Fernando Solanas – Wikipedia, wolna encyklopedia

Fernando Solanas
Ilustracja
Prawdziwe imię i nazwisko

Fernando Ezequiel Solanas

Data i miejsce urodzenia

16 lutego 1936
Olivos

Data i miejsce śmierci

6 listopada 2020
Paryż

Zawód

reżyser
scenarzysta
producent filmowy
operator filmowy

Współmałżonek

Angela Correa

Lata aktywności

1962–2020

Strona internetowa

Fernando Ezequiel Solanas, Pino Solanas (ur. 16 lutego 1936 w Olivos[1], zm. 6 listopada 2020 w Paryżu[2]) – argentyński reżyser, scenarzysta, producent i operator filmowy, również polityk lewicowy.

Działalność artystyczna

[edytuj | edytuj kod]

W 1962 wyreżyserował swój pierwszy krótkometrażowy film, a sześć lat później zadebiutował filmem dokumentalnym Gorący czas, poświęconym tematyce neokolonializmu i przemocy w Ameryce Łacińskiej. Współpracował m.in. z kompozytorem Astorem Piazzollą. Był jednym z liderów Grupo Cine Liberación, która zrewolucjonizowała kino argentyńskie w latach 70. XX wieku oraz wraz z Octavio Getino autorem ważnego dla estetyki „trzeciego kina” manifestu Towards the Third Cinema[3].

Laureat wielu prestiżowych nagród m.in. Nagrody Specjalnej Jury na 42. MFF w Wenecji za film Tanga dla Gardela (1985), Złotej Palmy dla najlepszego reżysera na 41. MFF w Cannes za film Południe (1988) i Honorowego Złotego Niedźwiedzia za całokształt twórczości, którego otrzymał na 54. MFF w Berlinie (2004)[4]. Członek jury konkursu głównego na 43. (1986) i 49. MFF w Wenecji (1992)[5].

Działalność polityczna

[edytuj | edytuj kod]

W latach 70. zaangażował się również w działalność polityczną, wspierając początkowo Juana Peróna. Z powodu zagrożenia przez prawicowe bojówki (Triple A), które zamordowały jednego z jego aktorów, a jego samego usiłowały porwać, wyemigrował w 1976 do Paryża, skąd po siedmiu latach powrócił do kraju.

Kontynuował kręcenie filmów o wymowie politycznej. Był zagorzałym krytykiem prezydenta Carlosa Menema. 21 maja 1991, trzy dni po wystąpieniu przeciw Menemowi został kilkukrotnie postrzelony. W 1992 został senatorem z Buenos Aires, otrzymując 7% głosów. Rok później został wybrany do argentyńskiej Izby Deputowanych z listy lewicowej partii Frente Grande, której szeregi opuścił po krótkim czasie.

W 2007 kandydował na prezydenta Argentyny z listy ruchu Proyecto Sur, opartego na partii Partido Socialista Auténtico, zdobywając 1,6% głosów[6]. W 2009 został ponownie wybrany deputowanym z listy Proyecto Sur, zdobywając w Buenos Aires 24,2% głosów.

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Reżyser

[edytuj | edytuj kod]

Solanas wyreżyserował następujące filmy[7]:

  • Seguir andando (1962) krótkometrażowy
  • Reflexión ciudadana (1963) krótkometrażowy
  • La hora de los hornos: Notas y testimonios sobre el neocolonialismo, la violencia y la liberación – Gorący czas (1968) dokumentalny – czas: 4.20'
  • Argentina, Mayo de 1969: los caminos de la liberación (1969)
  • Perón: actualización política y doctrinaria para la toma del poder (1971) dokumentalny – 2.20'
  • Perón, la revolución justicialista (1971) dokumentalny – 3.00'
  • Los hijos de fierro (1978) dramat polityczny – 2.14'
  • Le regard des autres (1980) dokumentalny – 1.40'
  • El exilio de Gardel (Tangos) – Tango dla Gardela (1985) musical – 1.59'
  • SurPołudnie (1988) dramat obyczajowy – 2.07'
  • El viaje – Podróż (1992) dramat obyczajowy – 2.22'
  • La nube – Chmura (1998) dramat obyczajowy – 1.56'
  • Afrodita, el sabor del amor (2001)
  • Memoria del saqueo (2004) dokumentalny – 2.00'
  • La dignidad de los nadies (2005) dokumentalny – 2.00'
  • Argentina latente (2007) dokumentalny – 2.00'
  • La próxima estación (2008) dokumentalny – 1.55'
  • Tierra sublevada: Oro impuro (2009) dokumentalny – 1.32'
  • Tierra sublevada: Oro negro (2011) dokumentalny – 1.47'
  • La guerra del fracking (2013) dokumentalny – 1.25'
  • El legado estratégico de Juan Perón (2016) dokumentalny – 1.43'
  • A Journey to the Fumigated Towns (2018) dokumentalny – 1.37'
  • Tres a la deriva (2020, post-produkcja) dokumentalny

Producent

[edytuj | edytuj kod]
  • El camino hacia la muerte del viejo Reales (1971) dokumentalny – 1.30'
  • Que sea ley (2019) dokumentalny – 1.22'
  • El hombre que vio al Mesías (1959) krótkometrażowy
  • Sin memoria (1961) krótkometrażowy
  • Dar la cara (1962) obyczajowy – 1.50'
  • La nube – Chmura (1998) dramat obyczajowy – 1.56'

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Sandra Brennan: Fernando Solanas Biography. AllMovie. [dostęp 2020-11-09]. (ang.).
  2. Fernando “Pino” Solanas murió por coronavirus en París. Infobae. [dostęp 2020-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-07)]. (hiszp.).
  3. Hamid Naficy An accented cinema: exilic and diasporic filmmaking
  4. Fernando E. Solanas Awards. FamousFix. [dostęp 2020-11-09]. (ang.).
  5. 49. Mostra Internazionale d'Arte Cinematografica: Giurie. ASAC dati. [dostęp 2019-01-14]. (wł.).
  6. 2007 Argentine general election. Elección Argentina. [dostęp 2020-11-09]. (hiszp.).
  7. Fernando E. Solanas [online], IMDb [dostęp 2020-11-11].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]