Feliks Horecki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Feliks Horecki, także Janowski^[1] (ur. prawdopodobnie 1 stycznia 1796^[a] w Horyszowie Ruskim, zm. 6 października 1870 w Edynburgu^[1][2]) – polski gitarzysta, kompozytor i pedagog muzyczny.

Nazywany był Sandomierzaninem, stąd przypuszczenie, że mógł pochodzić z Sandomierza^[3]. Około 1815 roku był pracownikiem Komisji Skarbu w Warszawie^[1][3]. Około 1818 roku wyjechał do Wiednia^[1], gdzie został uczniem włoskiego gitarzysty Mauro Giulianiego^[1][2][3]. Udzielał lekcji gry na gitarze w domach wiedeńskiej arystokracji^[1][3], w tym m.in. członkom rodziny Habsburgów^[1]. Na początku lat 20. XIX wieku odbył tournée koncertowe, przebywał we Frankfurcie nad Menem, skąd przez Paryż udał się do Londynu^[1][3]. Podczas pobytu w Anglii występował w duecie z austriackim gitarzystą Leonardem Schulzem^[1]. W Londynie miał wdać się w bójkę, na skutek której doznał kontuzji palca, uniemożliwiającej mu dalszą grę^[1]. Wówczas, pod nazwiskiem Janowski (Yanowski), wyjechał do Szkocji, gdzie popadł w problemy finansowe^[1]. Dzięki pomocy polskich emigrantów podjął pracę pedagogiczną, pisał też ćwiczenia gitarowe^[1]. Do grona jego uczniów należał Stanisław Ignacy Szczepanowski^[1][3]. Po ślubie ze swoją uczennicą Zofią Roberton wyjechał około 1834 roku do Dublina^[1]. Według niektórych źródeł po 1840 roku miał wrócić do Polski, gdzie przebywał do 1846 roku^[3]. W późniejszym okresie osiadł w Edynburgu, gdzie zmarł i został pochowany^[1].

Skomponował ponad 150 utworów na gitarę solo i dwie gitary^[1][3], z których większość wydał^[1]. Pisał polonezy, walce, lendlery, ronda i etiudy^[1][3], napisał również kilka pieśni z towarzyszeniem gitary^[3]. Był też autorem transkrypcji popularnych melodii, m.in. pieśni i tematów operowych^[1][2]. Utwory Horeckiego były przedrukowywane w różnych zbiorach w Anglii i Niemczech^[3].

• Feliks Horecki – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project