Faustulus – Wikipedia, wolna encyklopedia

Faustulus – postać w mitologii rzymskiej. Był pasterzem króla Amuliusa. Znalazł małych Romulusa i Remusa, którzy zostali wyrzuceni w fale rzeki Tyber. Odnalazł ich w norze wilczycy, zabrał ich do swego domu gdzie wraz z żoną Acca Larentia zaadoptował i wychował^[1].

Miał zginąć przypadkową śmiercią, gdy usiłował rozdzielić walczących między sobą Romulusa i Remusa^[2].

Przypisy

↑ Mała encyklopedia kultury antycznej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983, s. 254. ISBN 83-01-03529-3.
↑ Joël Schmidt: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Katowice: Wydawnictwo „Książnica”, 1996, s. 103. ISBN 83-7132-266-6.

[1] Mała encyklopedia kultury antycznej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983, s. 254. ISBN 83-01-03529-3.

[2] Joël Schmidt: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Katowice: Wydawnictwo „Książnica”, 1996, s. 103. ISBN 83-7132-266-6.

[1]

[2]

Faustulus

Występowanie	mitologia rzymska