Edward z Middleham – Wikipedia, wolna encyklopedia

Edward z Middleham
Ilustracja
Wyobrażenie księcia Edwarda – reprodukcja pokolorowana fragmentu rysunku z XV-wiecznego Rous Roll Johna Rousa(inne języki)
ilustracja herbu
Książę Walii
Hrabia Chester
Okres

od 24 sierpnia 1483
do 9 kwietnia 1484

Dane biograficzne
Dynastia

Yorkowie

Miejsce urodzenia

Middleham

Data śmierci

9 kwietnia 1484

Ojciec

Ryszard III York

Matka

Anna Neville

Edward z Middleham (zm. 9 kwietnia 1484) – syn króla Anglii Ryszarda III Yorka, książę Walii i następca tronu (1483–1484).

Był jedynym dzieckiem Ryszarda i jego małżonki Anny Neville[1]. Dokładna data jego narodzin nie jest znana. Za prawdopodobną przyjmowano rok 1473[2] lub bardziej konkretnie grudzień tego roku[3], ale również wiosnę 1476 roku[4]. Podaje się także orientacyjnie, że przyszedł na świat w przedziale lat 1474–1476[5]. Imię otrzymał na pamiątkę swego stryja, panującego wówczas króla Edwarda IV[6].

Miejscem urodzenia był zamek Middleham, stąd wziął się jego przydomek. Tam też się wychowywał i spędził większość swojego życia. Od niemowlęctwa jego opiekunką była niejaka Jane Collins, natomiast kształceniem zajmował się mistrz Richard Bernall[7]. 15 lutego 1478 roku nadano chłopcu tytuł hrabiego Salisbury[8], który przeszedł na niego po straceniu stryja, Jerzego księcia Clarence[9]. Edward był dzieckiem słabego zdrowia, przez co rzadko opuszczał Middleham[10]. Dlatego też nie przybył z matką do Londynu w czerwcu 1483 roku, kiedy jego ojciec objął godność lorda protektora przy małoletnim bratanku Edwardzie V, nie było go też w stolicy, gdy niedługo potem Ryszard przejął tron, a następnie koronował się na króla (6 lipca 1483)[11].

Jeszcze w czerwcu ojciec nadał mu tytuł księcia Kornwalii[8], zaś 19 lipca 1483 roku, na dzień przed rozpoczęciem objazdu królestwa, godność namiestnika Irlandii, która w dynastii Yorków była zwyczajowo przyznawana następcy tronu[12]. W sierpniu, w trakcie podróży po Anglii, w Warwick monarsza para udzielała audiencji hiszpańskiemu posłowi Graufidiusowi de Sasiola[13], w trakcie której padła propozycja małżeństwa między ich synem a jedną z infantek, córek Izabeli Kastylijskiej i Ferdynanda Aragońskiego[14].

Około 19 sierpnia Edward opuścił Middleham, by spotkać się z rodzicami w trakcie ich objazdu. Ze względu na delikatne zdrowie nie podróżował konno, lecz kolaską. W drodze prawdopodobnie zatrzymał się w Yorku[a], a zapewne 24 sierpnia w Pontefract dołączył do dworu królewskiego. Wówczas to Ryszard III nadał mu tytuły księcia Walii i hrabiego Chester[15].

Rodzina monarsza 30 lub 31 sierpnia uroczyście wjechała do Yorku, a ciepłe przyjęcie, jakiego doznała, wpłynęło na decyzję króla, by oficjalną inwestyturę syna na księcia Walii zorganizować właśnie w tym mieście. Poprzedzona barwnymi uroczystościami odbyła się 8 września w katedrze i miała wyjątkowo bogatą oprawę, tak że w części Anglii odebrano to wydarzenie jako powtórną koronację Ryszarda III i Anny[16]. 20 września młody książę, wraz z matką, wyruszył w drogę powrotną do Middleham[17]. Obawy związane z długą podróżą i jego zdrowiem sprawiły, że nie przybył do Londynu na święta Bożego Narodzenia 1483 roku[18].

Oficjalne uznanie Edwarda za następcę tronu zostało uchwalone przez parlament w lutym 1484 roku[19]. W trakcie jego obrad, na specjalnej ceremonii, Ryszard III odebrał od lordów przysięgę uznania syna za władcę w przypadku gdyby coś mu się stało[20].

