Echo 2 – Wikipedia, wolna encyklopedia
![]() | |
Inne nazwy | Echo C, A 12, S00740 |
---|---|
Indeks COSPAR | 1964-004A |
Państwo | |
Zaangażowani | |
Rakieta nośna | |
Miejsce startu | |
Orbita (docelowa, początkowa) | |
Perygeum | 1029 km |
Apogeum | 1316 km |
Okres obiegu | 108,95 min |
Nachylenie | 81,50° |
Mimośród | 0,284155 |
Czas trwania | |
Początek misji | 25 stycznia 1964 13:59:04 UTC |
Koniec misji | 7 czerwca 1969 |
Powrót do atmosfery | 7 czerwca 1969 |
Wymiary | |
Wymiary | śr. 41,1 m |
Masa całkowita | 256 kg |
Echo 2 – amerykański pasywny technologiczny satelita telekomunikacyjny mający postać balonu o średnicy 41,1 metrów wykonanego z aluminiowej folii mylarowej. Następca satelity Echo 1. Służył do testów łącznościowych (badania propagacji, technik komunikacyjnych, technik śledzenia) i geodezyjnych.
Wśród przyrządów znajdował się podwójny nadajnik sygnału telemetrii (sygnał umożliwiający: śledzenie; monitorowanie temperatury poszycia statku, od -120 do +16 °C; pomiar ciśnienia wewnętrznego, od 0,00005 do 0,5 mm słupka rtęci). Nadajniki zasilane z ogniw słonecznych miały moc 45 mW i nadawały na częstotliwościach 136,17 MHz i 136,02 MHz. Powierzchnia balonu w eksperymentach odbijała sygnały na częstotliwości 162 MHz.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jonathan's Space Home Page (ang.)
- NSSDC Master Catalog (ang.)
- Space 40 (cz.)
- Encyclopedia Astronautica (ang.)