François Delecour – Wikipedia, wolna encyklopedia

François Delecour
Ilustracja
Państwo

 Francja

Data i miejsce urodzenia

30 sierpnia 1962
Hazebrouck

Sezon 1984–2014
Seria

Rajdowe mistrzostwa świata

Zespół

Ford, Peugeot, Mitsubishi

Sukcesy
Multimedia w Wikimedia Commons

François Delecour (ur. 30 sierpnia 1962 w Hazebrouck) – francuski kierowca rajdowy. W swojej karierze był członkiem takich zespołów jak: Ford, Peugeot i Mitsubishi. Jego pilotami byli między innymi Christian Gilbert, Daniel Grataloup i Dominique Savignoni.

Swoją karierę rajdową Delecour rozpoczął w 1981 roku, a jego pierwszym samochodem było Autobianchi A112 Abarth. W styczniu 1984 roku zadebiutował w Rajdowych Mistrzostwach Świata zajmując 67. miejsce w Rajdzie Monte Carlo samochodem Talbot Samba. W styczniu 1991 roku podczas Rajdu Monte Carlo po raz pierwszy w karierze stanął na podium tej konkurencji, gdy zajął 3. miejsce. Pierwsze zwycięstwo odniósł w marcu 1993 w Rajdzie Portugalii. W tym samym roku wywalczył wicemistrzostwo świata. W latach 2012–2014 trzykrotnie z rzędu zdobywał tytuł mistrza Rumunii.

W swojej karierze Delecour wygrał łącznie 4 rajdy w mistrzostwach świata i 19 razy stawał na podium. Zdobył w nich łącznie 334 punkty i wygrał 214 odcinków specjalnych (stan na 1 października 2014)[1].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Początki

[edytuj | edytuj kod]

Delecour urodził się w mieście Hazebrouck[2]. Swoją karierę rajdową rozpoczął w 1981 roku. Jego pierwszym samochodem rajdowym było Autobianchi A112 Abarth, którym pojechał w Rajdzie Pikardii. W kolejnych latach także startował jedynie w lokalnych rajdach Pikardii[3]. W styczniu 1984 zadebiutował w mistrzostwach świata. Jadąc samochodem Talbot Samba wraz z pilotką Anne-Chantal Pauwels zajął wówczas 67. miejsce w Rajdzie Monte Carlo[4]. W 1985 roku ponownie pojechał w Rajdzie Monte Carlo, tym razem Peugeotem 205 GTI. Nie ukończył jednak tego rajdu[5]. W 1986 roku także wziął udział w Rajdzie Monte Carlo i znów go nie ukończył. Powodem wycofania się była awaria silnika[6]. W tamtym roku pojechał w pierwszym swoim rajdzie w mistrzostwach Europy. W Rajdzie Ypres zajął 22. miejsce i 1. w grupie N2[7].

Rok 1987 Delecour rozpoczął od startu w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Zajął w nim 16. miejsce w klasyfikacji generalnej i 2. miejsce w grupie N2[8]. W 1987 roku pojechał też w trzech rajdach mistrzostw Europy. W Rajdzie des Garrigues był szósty, w Rajdzie Alpin-Behra – jedenasty, a w Rajdu Ypres nie ukończył[9].

W 1988 roku Delecour wziął udział w dwóch rajdach mistrzostw Europy jadąc BMW M3. W październiku zajął 3. miejsce w Rajdzie Antibes[10]. W Rajdzie du Var także był trzeci w klasyfikacji[11].

W 1989 roku Delecour rozpoczął starty samochodem Peugeot 309 GTI w zespole Peugeot France z nowym pilotem Christianem Gilbertem[9]. W Rajdzie Alpin-Behra, odbywającym się w ramach mistrzostw Europy zajął 6. miejsce[12]. Następnie w kwietniu pojechał w mistrzostwach świata, w Rajdzie Korsyki. Nie ukończył go jednak na skutek awarii alternatora[13]. W 1989 roku wziął udział również w innych rajdach mistrzostw Europy. W Rajdzie des Garrigues zajął 5. miejsce, w Rajdzie Mont Blanc – 3. miejsce, w Rajdzie Antibes – 4. miejsce i w Rajdzie du Var – 3. miejsce[9].

W styczniu 1990 Delecour wystartował w Rajdzie Monte Carlo, w mistrzostwach świata. Zajął w nim 9. miejsce i zdobył swoje pierwsze dwa punkty w karierze w mistrzostwach świata[14]. W 1990 roku wystartował w jeszcze jednym rajdzie mistrzostw świata, Rajdzie Korsyki. Na 11. odcinku specjalnym w jego Peugeocie 309 GTI doszło do awarii silnika i Francuz wycofał się z rajdu[15]. W 1990 roku Delecour startował również w mistrzostwach Europy. W Rajdzie des Garrigues zajął 3. pozycję, w Rajdzie Alpin-Behra – 5. pozycję, w Rajdzie Mont Blanc – 4. pozycję, w Rajdzie Antibes – 4. pozycję i w Rajdzie du Var – 3. pozycję. Nie ukończył natomiast Rajdu Ypres z powodu wypadku[9].

