Francisco Abal – Wikipedia, wolna encyklopedia

Francisco Abal
Francisco Domingo Abal Guerault
Pseudonim

Panchito

Data i miejsce urodzenia

24 czerwca 1951
Montevideo

Data i miejsce śmierci

13 października 1972
Andy

Rugby union
Kariera juniorska
Lata Zespół
1966–1969 XV Stella Maris First
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.)
1969–1972 Old Christians Club

Francisco Abal (ur. 24 czerwca 1951 w Montevideo, zm. 13 października 1972 w Andach) – urugwajski rugbysta, ofiara katastrofy lotu Fuerza Aérea Uruguaya 571.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem właściciela fabryki papierosów. Ukończył szkołę Colegio Stella Maris[1]. Po rozwodzie rodziców mieszkał z ojcem, z którym miał złe kontakty. Z tego względu nawiązał bliskie relacje z rodziną Parrado i stał się jej przybranym członkiem. Spędzał w ich domu weekendy, uczestniczył w rodzinnych uroczystościach i wycieczkach. Traktował Fernando i Susanę jak biologiczne rodzeństwo[1].

W wieku 15 lat zaczął trenować rugby w XV Stella Maris First, juniorskiej drużynie Old Christians Club. W 1969 przeszedł do głównego zespołu.

W październiku 1972 znalazł się w składzie drużyny na wyjazd sparingowy do Chile. Wyczarterowany od sił powietrznych samolot wystartował z Montevideo rano 12 października. W trakcie lotu Abal siedział w prawym rzędzie siedzeń, początkowo po stronie przejścia, obok Fernando Parrado, jednak później zmienili się miejscami i Francisco usiadł przy oknie. Po południu samolot musiał lądować w Mendozie w Argentynie z powodu złych warunków pogodowych. Lot kontynuowano nazajutrz, 13 października. Dwadzieścia minut przed planowanym lądowaniem w Santiago samolot rozbił się o bezimienne wzniesienie w pobliżu wulkanu Tinguiririca. W wyniku katastrofy Abal odniósł ciężkie obrażenia, miał krwotok śródmózgowy. Został przeniesiony na tył wraku, gdzie układano ciężej rannych. Zmarł pierwszej nocy. Rano 14 października, studenci medycyny Roberto Canessa i Gustavo Zerbino stwierdzili jego zgon i pochowali ciało w śniegu[2].

20 stycznia 1973 spoczął w zbiorowym grobie ofiar katastrofy[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Fernando Parrado: Miracle in the Andes: 72 Days on the Mountain and My Long Trek Home. Nowy Jork: Broodway Books, 2006. ISBN 978-1-4000-9769-2.
  2. Piers Paul Read: ¡Viven!: la tragedia de los Andes. Noguer, 1974. ISBN 978-84-279-0839-0.
  3. Memories. viven.com.uy. [dostęp 2018-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-09)]. (ang.).