Jednak niedługo później książę zmarł. Wedle relacji Kroniki z Croyland(inne języki) miał zachorować podczas pobytu z rodzicami w Nottingham na początku 1484 roku[3]. Podaje się jednak także, iż chorował krótko[21]. Zmarł 31 marca[3] lub 9 kwietnia tego samego roku[b][22]. Wiadomość o tym dotarła na dwór królewski około połowy miesiąca[23]. Jak zapisano w Kronice z Croyland: „Można było widzieć […] jego ojca i matkę od zmysłów odchodzących po tym nagłym ciosie”[24]. Przypuszczalnie śmierć chłopca została uznana przez część mieszkańców Anglii – szczególnie przeciwników króla – za karę, jaką Bóg wymierzył Ryszardowi III za zamordowanie bratanków, zdetronizowanego Edwarda i jego młodszego brata Ryszarda, a zarazem potwierdzenie, że dopuścił się tego czynu[25].

Podaje się, że Edward z Middleham był jedynym księciem Walii, który nie został pogrzebany w Londynie[3]. Jednak miejsce jego spoczynku pozostaje kwestią niejasną. Przez dłuższy czas przyjmowano, że prawdopodobnie został pochowany w kościele św. Heleny i Krzyża Świętego(inne języki) w Sheriff Hutton, jeden z zachowanych tam nagrobków traktowano jako jego[26]. Po odrzuceniu tej koncepcji, jako właściwe miejsce pochówku, w oparciu o relację Johna Rousa(inne języki), wskazywano Middleham, przy czym raczej myślano o kościele kolegiackim w samym mieście, nie zaś o terenie zamku. Za prawdopodobne, lecz bez potwierdzenia w dokumentach, uznaje się także pochowanie go w katedrze w Yorku, przy której Ryszard III planował ufundować kolegium dla stu księży i gdzie być może sam chciał spocząć[5].

Domniemany grobowiec księcia w Sheriff Hutton
  1. Mogą o tym świadczyć zapiski o wydatkach Edwarda w tym mieście na elementarz, materiał do jego oprawy oraz zakup psałterza, Kendall 1980 ↓, s. 279–280.
  2. Kendall 1980 ↓, s. 433 nie podaje daty dziennej, tylko informację o tym, że śmierć nastąpiła w niecały tydzień po Wielkanocy.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kendall 1980 ↓, s. 113, 318.
  2. Kendall 1980 ↓, s. 113.
  3. a b c d Panton 2011 ↓, s. 164.
  4. Weir 2011 ↓, s. 144; Weir 2015 ↓, s. 44.
  5. a b Hammond ↓.
  6. Kendall 1980 ↓, s. 114.
  7. Weir 2015 ↓, s. 44.
  8. a b Weir 2011 ↓, s. 145.
  9. Kendall 1980 ↓, s. 133.
  10. Kendall 1980 ↓, s. 317; Weir 2015 ↓, s. 44; Hammond ↓.
  11. Kendall 1980 ↓, s. 213, 238–239, 246–248; Hammond ↓.
  12. Kendall 1980 ↓, s. 272–273, 318–319; Weir 2015 ↓, s. 170–171.
  13. Kendall 1980 ↓, s. 275.
  14. Weir 2015 ↓, s. 179.
  15. Kendall 1980 ↓, s. 279–280; Jones 2018 ↓, s. 332.
  16. Kendall 1980 ↓, s. 280–281; Hammond ↓.
  17. Weir 2015 ↓, s. 221.
  18. Kendall 1980 ↓, s. 303.
  19. Kendall 1980 ↓, s. 308; Hammond ↓.
  20. Jones 2018 ↓, s. 340.
  21. Jones 2018 ↓, s. 342.
  22. Panton 2011 ↓, s. 164; Weir 2011 ↓, s. 145; Jones 2018 ↓, s. 342.
  23. Kendall 1980 ↓, s. 318.
  24. Cytat za: Kendall 1980 ↓, s. 318.
  25. Kendall 1980 ↓, s. 433; Panton 2011 ↓, s. 164.
  26. Panton 2011 ↓, s. 164; Weir 2011 ↓, s. 145; Jones 2018 ↓, s. 417, przyp. 33.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]