1991-1995

[edytuj | edytuj kod]
Ford Escort RS Cosworth, którym Delecour startował w Rajdzie Portugalii 1993

W 1991 roku Delecour został członkiem zespołu Q8 Team Ford. W sezonie 1991 startował samochodem Ford Sierra RS Cosworth 4x4[16]. Swój debiut w nowym zespole zaliczył w styczniu, w Rajdzie Monte Carlo. Zajął w nim 3. miejsce za Carlosem Sainzem i Massimem Biasionem[17]. Stanął tym samym po raz pierwszy w karierze na podium w rajdzie mistrzostw świata[1]. W marcu Delecour wystartował w Rajdzie Portugalii. Na 10. odcinku specjalnym tego rajdu wypadł z trasy i wycofał się[18]. Dwóch kolejnych rajdów mistrzostw świata Delecour także nie ukończył. W Rajdzie Korsyki i Rajdzie Grecji miał awarię dyferencjału[9]. W październiku zajął 4. pozycję w Rajdzie San Remo[19]. Po rajdzie San Remo nowym pilotem Delecoura został Daniel Grataloup[20]. Wraz z Grataloupem Delecour po raz pierwszy wystartował w listopadowym Rajdzie Katalonii. Zajął w nim 3. pozycję za Arminem Schwarzem i Juhą Kankkunenem[21]. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii, Delecour zajął 6. miejsce[22]. W sezonie 1991 zdobył 40 punktów w mistrzostwach świata i zajął 7. miejsce w klasyfikacji generalnej[23].

Sezon 1992 Delecour rozpoczął od startu w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. W rajdzie tym zajął 4. pozycję[24]. W marcu wziął udział w Rajdzie Portugalii, jednak nie ukończył go na skutek awarii silnika na 15. odcinku specjalnym[25]. W maju Delecour stanął na podium Rajdu Korsyki. Był drugi, a do zwycięzcy, rodaka Didiera Auriola, stracił 1:26 minuty[26]. W czerwcu Delecour dojechał do mety na 5. pozycji w Rajdzie Grecji, a z sierpniowego Rajdu Finlandii wyeliminował go wypadek[9]. W październiku Delecour po raz drugi w sezonie stanął na podium. Zajął 3. miejsce w Rajdzie San Remo przegrywając jedynie ze zwycięzcą Andreą Aghinim i drugim w klasyfikacji Juhą Kankkunenem[27]. W sezonie 1992 wystartował jeszcze w Rajdzie Katalonii, jednak nie ukończył go na skutek wypadnięcia z trasy na 11. odcinku specjalnym[28]. W sezonie 1992 Delecour zajął 6. miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata. Zdobył w nich 45 punktów[29].

W sezonie 1993 Delecour startował nowym samochodem, Fordem Escortem RS Cosworth[9]. Po raz pierwszy wystartował w nim w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Od 2. do 20. odcinka specjalnego był liderem rajdu, jednak ostatecznie przegrał w nim z Didierem Auriolem o 15 sekund[16]. W marcu Delecour wziął udział w Rajdzie Portugalii. Odniósł w nim swoje pierwsze zwycięstwo w mistrzostwach świata w karierze. Ukończył go z przewagą 55 sekund nad drugim Massimem Biasionem i 2:40 minuty nad trzecim Andreą Aghinim[30]. W kwietniowym Rajdzie Korsyki Delecour także walczył o zwycięstwo. Ostatecznie wygrał go z przewagą 1:02 minuty nad Didierem Auriolem i 2:42 minuty nad François Chatriotem[31]. Odbywającego się na przełomie maja i czerwca Rajdu Grecji Delecour nie ukończył. W jego Fordzie Escorcie doszło do awarii silnika[32]. W sierpniu po raz czwarty w sezonie stanął na podium. Zajął wówczas 2. miejsce w Rajdzie Nowej Zelandii. Do zwycięzcy Colina McRae stracił 27 sekund[33]. We wrześniu Delecour był trzeci w Rajdzie Australii. Przegrał w nim jedynie z dwoma fińskimi kierowcami, Juhą Kankkunenem i Arim Vatanenem[34]. Kolejnego rajdu Delecour nie ukończył. Na 7. odcinku specjalnym uległ on wypadkowi[35]. W przedostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Katalonii Delecour zwyciężył. Drugiego Auriola wyprzedził o minutę, a trzeciego Kankkunena o 4:09 minuty[36]. Przed ostatnim rajdem sezonu, Rajdem Wielkiej Brytanii, Delecour nadal miał szanse na mistrzostwo świata. Do lidera mistrzostw Juhy Kankkunena tracił 13 punktów[37]. Rajd Wielkiej Brytanii wygrał Kankkunen, a Delecour przyjechał na 4. pozycji, przez co został wicemistrzem świata[38].

Sezon 1994 Delecour rozpoczął od startu w Rajdzie Monte Carlo. Walczył w nim o zwycięstwo z Juhą Kankkunenem i ostatecznie wygrał ten rajd z przewagą 1:05 minuty nad Finem[39]. W marcu wziął udział w Rajdzie Portugalii. Na 12. odcinku specjalnym wycofał się na skutek awarii silnika[40]. W maju 1994 Delecour jadąc po zakupy samochodem przyjaciela, Ferrari F40, miał wypadek. Zderzył się z lokalnym kierowcą rajdowym, trenującym przed jednym z lokalnych rajdów. Rajdowiec nie doznał obrażeń, jednak Delecour doznał złamań stopy, przez co stracił połowę sezonu[16]. W sierpniu wrócił do startów. Wystartował w Rajdzie Finlandii. Zajął w nim 4. miejsce[41]. Październikowego Rajdu San Remo Delecour nie ukończył. Powodem wycofania się z rajdu były problemy z silnikiem[42]. W listopadzie Delecour pojechał w Rajdzie Wielkiej Brytanii. Po 7. odcinku specjalnym został wykluczony z rajdu przez stewardów. Powodem wykluczenia było przypadkowe skrócenie trasy przez Francuza[43]. W sezonie 1994 Delecour zajął 8. miejsce w mistrzostwach świata. Zdobył 30 punktów[44].

