Fornirowanie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Fornirowanie – pokrywanie materiału, najczęściej drewnianego lub drewnopodobnego, warstwą drewna o wyższej jakości – forniru, dzięki czemu przy obniżonym koszcie można zbudować dany produkt (np. front mebli, drzwi), tak aby wyglądał jak zbudowany z litego i cenniejszego drewna.

Na okleinę stosowano odmiany drewna twardego o pięknej barwie lub rysunku słojów np. heban, mahoń, palisander^[1]. Wykorzystywano także drewno o nieprawidłowym przebiegu włókien jak: falistość (jesion, brzoza), czeczotowatość (brzoza, topola), pączki śpiące (brzoza, jawor), plamy barwne (orzech)^[2].
Metodę okleinowania znano już w starożytnej Grecji i Egipcie^[3]. W wiekach średnich potrafiono uzyskać tylko niewielkie kawałki okleiny, stąd można było stosować ją do intarsji, certosiny. W XVIII wieku potrafiono już wykonać większe arkusze i do meblarstwa wprowadzono fornirowanie dużych powierzchni. Technika ta rozpowszechniła się w Niderlandach, Niemczech, Francji^[3], a w XIX wieku taki sposób zdobienia wprowadzono na skalę przemysłową w wielu krajach Europy^[2].
W związku z mechanizacją produkcji drewno zaczęto okleinować z obu stron. Zewnętrzną stronę deski cenniejszym gatunkiem, wewnętrzną, spodnią (zwaną blintem lub kontrą) oklejano pospolitym gatunkiem, jednak o zbliżonej wytrzymałości na rozciąganie^[3].