French
DeutschEdward Robakiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
 pułkownik artylerii | |
| Pełne imię i nazwisko | Edward Aleksander Robakiewicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 20 października 1888 |
| Data i miejsce śmierci | 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | do 1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 2 Dywizjon Artylerii Konnej |
| Stanowiska | dowódca baterii |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      | |
Edward Aleksander Robakiewicz[1] (ur. 20 października 1888 w Płocku, zm. 1940 w Krzeszowicach) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 20 października 1888 roku w Płocku. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Armii Imperium Rosyjskiego[2]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Został zweryfikowany w stopniu majora artylerii. Pełnił funkcję dowódcy baterii 1 dywizjonu artylerii konnej, a po przeformowaniu został dowódcą 2 dywizjonu artylerii konnej[3]. Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej 1918–1919[4]. Mianowany dowódcą artylerii Grupy „Bug”, po czym w miejscowości Ożydów ponownie przejął dowodzenie baterią[3]. Następnie, jako dowódca dywizjonu, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, w tym w bitwie pod Cycowem 15–16 sierpnia 1920 roku.
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 18. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5]. 31 marca 1924 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 14. lokatą w korpusie oficerów artylerii. 12 marca 1929 roku otrzymał przeniesienie macierzyście do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym na stanowisko rejonowego inspektora koni w Starogardzie[6]. 7 kwietnia 1929 roku zdał dowództwo dywizjonu w Dubnie[2]. 23 grudnia 1929 roku otrzymał przeniesienie do 8 pułku artylerii polowej w Płocku (od 31 grudnia 1931 roku – 8 pułk artylerii lekkiej) na stanowisko dowódcy pułku[7][8]. 28 stycznia 1930 roku objął obowiązki dowódcy pułku[2]. 21 grudnia 1932 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9].
W 1938 roku został dowódcą artylerii dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty w Wilnie. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku[10], a następnie jako dowódca XIX Brygady Piechoty. W czasie okupacji niemieckiej został aresztowany i osadzony w więzieniu Montelupich w Krakowie, a w 1940 roku rozstrzelany w Krzeszowicach[11].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[12]
- Złoty Krzyż Zasługi (24 maja 1929)[13]
- Medal Niepodległości (9 listopada 1932)[14]
- Order św. Stanisława z Mieczami kl. 2 (Imperium Rosyjskie)
- Order św. Anny z Mieczami kl. 2 (Imperium Rosyjskie)
- Order św. Stanisława z Mieczami kl. 3 (Imperium Rosyjskie)
- Order św. Anny z Mieczami kl. 3 (Imperium Rosyjskie)
- Order św. Anny z Mieczami kl. 4 (Imperium Rosyjskie)
- Order św. Włodzimierza z Mieczami (Imperium Rosyjskie)[15]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ W 1937 dokonano zmiany imienia z Edward Robakiewicz na Edward Aleksander Robakiewicz oraz sprostowania daty urodzenia z 8 października 1888 na 20 października 1888. Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Nadanie Krzyża Zasługi. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 57, 11 listopada 1937.
- ↑ a b c A. Kuprianis, Łódzka ..., op. cit., s. 192.
- ↑ a b Stanisław Chytrzyński: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. T. 2 Dywizjon Artylerii Konnej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, Warszawa, s. 3.
- ↑ Stanisław Chytrzyński: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. T. 2 Dywizjon Artylerii Konnej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, Warszawa, s. 5.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 189.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 91.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 386.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 176, 676.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 22 grudnia 1932 roku, s. 468.
- ↑ Na wzgórzach Roztocza – wrzesień 1939. [dostęp 2015-04-01].
- ↑ Artur Kuprianis, Łódzka 4 Grupa Artylerii ..., s. 209.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Artur Kuprianis, Łódzka 4 Grupa Artylerii ..., s. 219.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
- Artur Kuprianis, Łódzka 4 Grupa Artylerii w latach 1929–1939, Wydawnictwo Ibidem, Łódź 2010, ISBN 978-83-62331-00-0.