Frank Lampard – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy piłkarza Chelsea (ur. 1978). Zobacz też: jego ojca.
Frank Lampard
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Frank James Lampard Junior

Data i miejsce urodzenia

20 czerwca 1978
Romford

Wzrost

184 cm[1]

Pozycja

pomocnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1994–2001 West Ham United 148 (24)
1995–1996 → Swansea City (wyp.) 9 (1)
2001–2014 Chelsea 429 (147)
2014–2015 Manchester City 32 (6)
2015–2017 New York City 29 (15)
W sumie: 647 (193)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
 Anglia U-18
1997–2000  Anglia U-21 19 (9)
1998  Anglia B 1 (0)
1999–2014  Anglia 106 (29)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2018–2019 Derby County
2019–2021 Chelsea
2022–2023 Everton
2023 Chelsea (tymczasowo)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Frank James Lampard, OBE (ur. 20 czerwca 1978 w Romford) – angielski trener i piłkarz, który występował na pozycji ofensywnego pomocnika. Były menadżer Chelsea, Derby County i Evertonu

Swoją karierę piłkarską rozpoczynał w zespole West Ham United, byłym klubie jego ojca. Do juniorskiego zespołu dołączył w roku 1994 i w sezonie 1997/1998 zapewnił sobie miejsce w pierwszym składzie. Rok później pomógł swojej drużynie zająć najwyższe miejsce w Premier League w całej historii klubu. W następnym sezonie grając w linii pomocy zdobył 14 bramek we wszystkich rozgrywkach. W roku 2001 przeszedł za 11 milionów funtów do lokalnego rywala West Hamu, Chelsea.

Od czasu debiutu w nowym zespole był podstawowym graczem Chelsea, pobił rekord 164 kolejnych występów w Premier League. W klubie z zachodniego Londynu pierwsze ważniejsze trofeum zdobył w roku 2005, wygrywając rozgrywki o mistrzostwo kraju oraz zdobywając Pucharu Ligi. Pod wodzą José Mourinho osiągnął więcej sukcesów; zdobył mistrzostwo Anglii w sezonie 2005/2006 oraz dublet pucharów krajowych w roku 2007. Następnie podpisał nowy kontrakt z klubem, stając się najlepiej zarabiającym piłkarzem ligi. W tym samym roku zdobył bramkę w swoim pierwszym finale Ligi Mistrzów, przegranym z Manchesterem United. W sezonie 2009/2010 razem z Chelsea ponownie sięgnął po dublet. W 2012 roku wygrał z klubem Ligę Mistrzów, a w kolejnym sezonie zdobył Ligę Europy.

W reprezentacji Anglii zadebiutował w roku 1999 i wystąpił w jej barwach na Euro 2004 (gdzie zdobył trzy gole w czterech spotkaniach), Mistrzostwach Świata 2006, 2010 oraz 2014. Z Elen Rives piłkarz ma dwójkę dzieci: Lunę i Islę.

2 lutego 2017 ogłosił zakończenie kariery piłkarskiej[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodzony w Romford w Londynie jest synem Franka Lamparda seniora, byłego obrońcy, reprezentanta Anglii oraz dwukrotnego zdobywcy Pucharu Anglii z West Ham United. Jego matka, Pat zmarła na zapalenie płuc 24 kwietnia 2008 roku[3] i od czasu jej śmierci po każdym strzelonym golu patrzy się w niebo i unosi ręce oddając jej cześć[4]. Jego wujkiem jest szkoleniowiec Harry Redknapp[5], zaś kuzynem Jamie Redknapp[6], który grał przez 12 sezonów w Liverpoolu oraz 17 razy wystąpił w reprezentacji Anglii, po czym w roku 2005 zakończył karierę[7].

Lampard uczył się w Brentwood School w Esseksie, gdzie jego klasową koleżanką była osobowość telewizyjna Jodie Marsh. W GCSE z łaciny otrzymał ocenę A*[8]; był to jeden z 12 egzaminów jakie wykonał. IQ Lamparda wynosi więcej niż 150, przez co mieści się w 0,1% osób w społeczeństwie, które mają taki iloraz inteligencji[9].