W sezonie 1995 Delecour nadal startował Fordem Escortem RS Cosworth, jednak już nie w zespole Forda, a w belgijskim zespole R.A.S. Ford[9]. Sezon rozpoczął od startu w Rajdzie Monte Carlo. Zajął w nim 2. miejsce, a do zwycięzcy Carlosa Sainza stracił 2.25 minuty[45]. Dwóch kolejnych rajdów Delecour nie ukończył. Z Rajdu Szwecji wyeliminowała go awaria silnika, a w Rajdzie Portugalii miał wypadek[9]. W maju po raz drugi w sezonie stanął na podium. Zajął 2. miejsce w Rajdzie Korsyki przegrywając o 15 sekund z Didierem Auriolem[46]. Następnie w lipcu Delecour zajął 6. pozycję w Rajdzie Nowej Zelandii. We wrześniu na skutek wypadku nie ukończył Rajdu Australii, a w październiku był czwarty w Rajdzie Katalonii. Z kolei w listopadzie wycofał się z Rajdu Wielkiej Brytanii z powodu awarii dyferencjału[9]. W sezonie 1995 Delecour zajął 4. miejsce w mistrzostwach świata. Zdobył 46 punktów[47].

1996-2000

[edytuj | edytuj kod]
Peugeot 306 Maxi – tym samochodem Delecour startował w latach 1997-1998

Rok 1996 Delecour rozpoczął od startu w Rajdu Monte Carlo. Pojechał w nim samochodem Peugeot 306 Maxi z pilotem Hervé'm Sauvage'm. Zajął w tym rajdzie 2. miejsce i przegrał jedynie z rodakiem Patrickiem Bernardinim[48]. W lutym wziął udział w Rajdzie Szwecji i był to jedyny start Delecoura w mistrzostwach świata w sezonie 1996. W szwedzkim rajdzie Francuz zajął 11. pozycję[49]. Do końca 1996 roku Delecour startował jedynie w rajdach mistrzostw Europy i mistrzostw Francji[9]. W marcu w Rajdzie El Corte Inglés (mistrzostwa Europy) zajął 2. miejsce[50]. W mistrzostwach Europy stawał na podium jeszcze czterokrotnie: w Rajdzie Alzacji (3. miejsce), w Rajdzie Mont-Blanc (2. miejsce), Rajdzie Antibes (zwycięstwo) i Critérium des Cévennes (zwycięstwo)[9]. W mistrzostwach Francji zajął 3. miejsce za Gillesem Panizzim i Philippe'm Bugalskim[51].

Sezon 1997 Delecour rozpoczął od starcie w rajdzie mistrzostw Francji, Rajdzie Lyon-Charbonnières-Rhône, w którym zajął 2. miejsce, przegrywając o 2 sekundy z Gillesem Panizzim[52]. W kwietniu wystartował w mistrzostwach świata, w Rajdzie Katalonii. Dojechał w nim na 5. pozycji, ale po zakończeniu rajdu został zdyskwalifikowany za naprawę i pomoc poza strefą serwisową[53]. Następnie Delecour pojechał w innym rajdzie mistrzostw świata, Rajdzie Korsyki. Zajął w nim 4. pozycję tracąc do 3. w klasyfikacji Panizziego 17 sekund[54]. W 1997 roku Delecour pojechał także w innych rajdach mistrzostw Francji oraz mistrzostw Europy. W rajdach mistrzostw Europy dwukrotnie stawał na podium. Był drugi w Rajdzie du Rouergue oraz zwyciężył w Rajdzie du Var[9]. W sezonie 1997 Delecour zajął 3. miejsce w mistrzostwach Francji[55].

W styczniu 1998 roku Delecour pojechał w Rajdzie Monte Carlo w ramach mistrzostw świata. W rajdzie tym dojechał na 10. pozycji w klasyfikacji generalnej[56]. W kwietniu wystartował w Rajdzie Katalonii. Zajął w nim 8. miejsce[57]. W maju Delecour walczył o zwycięstwo w Rajdzie Korsyki. Ostatecznie zajął w nim 2. miejsce przegrywając ze zwycięzcą Colinem McRae o 27,2 sekundy[58]. Czwartym i ostatnim rajdem mistrzostw świata, w którym Delecour pojechał w 1998 roku, był Rajd San Remo. Delecour nie ukończył go. Wycofał się na 17. odcinku specjalnym na skutek awarii układu elektrycznego[59]. W 1998 roku Delecour wziął także udział w jednym rajdzie mistrzostw Europy. W Rajdzie du Condroz-Huy, w którym jechał samochodem Ford Escort WRC, zajął 3. lokatę[60].

