Fala grawitacyjna (mechanika cieczy) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Powierzchniowa fala grawitacyjna załamująca się na plaży.
Chmury falowe Theresa (Wisconsin), USA.
Fale grawitacyjne obserwowane z przestrzeni kosmicznej.
Zdjęcie satelitarne fal grawitacyjnych na zawietrznej wyspy wulkanicznej Amsterdam na Oceanie indyjskim.

Fala grawitacyjna (oscylacje wypornościowe) – w mechanice płynu jest to fala utworzona przez siły wypornościowe i siłę grawitacji w stabilnie stratyfikowanym ośrodku lub na powierzchni dwóch warstw płynu o różnej gęstości. W opisie zjawisk atmosferycznych i oceanograficznych jest to fala utworzona w stabilnie stratyfikowanym powietrzu lub wodzie, ogólnie na powierzchni pomiędzy dwoma warstwami płynu o różnych właściwościach.

Fale atmosferyczne czysto grawitacyjne mają okres oscylacji około 5-15 min. Ogólnie mówiąc, częstotliwość atmosferycznych fal grawitacyjnych zawiera się w przedziale częstotliwości Coriolisa i częstotliwości Brunta-Väisäli. Fale grawitacyjne w atmosferze mogą powstać tylko w stabilnej atmosferze, czyli wtedy kiedy temperatura potencjalna rośnie z wysokością nad powierzchnią Ziemi. Fale grawitacyjne tworzą się w atmosferze w różnych sytuacjach. Związane są m.in. z uliczkami chmur, głęboką konwekcją, stratyfikowanymi chmurami w obszarze stabilnej atmosfery.

Teoria liniowych fal grawitacyjnych

[edytuj | edytuj kod]

Równania ruchu fal grawitacyjnych w przypadku dwuwymiarowego przypływu powietrza w stabilnej atmosferze przy założeniu, że powietrze jest nieściśliwe a siła Coriolisa jest mało istotna można przedstawić w postaci

gdzie:

  • u – prędkość horyzontalna,
  • w – prędkość pionowa,
  • p – ciśnienie,
  • – gęstość powietrza,
  • temperatura potencjalna,
  • przyspieszenie ziemskie.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]