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

West Ham United

[edytuj | edytuj kod]

Lampard karierę rozpoczynał w sierpniu 1992 roku w West Ham United[10]. Dwa lata później jego wujek, Harry Redknapp został szkoleniowcem klubu a jego ojciec asystentem[11][12]. W październiku 1995 roku został wypożyczony do grającego w Division Two Swansea City i w tym zespole zadebiutował w wygranym 2:0 meczu z Bradford City, zaś pierwszą bramkę strzelił w meczu z Brighton & Hove Albion[13]. W Swansea rozegrał łącznie dziewięć ligowych meczów i w styczniu 1996 roku powrócił do Londynu. Tego samego roku wraz z zespołem juniorów West Ham, którego był kapitanem doszedł do finału FA Youth Cup[14]. 5 maja w meczu z Sheffield Wednesday zadebiutował w West Ham, zaś resztę sezonu spędził na rezerwie[15].

Rok później w marcowym spotkaniu z Aston Villą doznał kontuzji nogi po rozegraniu 13 ligowych meczów[16]. 9 sierpnia 1997 roku w meczu z Barnsley zdobył swoją pierwszą bramkę dla zespołu[17] i stał się podstawowym graczem klubu występując w ponad 30 meczach. W sezonie 1998/1999 zagrał w każdym spotkaniu Premier League[18] i West Ham rozgrywki Premier League zakończył na piątym miejscu, przez co zakwalifikował się do europejskich pucharów[19]. W sezonie 1999/2000 zdobył 13 bramek i był trzecim najlepszym strzelcem zespołu[20]. Zdobył także swoją pierwszą bramkę w europejskich pucharach, w meczu Pucharu Intertoto z FC Jokerit. Łącznie strzelił trzy gole w tych rozgrywkach oraz w Pucharze UEFA[21]. Po sprzedaniu Rio Ferdinanda do Leeds United po sezonie 2000/2001 oraz odejściu jego ojca oraz wujka Redknappa z zespołu, Lampard przeszedł za 11 milionów funtów do Chelsea[22]. Wcześniej otrzymał także ofertę od Aston Villi[14].

Chelsea

[edytuj | edytuj kod]
Lampard w czasie rozgrzewki

Lampard pierwszy raz w Premier League dla nowego klubu wystąpił 19 sierpnia w zremisowanym 1:1 meczu z Newcastle United, zaś w spotkaniu z Tottenhamem Hotspur otrzymał pierwszą czerwoną kartkę[23]. Sezon 2001/2002 zakończył z 37 ligowymi występami. Zdobył pięć bramek w Premier League i siedem we wszystkich rozgrywkach[24]. W pierwszym meczu następnego sezonu, z Charlton Athletic zdobył bramkę dającą Chelsea zwycięstwo 3:2. Był podstawowym graczem zespołu i wystąpił we wszystkich meczach ligowych (38). W 48 wszystkich swoich spotkaniach zdobył osiem bramek[25].

We wrześniu 2003 roku został wybrany najlepszym piłkarzem miesiąca w Premier League, zaś w październiku najlepszym graczem miesiąca PFA według kibiców. W sezonie 2003/2004 po raz pierwszy zdobył dwucyfrową liczbę bramek w lidze (10); poza tym strzelił cztery gole w rozgrywkach Ligi Mistrzów[26], w której Chelsea dotarła do półfinału.

Lampard w 2007 roku

W lipcu 2004 roku przedłużył swoją umowę z klubem o pięć lat[11]. Został również mianowany drugim kapitanem zespołu przez José Mourinho[10]. W sezonie 2004/2005 zagrał w 28 ligowych spotkaniach. Strzelił również 13 bramek (19 we wszystkich rozgrywkach) i poza tym z 16 asystami na koncie został najlepszym asystentem w lidze[27][28]. Wraz z Chelsea zdobył także mistrzostwo Anglii[29]. W Lidze Mistrzów jego klub odpadł po półfinałach z Liverpoolem, zdobył natomiast Pucharu Ligi. W tych rozgrywkach Lampard wystąpił sześciokrotnie i strzelił dwie bramki[28]. Został również wybrany najlepszym piłkarzem roku według FWA[10].