Sezon 1999 Delecour rozpoczął od startu w Rajdzie Monte Carlo. Jadąc Fordem Escortem WRC był w nim czwarty. Do trzeciego Didiera Auriola stracił 8,4 sekundy[61]. Następnie Delecour pojechał Toyotą Corollą WRC w mistrzostwach Europy, w Rajdzie El Corte Inglés. Odpadł z niego już na 1. odcinku specjalnym[62]. W trakcie sezonu 1999 Delecour stał się członkiem fabrycznego zespołu Peugeota[63]. Przez cały sezon miewał jednak problemy ze swoim Peugeotem 206 WRC. Rajdu Korsyki nie ukończył na skutek awarii układu elektrycznego, a Rajdu Grecji na skutek awarii układu napędowego. W Rajdzie Finlandii był dziewiąty, a w Rajdzie San Remo nie dojechał do mety z powodu problemów z układem elektrycznym. Z kolei zarówno z Rajdu Australii, jak i Rajdu Wielkiej Brytanii Delecoura wyeliminowała awaria skrzyni biegów[9].

Pierwszym rajdem sezonu 2000, w którym Delecour wystartował, był Rajd Monte Carlo. Francuz nie ukończył go na skutek awarii silnika na 7. odcinku specjalnym[64]. Następnie był siódmy w Rajdzie Szwecji, piąty w Rajdzie Portugalii, siódmy w Rajdzie Katalonii, trzynasty w Rajdzie Argentyny i dziewiąty w Rajdzie Grecji. Z kolei z Rajdu Nowej Zelandii wypadł na skutek awarii skrzyni biegów, a w Rajdzie Finlandii dojechał na 6. pozycji[9]. W Rajdzie Cypru Delecour po raz pierwszy w sezonie stanął na podium. Był w nim trzeci i przegrał jedynie z Carlosem Sainzem i Colinem McRae[65]. W odbywającym się na przełomie września i października Rajdzie Korsyki Delecour walczył o zwycięstwo Gillesem Panizzim. Ostatecznie przegrał z rodakiem o 33,5 sekundy[66]. W Rajdzie San Remo Delecour także był drugi i także przegrał z Panizzim, tym razem o 16,8 sekundy[67]. W listopadowym Rajdzie Australii po raz czwarty z rzędu stanął na podium. Był trzeci za Marcusem Grönholmem i Richardem Burnsem[68]. Z kolei w ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii Delecour był szósty[69]. W sezonie 2000 zajął 6. miejsce w mistrzostwach świata. Zdobył 24 punkty[70].

2001-2002

[edytuj | edytuj kod]
Delecour w Fordzie Focusie WRC podczas Rajdu Finlandii 2001

W styczniu 2001 Delecour został kierowcą zespołu Forda, w którym stał się trzecim kierowcą obok Carlosa Sainza i Colina McRae[71]. Swój debiut w nowym zespole zaliczył w Rajdzie Monte Carlo. Startując w nim Fordem Focusem WRC zajął 3. miejsce i przegrał w nim jedynie z Tommim Mäkinenem oraz Sainzem[72]. Następnie w lutowym Rajdzie Szwecji był piąty, podobnie jak w marcowym Rajdzie Portugalii. W drugiej połowie marca zajął 6. pozycję Rajdzie Katalonii, a w maju był siódmy w Rajdzie Argentyny[9]. W czerwcu Delecour nie ukończył Rajdu Cypru. Powodem wycofania się Francuza z cypryjskich zawodów była awaria silnika na 12. odcinku specjalnym[73]. Z kolei w Rajdzie Grecji Delecour zajął 5. lokatę[74]. W lipcu Delecour wystartował w rajdzie mistrzostw Europy, Rajdzie Niemiec. Stanął w nim na podium. Był trzeci za Philippe'm Bugalskim i Raimundem Baumschlagerem[75]. Następnie zajął 4. miejsce w Rajdzie Safari, a z Rajdu Finlandii wycofał się na skutek awarii układu napędowego. W Rajdzie Nowej Zelandii był dwunasty, w Rajdzie San Remo – szósty, a w Rajdzie Korsyki – dziesiąty[9]. W listopadzie Delecour pojechał w Rajdzie Australii. Na 14. odcinku specjalnym uderzył w dwa drzewa. Jego pilot, Daniel Grataloup, został odwieziony do szpitala w Perth. Doznał kilku złamań, a także urazu prawego płuca. 14. oes został odwołany[76]. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii Delecour nie wziął udziału. W sezonie 2001 zdobył 15 punktów i zajął 9. pozycję w klasyfikacji generalnej[77].

