Dziewałtów – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dziewałtów
Deltuva
Ilustracja
Herb
herb Dziewałtowa
Państwo

 Litwa

Okręg

 wileński

Rejon

wiłkomierski

Populacja (2001)
• liczba ludności


503[1]

Położenie na mapie Litwy
Mapa konturowa Litwy, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Dziewałtów”
Ziemia55°14′N 24°40′E/55,233333 24,666667

Dziewałtów (lit. Deltuva) – miasteczko na Litwie na północny zachód do Wiłkomierza, w okręgu wileńskim, w rejonie wiłkomierskim.

Dziewałtów znajduje się 6 km od Wiłkomierza (Ukmergė), w pobliżu drogi do Kiejdan (Kėdainiai). Ma około 500 mieszkańców.

Miejsce obrad sejmików Inflant, przeniesionych tu na czas wojny w 1659 roku[2].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Jest to jedna z najstarszych osad na Litwie. Miejscowość była po raz pierwszy wymieniona w traktacie w 1219 roku. Następnie Krzyżacy wspominają tę miejscowość w opisie drogi z Litwy w roku 1385. W roku 1444 Szedybor Wolimuntowicz zbudował kościół parafialny w rodzinnym Dziewałtowie, do którego w latach 1462 i 1464 ufundował dwa dzwony.

W XVI wieku Dziewałtów był własnością książąt Wiśniowieckich, którzy wybudowali tu kościół kalwiński. W XVII wieku zbór znalazł się pod patronatem kalwińskiej rodziny Grużewskich i istniał i funkcjonował do 1939 roku. Zbór ten uległ zniszczeniu po 1945 roku, dziś istnieją jego ruiny.

Marcjan Aleksander Ogiński nabył część miasta w 1681 - druga część wraz ze zborem pozostała własnością Grużewskich do 1848 roku. W 1752 r. został zbudowany rzymskokatolicki kościół Świętej Trójcy. W XIX wieku właścicielami Dziewałtowa była rodzina Tyszkiewiczów.

28 czerwca 1812 roku pod Dziewałtowem była stoczona bitwa pomiędzy siłami francusko-polskimi a rosyjskimi w pierwszych dniach napoleońskiej inwazji na Rosję. Bitwa zakończyła się zwycięstwem wojsk napoleońskich[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Vilniaus_apskritis
  2. Wojciech Kriegseisen, Sejmiki Rzeczypospolitej szlacheckiej w XVII i XVIII wieku, Warszawa 1991, s. 34.
  3. Dariusz Nawrot: Litwa i Napoleon w 1812 r.. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2008, s. 180. ISBN 978-83-226-1748-9.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]