Eichbornowie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Eichbornowie – rodzina bankierów wrocławskich, twórcy i właściciele banku Eichborn & Co. Rodzina działała we Wrocławiu od drugiej połowy XVIII wieku do 1945.

W 1728 roku Johann Wolfgang Eichborn założył Bank Eichborn & Co. W 1736 roku prowadzenie banku przejął jego brat Matthaus a następnie w 1767, jego syn Johann Friedrich (1767-1813). To za jego sprawą działalność bankowa jak i polityczna oraz zaangażowanie społeczne rodziny Eichbornów, przysporzyła jej szerokie uznanie i pozycje. Johann pełnił funkcje urzędowe i honorowe. W 1813 roku bank był zarządzany przez zięcia, Johanna Wolfganga Moritza (1762-1837), który po małżeństwie z Juliane Friederike przyjął jej nazwisko Eichborn (von Eichborn). Jego działalność finansowa prowadzona podczas wojen napoleońskich podniosła znaczenie i ugruntowała pozycje firmy. W 1837 roku kierownictwo nad firmą przejął jego syn Louis Ludwig Theodor Moritz-Eichborn (1812-1882) a od 1882 Philipp Heirich. Firma działała do 1945 roku^[1].

W 1858 roku Eichbornowie zlecili wybudowanie nowej rezydencji we Wrocławiu, przy ulicy Kościuszki, ze względu na walory architektury szeroko omawianej w opracowaniach historii sztuki. Willę, autorstwa Hermanna Wäsemanna zburzono w 1907.

Z rodziny Eichbornów wywodził się niemiecki muzyk i kompozytor Hermann Ludwig Eichborn.

Na reprezentacyjnym cmentarzu Wrocławia Wielkim Cmentarzu posiadali okazały grobowiec rodzinny.

• Jan Harasimowicz: Encyklopedia Wrocławia. Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006. ISBN 83-7384-561-5.