Delecour w Mitsubishi Lancerze WRC na odcinku specjalnym Rajdu Niemiec 2002

Przed sezonem 2002 Delecour odszedł z zespołu Forda i podpisał kontrakt z zespołem Mitsubishi. Jego partnerem w Mitsubishi został Szkot Alister McRae[78]. W zespole Mitsubishi zadebiutował w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Jadąc Mitsubishi Lancerem WRC zajął w nim 9. pozycję[79]. W lutowym Rajdzie Szwecji Delecour dojechał na 34. miejscu z powodu problemów w samochodem[80]. Także w kolejnych rajdach Delecour nie zdobywał punktów w mistrzostwach świata. W Rajdzie Korsyki był siódmy, w Rajdzie Katalonii – dziewiąty, a w Rajdzie Cypru – trzynasty. Następnie nie ukończył Rajdu Argentyny, w którym miał wypadek, a w Rajdzie Akropolu dojechał na 11. miejscu. Nie ukończył zarówno Rajdu Safari, w którym doznał awarii silnika oraz Rajdu Finlandii, w którym uszkodził zawieszenie. W Rajdzie Niemiec Delecour był dziewiąty, w Rajdzie San Remo – dziesiąty, a w Rajdzie Nowej Zelandii – dziewiąty[9]. W listopadowym Rajdzie Australii, podobnie jak rok wcześniej, Delecour miał wypadek. Wraz z pilotem Danielem Grataloupem zostali odwiezieni do szpitala w Perth na obserwację, jednak obaj nie doznali obrażeń[81]. Innego listopadowego rajdu, Rajdu Wielkiej Brytanii, Delecour także nie ukończył z powodu wypadku[82].

Od 2003

[edytuj | edytuj kod]
Delecour w samochodzie Porsche 996 GT34 podczas Rajdu Lyon-Charbonnière 2007

Po sezonie 2002 Delecour odszedł z zespołu Mitsubishi[9]. W 2003 roku wystartował w jednym w rajdzie. W odbywającym się w ramach mistrzostw Europy na przełomie lipca i sierpnia Rajdzie Madery Delecour wystartował samochodem Peugeot 206 WRC w barwach zespołu H.F. Grifone SRL. W rajdzie tym zajął 3. miejsce za Miguelem Camposem i Brunem Thiry'm[83].

W 2005 roku Delecour wziął udział w Rajdzie Valais w mistrzostwach Szwajcarii. Pojechał w nim samochodem Renault Clio S1600 i zajął w nim 2. pozycję. Do zwycięzcy rajdu, Oliviera Gilleta stracił 2:12,6 minuty[84].

W 2007 roku Delecour startował Porsche 996 GT34 w asfaltowych mistrzostwach Francji, jednak w tych zawodach nie osiągnął sukcesów[9]. Do rajdów wrócił w 2011 roku. Wtedy też wystartował w odbywającym się w ramach Intercontinental Rally Challenge, Rajdzie Monte Carlo. Jadąc Peugeotem 207 S2000 zajął w nim 5. miejsce[85]. W lipcu pojechał Dacią Logan w jednym z rajdów o mistrzostwo Rumunii, Rajdzie Sibiu. Dojechał w nim na 17. pozycji w klasyfikacji generalnej[86].

Delecour w Fordzie Fieście RS WRC na jednym z odcinków specjalnych Rajdu Monte Carlo 2012

Rok 2012 Delecour rozpoczął od startu w Rajdzie Monte Carlo w mistrzostwach świata. Jadąc samochodem Ford Fiesta RS WRC z pilotem Dominique'm Savignonim zajął w nim 6. miejsce[87]. W marcu rozpoczął starty w rajdach o mistrzostwo Rumunii samochodem Renault Mégane RS, a następnie także Peugeotem 207 S2000. W maju zwyciężył w Rajdzie Moldovei, a do końca sezonu wygrał jeszcze trzy inne rajdy o mistrzostwo Rumunii: Rajd Aradului, Rajd Tara Barsei i Rajd Iaşului-Dunlop. Dzięki tym zwycięstwom wywalczył swoje pierwsze rajdowe mistrzostwo Rumunii[88]. W 2012 roku pojechał również w dwóch rajdach Intercontinental Rally Challenge. W pierwszym z nich, Rajdzie Korsyki, zajął 15. miejsce[89]. Z kolei w lipcu wystartował w Rajdzie Sibiu. Zajął w nim 3. miejsce za Andreasem Mikkelsenem i Patrikiem Flodinem[90].

W 2013 roku Delecour startował w cyklu mistrzostw Europy oraz ponownie mistrzostw Rumunii[9]. W mistrzostwach Europy pojechał w czterech rajdach. W austriackim Rajdzie Jänner zajął 7. pozycję[91]. W lutym wziął udział w łotewskim Rajdzie Liepāja Ventspils. Stanął w nim na podium. Był trzeci i przegrał jedynie z Jarim Ketomaa i Craigiem Breenem[92]. W maju zajął 5. miejsce w Rajdzie Korsyki[93]. Natomiast w lipcu był drugi w rumuńskim Rajdzie Sibiu. Do zwycięzcy, Jana Kopecky'ego stracił 3:02,8 minuty[94]. W mistrzostwach Rumunii zwyciężył pięciokrotnie. Wygrał takie rajdy jak: Tess Rally, Rajd Timis, Rajd Transylwanii, Rajd Arafului i Rajd Moldovei. Po raz drugi w karierze wywalczył mistrzostwo Rumunii[95].

Rok 2014 Delecour rozpoczął od startu w mistrzostwach świata, w Rajdzie Monte Carlo. Pojechał w nim Fordem Fiestą RS WRC, jednak już na 1. odcinku specjalnym wycofał się z powodu zablokowania się pedału gazu[96]. W mistrzostwach Rumunii, w których jechał Peugeotem 207 S2000 oraz Subaru Imprezą STi N14, zwyciężył czterokrotnie: w Tess Rally, Rajdzie Dunaju, Rajdzie Transylwanii i Rajdzie Moldovei. Po raz trzeci w karierze został rajdowym mistrzem Rumunii[97]. W październiku pojechał samochodem Porsche 997 GT3 w mistrzostwach świata, w Rajdzie Alzacji. Zajął w nim 37. miejsce[98].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Delecour jest mężem Priscilli (z domu de Belloy), byłej modelki. Startowała ona również w rajdach. Zwyciężyła między innymi w mistrzostwach Francji Kobiet[99]. Brała również udział w kilku rajdach mistrzostw świata i mistrzostw Europy[100]. Od 1998 roku pomaga swojemu mężowi w robieniu notatek na szutrowych trasach[101]. Delecour ma czterech synów[102].

