Dzieje jednego pocisku – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dzieje jednego pocisku – powieść Andrzeja Struga z 1910 roku.

Akcja toczy się w czasie rewolucji 1905 roku. Młody chemik zostaje pozyskany przez organizację rewolucyjną. Chemik ma dla niej produkować materiały wybuchowe niezbędne w akcjach bojowych. Wkrótce potem chemik sporządza bombę, którą przekazuje rewolucjonistce Kamie. Ładunek ma być użyty w zamachu na wysokiego carskiego urzędnika, jednak zamach nie dochodzi do skutku. Od tej pory pocisk trafia z rąk do rąk, przynosząc pecha każdemu, kto go weźmie.

Opisując historię tego pocisku, autor ukazuje sylwetki polskich rewolucjonistów z 1905 roku. Obok jednostek szlachetnych, nie brak wśród nich anarchistów mordujących bez powodu, ludzi załatwiających swoje prywatne porachunki, a także pospolitych bandytów, którzy na rewolucji starają się zarobić. Ostatnie dni rewolucji są niewesołe. Organizacje naszpikowane są agentami ochrany oraz zdrajcami. Ludzie są zniechęceni ciągłym rozlewem krwi i pragną tylko spokoju. Ostatecznie tytułowy pocisk zostaje przechwycony przez carską policję i zdetonowany.

Na podstawie powieści nakręcono film Gorączka. Dzieje jednego pocisku, w reżyserii Agnieszki Holland.

• Andrzej Strug Dzieje jednego pocisku, Książka i Wiedza, Warszawa 1989

• Psychologia i filozofia terroryzmu według Dziejów jednego pocisku Andrzeja Struga – opracowanie
• Dzieje jednego pocisku (wyd. 1917) w bibliotece Polona