W sezonie 2005/2006 zdobył 16 bramek w 35 meczach[30]. We wrześniu 2005 roku Lampard znalazł się w najlepszej jedenastce na świecie według FIFPro. 28 grudnia opuścił mecz ligowy z powodu choroby i tym samym zakończył serię 164 kolejnych występów w Premier League; pobił rekord, który należał wcześniej do Davida Jamesa (159 spotkań)[31][32]. Pierwszy występ z tej serii zaliczył 13 października 2001 roku, w czasie pierwszego sezonu w Chelsea. Na gali Piłkarza Roku FIFA oraz w plebiscycie na Złotą Piłkę zajął drugie miejsce, za Ronaldinho[33][34].

Z powodu kontuzji pleców Johna Terry’ego Lampard większą część sezonu 2006/2007 grał jako kapitan. Zdobył także swoją 77. bramkę dla klubu i stał się najbardziej bramkostrzelnym pomocnikiem Chelsea, bijąc rekord Dennisa Wise[35]. Lampard sezon zakończył z 21 golami we wszystkich rozgrywkach, w tym rekordowej liczbie sześciu bramek zdobytych w Pucharze Anglii. 6 stycznia 2007 roku w trzeciej rundzie tych rozgrywek w spotkaniu z Macclesfield Town strzelił natomiast swojego pierwszego hat-tricka dla Chelsea. W meczu ćwierćfinałowym z Tottenhamem Hotspur zdobył dwa gole wyrównując zarazem wynik z 3:1 na 3:3; został również wybrany najlepszym graczem rundy za ten występ[36]. Po wygranym finale z Manchesterem United Lampard powiedział, że chciałby zostać w klubie „na zawsze”[37].

Lampard podpisuje program meczowy

W sezonie 2007/2008 Lampard zmagał się z kontuzją i wystąpił w 24 ligowych spotkaniach, najmniej od sezonu 1996/1997. 16 lutego 2008 roku w meczu Pucharu Anglii z Huddersfield Town zdobył setną bramkę dla Chelsea stając się ósmym graczem, który tego dokonał[38]. 12 marca 2008 roku zdobył cztery bramki w wygranym 6:1 meczu z Derby County. Mimo śmierci matki Lampard zagrał w półfinałowym spotkaniu Ligi Mistrzów z Liverpoolem, w którym jego zespół wygrał dzięki jego bramce strzelonej z rzutu karnego w dogrywce. W finałowym meczu z Manchesterm United zdobył bramkę na 1:1 w 45. minucie, jednak jego zespół przegrał po serii rzutów karnych.

13 sierpnia 2008 roku przedłużył swój kontrakt z klubem o pięć lat. Ma w tym czasie zarobić 39,2 miliona funtów[39]. W pierwszych jedenastu spotkaniach sezonu 2008/2009 zdobył pięć bramek. 2 listopada strzelił swojego setnego gola w Premier League. 17 stycznia 2009 roku w meczu ze Stoke City po raz 400. wystąpił w Chelsea. W drugim ćwierćfinałowym meczu z Liverpoolem strzelił dwie bramki, zaś w następnym meczu z Arsenalem również zdobył gola. Sezon zakończył z 12 bramkami na koncie oraz został wybrany najlepszym piłkarzem roku w klubie. W finale Pucharu Anglii z Evertonem strzelił gola a Chelsea wygrała 2:1[40].

W sierpniowym spotkaniu o Tarczę Wspólnoty z Manchesterem United zdobył bramkę, a Chelsea wygrała po serii rzutów karnych. W 2010 roku Chelsea zdobyła Mistrzostwo Anglii i Puchar Anglii. Lampard z liczbą 22 goli w lidze został drugim strzelcem zespołu i czwartym całej Premier League. Był też najlepszym asystentem na angielskich boiskach.

5 maja 2012 roku wraz z zespołem Chelsea zdobył Puchar Anglii sezonu 2011/12. Był to 7. w historii triumf Chelsea w Pucharze Anglii. Londyński klub z Lampardem w składzie dotarł do finału Ligi Mistrzów sezonu 2011/12, w którym zmierzył się z Bayernem Monachium 19 maja 2012 na stadionie Allianz Arena, gdzie odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w finale Ligi Mistrzów.

