env – Wikipedia, wolna encyklopedia

env – uniksowe narzędzie powłokowe. Ma dwa zastosowania. Wywołane bez argumentów wypisuje listę aktualnie ustawionych zmiennych środowiskowych. W drugim zastosowaniu pozwala na uruchomienie innego programu ze zmienionymi wartościami wybranych zmiennych środowiskowych bez wpływania na aktualne środowisko. Nowe wartości zmiennych przekazywane są jako argumenty w postaci par nazwa=wartość. W praktyce env ma jeszcze jedno zastosowanie — używany jest przez skrypty do uruchamiania odpowiedniego interpretera, przeważnie bez zmiany środowiska.

Użycie polecenia:

env [opcje...] [nazwa_zmiennej=nowa_wartość]... [polecenie [argumenty_do_polecenia...]] 

Aby wyświetlić wszystkie zmienne środowiskowe wystarczy wpisać polecenie env bez argumentów:

env 

Czyszczenie środowiska dla nowej powłoki (wyczyszczenie wszystkich zmiennych środowiskowych):

env -i /bin/sh 

Uruchomienie aplikacji Xcalc na innym ekranie:

env DISPLAY=foo.bar:1.0 xcalc 

Skrypt w Pythonie, który używa env do uruchomienia swojego interpretera:

#!/usr/bin/env python print "Hello World." 

W tym przypadku można wybrać interpreter bez używania env, jednak podejście to ma wadę. Pełna ścieżka do niego może być różna w zależności od systemu operacyjnego. Korzystając z env, interpreter jest lokalizowany w momencie uruchomienia skryptu, co zwiększa jego przenośność. Z drugiej strony, zwiększa to ryzyko wybrania niewłaściwego interpretera, ponieważ program przeszukuje wszystkie wskazane ścieżki i wybiera pierwszy pasujący plik. Ponadto sam env może znajdować się też w innej lokalizacji na komputerze użytkownika.

• env: ustawia środowisko dla innego polecenia — Commands & Utilities Reference, The Single UNIX® Specification, Wydanie 7, The Open Group
• env(1) – strona podręcznika systemu Linux