym podwoziu gąsienicowym (zazwyczaj analogicznym jak w czołgu). Jego zadaniem było wspieranie ogniem artyleryjskim piechoty i czołgów, popularnie wykorzystywano je również w roli niszczycieli czołgów.

Działo pancerne w porównaniu z czołgiem posiada znacznie uproszczoną konstrukcję. Dzięki nie zastosowaniu obrotowej wieży, możliwe jest montowanie na podwoziu znacznie większych i skuteczniejszych dział w porównaniu z armatami czołgowymi. Ponadto takie rozwiązanie dzięki oszczędności na ciężarze umożliwia zastosowanie grubszego pancerza oraz mocniejsze pochylenie jego płyt co zwiększa walory ochronne. Zlikwidowanie wieży czyni też pojazd niższym, a zatem trudniejszym do trafienia i łatwiejszym do ukrycia. Brak wieży pociąga jednak za sobą poważną wadę jaką jest mały kąt ostrzału, przez co w przypadku gdy cel znajdzie się poza frontem działa pancernego konieczne jest obracanie całego pojazdu.

Historia dział pancernych jest stosunkowo krótka. Pierwsze z nich^{[potrzebny przypis]} pojawiły się na wyposażeniu wojskowym w 1939 roku (niemiecki Sturmgeschütz III), a w trakcie II wojny światowej były już produkowane masowo (głównie przez III Rzeszę i ZSRR). W okresie powojennym konstrukcje tego typu szybko traciły na popularności a ich produkcję kontynuowano w małych seriach głównie w ZSRR. Współcześnie klasyczne działa pancerne nie są już stosowane, a ich rola została przejęte przez bardziej uniwersalne wozy bojowe.

Najbardziej znane działa pancerne:

• niemieckie
  • Sturmgeschütz III/IV
  • Hetzer
  • Elefant (Ferdinand)
  • Jagdpanzer
  • Jagdpanther
  • Jagdtiger
  • Sturmtiger
• radzieckie
  • SU-85
  • SU-100
  • SU-122
  • SU-152
  • ISU-122
  • ISU-152

• Spielberger, Walter J., Feist, Uwe:Sturmartillerie Part 1: From Assault Guns to Hunting Panther - Armor Series 3, Aero Publishers (1968)

• Lexikon-der-Wehrmacht