11 maja 2013 roku Lampard w meczu z Aston Villą pobił rekord strzelonych bramek dla The Blues; razem ma ich 211, zaraz za nim jest Bobby Tambling.

Manchester City

[edytuj | edytuj kod]

W lipcu 2014 roku jako wolny agent podpisał kontrakt z nowo utworzonym klubem MLS New York City FC[41]. Według mediów Lampard nie podpisał kontraktu, tylko krótkoterminową umowę z klauzulą od jej odstąpienia 31 grudnia 2014[42][43]. W klubie z Nowego Jorku miał stawić się 1 stycznia 2015, w dniu, od którego nowy kontrakt miał obowiązywać[44][45]. Pod koniec grudnia oficjalna strona klubu Manchester City poinformowała, że Lampard przedłuży umowę z tym zespołem, obowiązującą do końca sezonu 2014/2015[46], co wywołało oburzenie wśród kibiców nowojorskiego klubu[47].

Pierwszą bramkę w barwach The Citizens zdobył 21 września 2014 w meczu przeciwko swojemu byłemu klubowi Chelsea rozegranym na Etihad Stadium[48]. Bramka Lamparda zapewniła podział punktów między obiema drużynami.

New York City FC

[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 2015 podpisał kontrakt z New York City FC, obowiązujący od 1 lipca 2015[49]. 14 listopada 2016 roku, klub New York City FC ogłosił, że Lampard opuści szeregi drużyny wraz ze zbliżającym się końcem kontraktu zawodnika. Po wygaśnięciu kontraktu Lampard zakończył karierę[50].

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W kadrze do lat 21 Lampard zadebiutował 13 listopada 1997 roku w meczu z Grecją. Do roku 2000 wystąpił w tej kategorii wiekowej niemal 20 razy[11]. Był również kapitanem swojego zespołu[14]. W drużynie seniorów po raz pierwszy wystąpił 10 października 1999 roku w spotkaniu z Belgią. W sierpniu 2003 roku w meczu z Chorwacją zdobył pierwszą bramkę[40]. Brał udział w Euro 2004 i Mistrzostwach Świata w 2006 roku. Podczas Euro 2004 zdobył gola przeciwko reprezentacji Francji, która wygrała tamten mecz po dwóch bramkach Zinedine Zidane’a. W roku 2005 został również wybrany najlepszym graczem reprezentacji[10]. Na Mistrzostwach Świata w RPA w meczu z Niemcami w 1/8 finału strzelił wyrównującego gola, który jednak nie został uznany. Lampard został powołany na Euro 2012, ale z udziału w turnieju wykluczyła go kontuzja uda odniesiona na treningu.

26 sierpnia 2014 roku zawodnik ogłosił zakończenie kariery reprezentacyjnej[51].

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

31 maja 2018 został menadżerem Derby County[52]. W swoim jedynym sezonie w barwach tej drużyny doprowadził Barany do finału play-offów o awans do Premier League, w których przegrał z Aston Villą.

Od 4 lipca 2019 do 25 stycznia 2021 był menadżerem klubu, w którym świętował największe sukcesy jako zawodnik – Chelsea[53][54].

Rekordy

[edytuj | edytuj kod]

Lampard był rekordzistą w Anglii pod względem serii nieprzerwanie rozgrywanych meczów w Premier League, rozpoczynający się 13 października 2001, a kończący 26 listopada 2005 i wynoszący 164 gry[55]. Ten wynik prawie dwukrotnie (310 spotkań) poprawił w latach 2003–2012 Brad Friedel. Osiągnięcie to jest nadal rekordowe pod tym względem dla graczy występujących w polu[56]. Frank pobił wcześniejszy rekord 159 występów z rzędu zdobyty przez Davida Jamesa[55].

Ze 147 ligowymi bramkami na koncie jest najlepszym strzelcem w historii Chelsea oraz drugim pomocnikiem w Premier League, który przekroczył próg stu goli, wcześniej uczynił to Matthew Le Tissier.

