Faramund – Wikipedia, wolna encyklopedia

Faramund

Król Franków Salickich
Okres	od 420 do 428
Dane biograficzne
Dynastia	Merowingowie
Data urodzenia	ok. 370
Data śmierci	428
Żona	1. Imbergede (lub Imbergide) 2. Argotta
Dzieci	Klodian, Clenus
Multimedia w Wikimedia Commons

Faramund (fr. Pharamond, ur. około 370, zm. 428) – uważany za pierwszego monarchę merowińskiego, pierwszego legendarnego króla Franków.

Według podań Faramund pochodził z rodu Priama – legenda ta miała na celu odwołanie się do prestiżowych przodków, waloryzację dziedzictwa antycznego przez najeźdźców germańskich oraz stworzenie poczucia jedności i wspólnych korzeni, co wykorzystywane było następnie przez władców w celu mobilizowania poddanych do walki o dobra i o terytoria. Legenda dotycząca trojańskich korzeni Franków, utworzona w VII wieku, używana była aż do połowy wieku XVI, a bohaterowie Troi byli uznawani w tym okresie za mitycznych przodków. Niemniej od 1450 roku, Włochy, a 70 lat później również Niemcy, odrzucają ją, przyjmując, że Frankowie pochodzą od pogańskich Germanów.

Dwa teksty, pochodzące z końca VII wieku, uznawane są za źródło legendy o powstaniu Francji. Historia Francorum z ok. 660 roku, napisana przez Fredegara, wprowadza postać Franciona, syna Frigy, brata Eneasza, który tworzy silne królestwo między Renem a Dunajem. Pokonuje Alanów i otrzymuje imię Franc lub feroce – nieposkromiony. Drugi tekst, Gesta Regum Francorum, wprowadza postać Antenora (stworzonego przez Wergiliusza w Eneidzie) i młodego Priama. W XIII wieku Grandes Chroniques de France oraz inne pisma historyczne łączą te dwie legendy – i ta właśnie podwójna wersja pozostaje popularna do XVI wieku.

Książę był przedstawiany jako poganin. Mógł być synem lub zięciem Markomera, bliżej nieznanego władcy Franków salickich, co by wyjaśniało jego tytuł królewski. W okolicach roku 420 miał on zostać postawiony na czele armii i uznany za stojącego na czele ludu – w taki właśnie sposób Frankowie ustanawiali swoich władców. W tymże roku miał przekroczyć Ren w okolicach Kolonii, kierując się na zachód, i podzielić plemię Franków na dwie części: Franków salickich i Franków reńskich.

Według niektórych źródeł, jego żoną była Imbergede (lub Imbergide), córka Waso-Gasta (lub Bafogasta), jednego z czterech władców galijskich. Nie mając z nią dzieci, poślubić miał następnie Argottę, z którą miał dwóch synów: Klodiana i Clenusa.

Faramundowi przypisuje się stworzenie prawa salickiego – zbioru uregulowań zredagowanego potem przez Chlodwiga (jako Pactus legis salicæ). Prawo salickie pojawia się w tekstach począwszy od VII wieku, gdzie Fredegar, prawdopodobnie w celu ostatecznego określenia początków państwa Franków, łączy postać Faramunda (jak było wspomniane wyżej, postać możliwie nieistniejąca) z pierwszą legislacją francuską – w ten sposób monarchia i prawo pojawiają się jednocześnie, co jest elementem nowym na tle wcześniejszych pism. Gesta Regum Francorum, wiek później, powtarzają wersje Fredegara, doceniając jej wartość symboliczną.

• Colette Beaune, Naissance de la nation France, Gallimard, Paris, 1985.