Epidemia cholery na Haiti (2010) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Epidemia cholery na Haiti

Zniszczone domy na Haiti, takie miejsca sprzyjają rozwojowi choroby
Państwo	Haiti
Miejsce	region Artibonite i inne
Rodzaj zdarzenia	epidemia cholery
Data	od października 2010
Ofiary śmiertelne	9403 (łącznie)[1] 8927 Haiti 472 Dominikana 3 Kuba 1 Meksyk
Ranni	421 000 (zarażonych)[1]
Położenie na mapie Haiti miejsce zdarzenia
19°06′N 72°20′W/19,100000 -72,333333

Epidemia cholery – epidemia, która wybuchła na obszarze Haiti kilka miesięcy po trzęsieniu ziemi, które spustoszyło wyspę 12 stycznia 2010 roku^[2][3]. W wyniku rozprzestrzeniania się choroby zmarło 9403 osób (8927 na Haiti)^[1], a na Haiti wprowadzono stan wyjątkowy 22 października 2010 roku^[4]. Cholera dostała się z Haiti na Florydę, Wenezuelę, Meksyk, Kubę i Dominikanę.

Epidemia choroby wybuchła w regionie Artibonite, a 23 października 2010 odnotowano pierwsze przypadki zachorowań w stolicy, Port-au-Prince^[5]. Cholera trafiła na Haiti za sprawą nepalskich żołnierzy ONZ^[6]. Odkryto, że rury ściekowe w obozie wojsk ONZ były nieszczelne, co mogło przyczynić się do rozwoju epidemii^[6]. Podejrzewano, że nepalscy żołnierze wylewali odchody do rzeki Artibonite, która w ostatnich tygodniach wylewała, roznosząc tym samym chorobę^[6]. W czerwcu 2011 roku amerykańskie Centrum Zwalczania i Prewencji Chorób potwierdziło, że to nepalscy żołnierze byli odpowiedzialni za wybuch epidemii^[6]. Epidemia gwałtownie się rozwinęła w wyniku częstych przerw w dostawie prądu i wody, braku środków higienicznych wśród Haitańczyków oraz zniszczeń w sieci kanalizacyjnej^[7].

Poważnym problemem stała się niedostateczna liczba szpitali. Niektórzy mieszkańcy Haiti mieli do najbliższego szpitala 6 godzin drogi, przez co wielu chorych umierało w wyniku odwodnienia podczas pokonywania trasy^[8]. Organizacja Lekarze bez Granic obiecywała zorganizowanie szpitala polowego w wiosce Saint-Marc, gdzie epidemia pochłonęła najwięcej ofiar. Cholerę potwierdzono również w Arcahaie, Limbe oraz Mirebalais. Z czasem wielu Haitańczyków symulowało chorobę, gdyż warunki w szpitalu były lepsze niż w zniszczonych domach^[8].

Na Haiti trafiali polscy lekarze-wolontariusze, którzy pomogli w leczeniu chorych^[8]. Pomoc finansową zorganizował Polski Czerwony Krzyż^[15]. W marcu zagraniczne państwa obiecały przekazać Haiti ponad 3 mld funtów na odbudowę kraju. Do października Haiti otrzymało na odbudowę kraju i walkę z cholerą ok. 465 mln funtów^[10]. Według Marka Weisbrota z Centrum Badań Polityki Gospodarczej, gdyby 3 mld funtów na rzecz odbudowy Haiti trafiły od razu do kraju, to prawdopodobnie nie wybuchłaby epidemia^[10].

Epidemia cholery na Haiti ma też wiele strat politycznych i społecznych. Również doszło do dużych masowych demonstracji przeciwko rządu. Protestujący także atakowali żołnierzy ONZ^[16]. W 2010 roku wybuchły starcia pomiędzy demonstrantami a policją i oddziałami ONZ^[13]. Protestujący oskarżyli ONZ o sprowadzenie cholery i żądali ich wyjazdu^[13]. W wyniku walk zginęły dwie osoby, a co najmniej 12 zostało rannych^[13]. W 2013 roku Haitańczycy pozwali ONZ za rozprzestrzenienie choroby^[6]. Pozew złożony przez pięciu Haitańczyków reprezentuje ponad 650 tys. osób, które w różnym stopniu ucierpiały w wyniku choroby^[6]. ONZ odrzucił zarzuty^[6].