Zwycięstwa w Mistrzostwach Świata

[edytuj | edytuj kod]
Nr Rajd Sezon Pilot Samochód
1 Portugalia Rajd Portugalii 1993 Daniel Grataloup Ford Escort RS Cosworth
2 Francja Rajd Korsyki 1993 Daniel Grataloup Ford Escort RS Cosworth
3 Hiszpania Rajd Katalonii 1993 Daniel Grataloup Ford Escort RS Cosworth
4 Monako Rajd Monte Carlo 1994 Daniel Grataloup Ford Escort RS Cosworth

Starty w rajdach WRC

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Zespół Samochód 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 Punkty Miejsce
1984 François Delecour Talbot Samba Rallye MCO
67 		SWE
- 		POR
- 		KEN
- 		FRA
- 		GRE
- 		NZL
- 		ARG
- 		FIN
- 		ITA
- 		CIV
- 		GBR
- 		0 -
1986 François Delecour Peugeot 205 GTI MCO
NU 		SWE
- 		POR
- 		KEN
- 		FRA
- 		GRE
- 		NZL
- 		ARG
- 		FIN
- 		CIV
- 		ITA
- 		GBR
- 		USA
- 		0 -
1987 François Delecour Peugeot 205 GTI MCO
20 		SWE
- 		POR
- 		KEN
- 		FRA
- 		GRE
- 		USA
- 		NZL
- 		ARG
- 		FIN
- 		CIV
- 		ITA
- 		GBR
- 		0 -
1989 François Delecour Peugeot 309 GTI SWE
NU 		MCO
- 		POR
- 		KEN
- 		FRA
- 		GRE
- 		NZL
- 		ARG
- 		FIN
- 		AUS
- 		ITA
- 		CIV
- 		GBR
- 		0 -
1990 Peugeot France Peugeot 309 GTI MCO
9 		POR
- 		KEN
- 		FRA
NU 		GRE
- 		NZL
- 		ARG
- 		FIN
- 		AUS
- 		ITA
- 		CIV
- 		GBR
- 		2 54.
1991 Q8 Team Ford Ford Sierra RS Cosworth 4x4 Monako
3 		Szwecja
- 		Portugalia
NU 		Kenia
- 		Francja
NU 		Grecja
NU 		Nowa Zelandia
- 		Argentyna
- 		Finlandia
- 		Australia
- 		Włochy
4 		Wybrzeże Kości Słoniowej
- 		Hiszpania
3 		Wielka Brytania
6 		40 7.
1992 Ford Motor Co. Ford Sierra RS Cosworth 4x4 Monako
4 		Szwecja
- 		Portugalia
NU 		Kenia
- 		Francja
2 		Grecja
5 		Nowa Zelandia
- 		Argentyna
- 		Finlandia
NU 		Australia
- 		Włochy
3 		Wybrzeże Kości Słoniowej
- 		Hiszpania
NU 		Wielka Brytania
- 		45 6.
1993 Ford Motor Co. Ford Escort RS Cosworth Monako
2 		Szwecja
- 		Portugalia
1 		Kenia
- 		Francja
1 		Grecja
NU 		Argentyna
- 		Nowa Zelandia
2 		Finlandia
- 		Australia
3 		Włochy
NU 		Hiszpania
1 		Wielka Brytania
4 		112 2.
1994 Ford Motor Co. Ford Escort RS Cosworth Monako
1 		Portugalia
NU 		Kenia
- 		Francja
- 		Grecja
- 		Argentyna
- 		Nowa Zelandia
- 		Finlandia
4 		Włochy
NU 		Wielka Brytania
DK 		30 8.
1995 R.A.S. Ford Ford Escort RS Cosworth Monako
2 		Szwecja
NU 		Portugalia
NU 		Francja
2 		Nowa Zelandia
6 		Australia
NU 		Hiszpania
4 		Wielka Brytania
NU 		46 4.
1996 Ford Motor Co. Ford Escort RS Cosworth Szwecja
11 		Kenia
- 		Indonezja
- 		Grecja
- 		Argentyna
- 		Finlandia
- 		Australia
- 		Włochy
- 		Hiszpania
- 		0 -
1997 Peugeot Sport Peugeot 306 Maxi Monako
- 		Szwecja
- 		Kenia
- 		Portugalia
- 		Hiszpania
DK 		Francja
4 		Argentyna
- 		Grecja
- 		Nowa Zelandia
- 		Finlandia
- 		Indonezja
- 		Włochy
- 		Australia
- 		Wielka Brytania
- 		3 17.
1998 Peugeot Sport Peugeot 306 Maxi Monako
10 		Szwecja
- 		Kenia
- 		Portugalia
- 		Hiszpania
8 		Francja
2 		Argentyna
- 		Grecja
- 		Nowa Zelandia
- 		Finlandia
- 		Włochy
NU 		Australia
- 		Wielka Brytania
- 		6 10.
1999 François Delecour
Peugeot Esso		 Ford Escort WRC[a]
Peugeot 206 WRC 		Monako
4 		Szwecja
- 		Kenia
- 		Portugalia
- 		Hiszpania
- 		Francja
NU 		Argentyna
- 		Grecja
NU 		Nowa Zelandia
- 		Finlandia
9
- 		Włochy
NU 		Australia
NU 		Wielka Brytania
NU 		3 16.
2000 Peugeot Esso Peugeot 206 WRC Monako
NU 		Szwecja
7 		Kenia
- 		Portugalia
5 		Hiszpania
7 		Argentyna
13 		Grecja
9 		Nowa Zelandia
NU 		Finlandia
6 		Cypr
3 		Francja
2 		Włochy
2 		Australia
3 		Wielka Brytania
6 		24 6.
2001 Ford Motor Co. Ford Focus WRC Monako
3 		Szwecja
5 		Portugalia
5 		Hiszpania
6 		Argentyna
7 		Cypr
NU 		Grecja
5 		Kenia
4 		Finlandia
NU 		Nowa Zelandia
12 		Włochy
6 		Francja
10 		Australia
NU 		Wielka Brytania
- 		15 9.
2002 Marlboro Mitsubishi Ralliart Mitsubishi Lancer WRC Monako
9 		Szwecja
34 		Francja
7 		Hiszpania
9 		Cypr
13 		Argentyna
NU 		Grecja
11 		Kenia
NU 		Finlandia
NU 		Niemcy
9 		Włochy
10 		Nowa Zelandia
9 		Australia
NU 		Wielka Brytania
NU 		0 -
2012 M-Sport Ford World Rally Team Ford Fiesta RS WRC Monako
6 		Szwecja
- 		Meksyk
- 		Portugalia
- 		Argentyna
- 		Grecja
- 		Nowa Zelandia
- 		Finlandia
- 		Niemcy
- 		Wielka Brytania
- 		Francja
- 		Włochy
- 		Hiszpania
- 		8 17.
2014 François Delecour Ford Fiesta RS WRC
Porsche 997[b] 		Monako
NU 		Szwecja
- 		Meksyk
- 		Portugalia
- 		Argentyna
- 		Włochy
- 		Polska
- 		Finlandia
- 		Niemcy
- 		Australia
- 		Francja
37 		Hiszpania
- 		Wielka Brytania
- 		0

