E-GSM – Wikipedia, wolna encyklopedia

E-GSM − zakres częstotliwości używanych przez sieci pracujące w standardzie GSM obejmujący 880 – 890 MHz (uplink) i 925 – 935 MHz (downlink). Termin ten używany jest przez różne organizacje standaryzujące i opisywany przez nie rozmiar spektrum radiowego może się różnić (zawsze jednak obejmuje wspomniane zakresy).

Pierwotnie, gdy definiowano spektrum radiowe dla pierwszych sieci GSM zarezerwowano 124 częstotliwości rozłożone co 200 kHz, dla tak zwanego Standard GSM 900 band (inna nazwa – Primary GSM 900 Band), P-GSM.

• 890 MHz do 915 MHz jako uplink, czyli częstotliwości na których telefony komórkowe nadają sygnał odbierany przez stacje bazowe.
• 935 MHz to 960 MHz jako downlink, czyli częstotliwości na których stacje bazowe nadają sygnał odbierany przez telefony komórkowe.

Częstotliwości te sąsiadowały z częstotliwościami używanymi przez sieci analogowe NMT, te jednak zaczęły wychodzić z użycia i zdefiniowano nowy zakres, tzw. Extended GSM 900 Band, E-GSM (174 częstotliwości, rozłożone co 200 kHz):

• 880 MHz to 915 MHz jako uplink
• 925 MHz to 960 MHz jako downlink^[1]

Konsorcjum 3GPP (rozwijające obecnie specyfikacje GSM) używa terminu E-GSM określając zakres częstotliwości 880-915 i 925-960 Mhz^[1] (używany w sieciach pracujących w standardzie GSM900).

Często termin „E-GSM” używany jest tylko dla opisania zakresów częstotliwości 880-890 i 925-935 MHz, będącego różnicą pomiędzy Extended GSM 900 Band a Primary GSM 900 Band opisanych przez 3GPP. Tak na przykład stosują nazwę „E-GSM” Urząd Komunikacji Elektronicznej^[2] i operatorzy^[3] w dokumentacji na temat przetargów na dostępne częstotliwości. UKE opiera się tutaj na rekomendacjach przedstawianych przez komitet wchodzący w skład Europejskiej Konferencjii Administracji Poczty i Telekomunikacji (CEPT)^[4].