Dziura nad Jaskinią Śpiących Rycerzy II – Wikipedia, wolna encyklopedia
Plan jaskini | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Położenie | |
Właściciel | |
Długość | 5,5 m |
Deniwelacja | 0 m |
Wysokość otworów | 1421 m n.p.m. |
Wysokość otworów nad dnem doliny | 120 m |
Ekspozycja otworów | ku W |
Data odkrycia | nieznana |
Kod | (nr inwentarzowy PIG) T.D-12.21 |
Położenie na mapie Tatr | |
Położenie na mapie Karpat | |
49°15′00″N 19°55′27″E/49,249978 19,924128 |
Dziura nad Jaskinią Śpiących Rycerzy II – jaskinia w Dolinie Małej Łąki w Tatrach Zachodnich. Wejście do niej znajduje się w południowo-zachodnim zboczu Małego Giewontu, powyżej Jaskini Śpiących Rycerzy, w pobliżu Jaskini Śpiących Rycerzy Wyżniej, na wysokości 1421 metrów n.p.m. Jaskinia jest pozioma, a jej długość wynosi 5,5 metrów[1].
Opis jaskini
[edytuj | edytuj kod]Jaskinię stanowi poziomy, niski i prosty korytarz zaczynający się w niewielkim otworze wejściowym, a kończący wysoką, szczelinową salą z zawaliskiem[2].
Przyroda
[edytuj | edytuj kod]W jaskini brak jest nacieków. Ściany są mokre, nie ma na nich roślinności[2].
Historia odkryć
[edytuj | edytuj kod]Nie wiadomo, kiedy i przez kogo jaskinia została odkryta. Jej pierwszy plan i opis sporządziła I. Luty przy pomocy T. Ostrowskiego w 1980 roku[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Jaskinie Tatr [online], 27 sierpnia 2017 [dostęp 2018-10-21] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-27] .
- ↑ a b c Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2017-04-20] (pol.).