Emil Świda – Wikipedia, wolna encyklopedia

Emil Świda (ur. 2 stycznia 1868 w Kolnicy^[1] pod Augustowem, zm. po 2 listopada 1939 w Białymstoku) – warszawski przemysłowiec i działacz społeczny, wiceprezydent stolicy, członek i prezes Konsystorza Ewangelicko-Reformowanego w RP (1934–1936) i od 1939 roku.

Ukończył studia na Wydziale Chemii Instytutu Technologicznego^[2] w Petersburgu. Po studiach przeprowadził się do Warszawy, gdzie otworzył pierwszą na ziemiach polskich fabrykę sztucznego lodu. Działał społecznie w stolicy, szefował Warszawskim Zakładom Gazowniczym oraz sprawował funkcję wiceprezydenta miasta. Aktywny w parafii kalwińskiej na Lesznie – stał na czele kolegium kościelnego zboru warszawskiego. 10 czerwca 1934 wybrany prezesem Konsystorza Ewangelicko-Reformowanego w RP, funkcję sprawował do listopada 1936 roku i potem ponownie od czerwca 1939 roku.

Po zakończeniu działalności kościelnej i społecznej w Warszawie wyjechał do rodzinnego majątku w Kolnicy, gdzie spędził ostatnie lata życia. Zmarł w białostockim szpitalu dwa miesiące po wybuchu II wojny światowej.

Przypisy

↑ Niektóre źródła podają Warszawę jako miejsce urodzenia.
↑ Księga pamiątkowa inżynierów technologów Polaków wychowańców Instytutu Technologicznego w Petersburgu : (w rocznicę stulecia uczelni), Warszawa , 1933, s. 98.

Bibliografia

Szturc J., Ewangelicy w Polsce. Słownik biograficzny XVI-XX wieku, Bielsko-Biała 1998

[1] Niektóre źródła podają Warszawę jako miejsce urodzenia.

[2] Księga pamiątkowa inżynierów technologów Polaków wychowańców Instytutu Technologicznego w Petersburgu : (w rocznicę stulecia uczelni), Warszawa , 1933, s. 98.

[1]

[2]