Starty w rajdach IRC

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Zespół Samochód 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Punkty Miejsce
2011 François Delecour Peugeot 207 S2000 MON
5 		KAN
- 		KOR
- 		JAŁ
- 		YPR
- 		AZO
- 		BAR
- 		MEC
- 		SAN
- 		SZK
- 		CYP
- 		10 19.
2012 François Delecour Peugeot 207 S2000 AZO
- 		KAN
- 		IRE
- 		KOR
15 		TAR
- 		YPR
- 		SMR
- 		SIB
3 		BAR
- 		JAŁ
- 		SLI
- 		SAN
- 		CYP
- 		15 26.

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Prywatnym Fordem Escortem WRC startował jedynie w Rajdzie Monte Carlo.
  2. ↑ Prywatnym Porsche 997 startował jedynie w Rajdzie Francji.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b François Delecour profile. juwra.com. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  2. ↑ François Delecour profile. Jolly Club. [dostęp 2014-10-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-10)]. (fr.).
  3. ↑ François Delecour, du mont Cassel à Monte-Carlo. L’Humanité.fr. [dostęp 2014-10-01]. (fr.).
  4. ↑ 52. Rallye Monte Carlo 1984. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  5. ↑ 53. Rallye Monte Carlo 1985. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  6. ↑ 54. Rallye Monte Carlo 1986. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  7. ↑ 22. 24 Heures d'Ypres 1986. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  8. ↑ 55. Rallye Monte Carlo 1987. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  9. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u François Delecour profile. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  10. ↑ 23. Rallye d'Antibes 1988. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  11. ↑ 34. Rallye du Var 1988. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  12. ↑ 32. Rallye Alpin – Behra 1989. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  13. ↑ 33. Tour de Corse – Rallye de France 1989. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  14. ↑ 58. Rallye Monte Carlo 1990. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  15. ↑ 34. Tour de Corse – Rallye de France 1990. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  16. ↑ a b c Francois Delecour profile. Rally Paradise. [dostęp 2014-10-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-05-29)]. (ang.).
  17. ↑ 59. Rallye Monte Carlo 1991. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  18. ↑ 25. Rallye de Portugal – Vinho do Porto 1991. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  19. ↑ 33. Rallye Sanremo – Rallye d’Italia 1991. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  20. ↑ La fiche de Francois Delecour. l'Equipe. [dostęp 2014-10-01]. (fr.).
  21. ↑ 27. Rallye Catalunya – Costa Brava 1991. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  22. ↑ 47. Lombard RAC Rally 1991. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  23. ↑ Season 1991. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  24. ↑ 60. Rallye Monte Carlo 1992. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  25. ↑ 26. Rallye de Portugal – Vinho do Porto 1992. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  26. ↑ 36. Tour de Corse – Rallye de France 1992. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  27. ↑ 34. Rallye Sanremo – Rallye d’Italia 1992. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  28. ↑ 28. Rallye Catalunya – Costa Brava 1992. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  29. ↑ Season 1992. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  30. ↑ 27. Rallye de Portugal – Vinho do Porto 1993. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  31. ↑ 37. Tour de Corse – Rallye de France 1993. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  32. ↑ 40. Acropolis Rally 1993. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  33. ↑ 23. Rothmans Rally New Zealand 1993. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  34. ↑ 6. Telecom Rally Australia 1993. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  35. ↑ 35. Rallye Sanremo – Rallye d’Italia 1993. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  36. ↑ 29. Rallye Catalunya – Costa Brava 1993. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  37. ↑ Season 1993. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  38. ↑ 49. Network Q RAC Rally 1993. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  39. ↑ 62. Rallye Monte Carlo 1994. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  40. ↑ 28. TAP Rallye de Portugal 1994. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  41. ↑ 44. Neste 1000 Lakes Rally 1994. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  42. ↑ 36. Rallye Sanremo – Rallye d’Italia 1994. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  43. ↑ RAC Rally 1994 Results. juwra.com. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  44. ↑ Season 1994. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  45. ↑ 63. Rallye Monte Carlo 1995. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  46. ↑ 39. Tour de Corse – Rallye de France 1995. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  47. ↑ Season 1995. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  48. ↑ 64. Rallye Monte Carlo 1996. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  49. ↑ 45. International Swedish Rally 1996. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  50. ↑ 20. Rallye El Corte Inglés 1996. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  51. ↑ France 1996. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  52. ↑ 49. Rallye Lyon-Charbonnières-Rhône 1997. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  53. ↑ Rally Catalunya 1997. worldrally.net. [dostęp 2014-10-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-05)]. (ang.).
