French
DeutschEparchia odeska – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Sobór Przemienienia Pańskiego w Odessie – główna świątynia eparchii | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | Odessa |
| Data powołania | 1945 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sobór | |
| Biskup diecezjalny | metropolita odeski i izmaelski Agatangel (Sawwin) |
| Biskup pomocniczy | arcybiskup jużnowski Diodor (Wasylczuk) |
| Dane statystyczne | |
| Liczba dekanatów | 17 |
| Liczba klasztorów | 10 |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
Położenie na mapie obwodu odeskiego  | |
Położenie na mapie Odessy  | |
 46°28′59,4″N 30°43′51,8″E/46,483167 30,731056 | |
| Strona internetowa | |
Eparchia odeska – jedna z eparchii Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego, z siedzibą w Odessie. Jej obecnym ordynariuszem jest metropolita odeski i izmaiłski Agatangel (Sawwin)[1], zaś funkcję katedry pełni sobór Przemienienia Pańskiego w Odessie[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]
W 1837 z eparchii kiszyniowskiej została wydzielona eparchia chersońska i taurydzka. Rezydencja jej ordynariuszy od początku mieściła się w Odessie. W 1859 eparchia została podzielona na dwie; w Odessie rezydowali odtąd biskupi chersońscy i odescy[2], nazywani w literaturze, z racji miejsca pobytu, także biskupami odeskimi[3]. Za moment powstania eparchii odeskiej uważa się 1945. W roku tym miejscowe duchowieństwo przystąpiło, za zgodą władz radzieckich, do odbudowy struktur prawosławnych na terytorium dawnej eparchii chersońskiej – jej działanie praktycznie zamarło wskutek represji okresu Wielkiego Terroru[3].
W 1971 nazwę struktury oficjalnie zmieniono na eparchia odeska i chersońska. W 1991 z eparchii odeskiej wydzielono eparchię chersońską[2], a w 2012 – eparchię bałcką[2].
Biskupi[4]
[edytuj | edytuj kod]- Sergiusz (Łarin), 1946–1947
- Filip (Stawicki), 1947 (wyznaczony do objęcia katedry, nie przyjechał do Odessy)
- Focjusz (Topiro), 1947–1948
- Nikon (Pietin), 1948–1949 locum tenens i następnie 1949–1956
- Borys (Wik), 1956–1965
- Antoni (Mielnikow), 1965 locum tenens
- Sergiusz (Pietrow), 1965–1990
- Leoncjusz (Gudimow), 1990–1991
- Łazarz (Szweć), 1991–1992
- Agatangel (Sawwin), od 1992[1].
Eparchia dzieli się na 17 dekanatów. Prowadzi seminarium duchowne w Odessie oraz następujące monastery[2]:
- Monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Odessie, męski
- Monaster Iwerskiej Ikony Matki Bożej w Odessie, męski
- Monaster św. Michała Archanioła w Odessie, żeński
- Monaster św. Eliasza w Odessie, męski
- Monastyr Świętego Pantelejmona w Odessie, męski
- Monaster Zmartwychwstania Pańskiego w Tepłodarze, żeński
- Monaster Świętych Konstantyna i Heleny w Izmaile, męski
- Monaster św. Mikołaja w Izmaile, męski
- Monaster Narodzenia Matki Bożej w Aleksandrowce, żeński
- Monaster Przemienienia Pańskiego w Borysowce, żeński
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b АГАФАНГЕЛ, Митрополит Одеський та Ізмаїльський
- ↑ a b c d e Одесская и Измаильская епархия
- ↑ a b ИСТОРИЯ И СОВРЕМЕННОСТЬ. [dostęp 2011-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-22)].
- ↑ Одесская епархия. [dostęp 2012-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-05)].