  54. ↑ 41. Tour de Corse – Rallye de France 1997. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  55. ↑ France 1997. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  56. ↑ 66. Rallye Monte Carlo 1998. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  57. ↑ 34. Rallye Catalunya – Costa Brava 1998. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  58. ↑ 42. Tour de Corse – Rallye de France 1998. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  59. ↑ 40. Rallye Sanremo – Rallye d’Italia 1998. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  60. ↑ 25. Rallye du Condroz-Huy 1998. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  61. ↑ 67. Rallye Monte Carlo 1999. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  62. ↑ 23. Rallye El Corte Inglés 1999. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  63. ↑ Peugeot – Season 1999. juwra.com. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  64. ↑ 68. Rallye Monte Carlo 2000. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  65. ↑ 28. Cyprus Rally 2000. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  66. ↑ 44. V-Rally Tour de Corse – Rallye de France 2000. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  67. ↑ 42. Rallye Sanremo – Rallye d’Italia 2000. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  68. ↑ 13. Telstra Rally Australia 2000. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  69. ↑ 56. Network Q Rally of Great Britain 2000. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  70. ↑ Season 2000. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  71. ↑ Delecour joins Ford for 2001.. Crash.net. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  72. ↑ 69. Rallye Monte Carlo 2001. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  73. ↑ 29. Cyprus Rally 2001. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  74. ↑ 48. Acropolis Rally 2001. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  75. ↑ 20. ADAC Rallye Deutschland 2001. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  76. ↑ Rally Australia 2001. worldrally.net. [dostęp 2014-10-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  77. ↑ Season 2001. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  78. ↑ Delecour and Alister McRae join Mitsubishi.. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  79. ↑ 70. Rallye Monte Carlo 2002. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  80. ↑ 51. Uddeholm Swedish Rally 2002. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  81. ↑ Rally Australia: Delecour, Grataloup medical update. motorsport.com. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  82. ↑ 58. Network Q Rally of Great Britain 2002. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  83. ↑ 44. Rali Vinho da Madeira 2003. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  84. ↑ 46. Rallye International du Valais 2005. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  85. ↑ 79. Rallye Monte Carlo 2011. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  86. ↑ 11. Raliul Sibiului 2011. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  87. ↑ 80. Rallye Monte Carlo 2012. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  88. ↑ Romania 2012. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  89. ↑ 55. Tour de Corse 2012. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  90. ↑ Francois Delecour po Rajdzie Sibiu. v10.pl. [dostęp 2014-10-01].
  91. ↑ 30. Internationale Jänner Rallye 2013. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  92. ↑ Momenty Delecoura. autoklub.pl. [dostęp 2014-10-01].
  93. ↑ 56. Tour de Corse 2013. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  94. ↑ Rajd Sibiu: Komplet zwycięstw oesowych Kopecky'ego – Czech wygrywa rumuńską rundę ERC. v10.pl. [dostęp 2014-10-01].
  95. ↑ Romania 2013. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  96. ↑ 82. Rallye Monte Carlo 2014. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  97. ↑ Romania 2014. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  98. ↑ 5. Rallye de France – Alsace 2014. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  99. ↑ Five François Delecour facts. FIA ERC. [dostęp 2014-10-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-08)]. (ang.).
  100. ↑ Priscille de Belloy profile. eWRC. [dostęp 2014-10-01]. (ang.).
  101. ↑ The power of love…. Max Rally. [dostęp 2014-10-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-08)]. (ang.).
  102. ↑ Des routes sinueuses du rallye à celles sableuses du Paris-Dakar : le nouveau rêve d'un champion. La Voix du Nord. [dostęp 2014-10-01]. (fr.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=François_Delecour&oldid=74282964”