16 bramek Lamparda w sezonie 2005/2006 było rekordem w Anglii w klasyfikacji bramek zdobytych przez pomocników. W sezonie 2009/2010 Lampard pobił swoje osiągnięcie, trafiając do siatki aż 22 razy w sezonie. 27 marca 2010, podczas meczu z Aston Villą, wygranym przez Chelsea 7:1, Lampard zdobył 4 gole i zanotował swoje 150. trafienie dla londyńskiego klubu. 17 marca 2013 zdobył swoją 200. bramkę dla The Blues, po trafieniu do bramki głową w wygranym 2:0 meczu z West Hamem. Dwa miesiące później, strzelając dwa gole w meczu z Aston Villą, pobił rekord strzelonych bramek dla Chelsea, należący do tego momentu do Bobby’ego Tamblinga[57]. Łącznie Lampard zdobył dla Chelsea 211 bramek. Jako jeden z dwóch zawodników w historii Premier League zdobywał co najmniej 10 bramek w dziesięciu kolejnych sezonach (drugim jest Wayne Rooney). Jest szóstym najlepszym strzelcem w historii Premier League i czwartym najlepszym asystentem w dziejach ligi (za Rooneyem, Ceskiem Fàbregasem i Ryanem Giggsem)[58]. Anglik rozegrał łącznie 609 meczów w Premier League, więcej spotkań na koncie mają jedynie James Milner, Ryan Giggs i Gareth Barry[58].

Łącznie w lidze angielskiej rozegrał 48 904 minut i średnio co 278 minut zdobywał bramkę[59].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Lampard ma dwie siostry o imionach Natalie i Clare[3]. Mieszka w Surrey i ma dwójkę dzieci z Elen Rivers, z którą był zaręczony, Lunę oraz Islę; ta druga urodziła się kilka godzin po tym jak Chelsea zdobyła Puchar Anglii w roku 2007. W sierpniu 2006 roku opublikował swoją autobiografię zatytułowaną Totally Frank. W lutym 2009 roku Lampard rozstał się z Rives[60][61]. W tym samym roku zaczął spotykać się z dziennikarką Christine Bleakley. 20 grudnia 2015 para wzięła ślub. Uroczystość odbyła się w Katedrze Św. Pawła w Londynie[62]. Za zasługi dla angielskiego futbolu został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego[63].

Styl gry

[edytuj | edytuj kod]

Lampard był uważany za gracza nieustępliwego. Dysponował silnym strzałem[14] oraz potrafił tworzyć okazje strzeleckie[32]. José Mourinho opisał go jako gracza „unikalnego”. Wyróżniał się boiskową „inteligencją”[32].

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]

Klubowe

[edytuj | edytuj kod]

West Ham

[edytuj | edytuj kod]
Lampard wraz z kolegami świętujący triumf w Lidze Mistrzów.

Chelsea

[edytuj | edytuj kod]
Zwycięstwo
Drugie miejsce/Finalista

Reprezentacyjne

[edytuj | edytuj kod]
  • FA Summer Tournament: 2004

Indywidualne

[edytuj | edytuj kod]
  • Drużyna roku PFA: 2004, 2005, 2006
  • Piłkarz roku Chelsea: 2004, 2005, 2009
  • Piłkarz roku FWA: 2005
  • Piłkarz roku PFA według kibiców: 2005
  • Piłkarz roku w Premier League: 2005
  • Jedenastka roku FIFPro: 2005
  • Jedenastka roku ESM: 2004/2005, 2005/2006, 2009/2010
  • Piłkarz Roku FIFA: drugie miejsce 2005
  • Złota Piłka: drugie miejsce 2005
  • Piłkarz roku w Anglii: 2004, 2005
  • Najlepszy pomocnik sezonu UEFA: 2007/2008
  • Zawodnik dekady w Premier League (2000-2009)
  • Piłkarz miesiąca w Premier League: wrzesień 2003, kwiecień 2005, październik 2005, październik 2008

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Profil piłkarza na stronie premierlegue.com. premierleague.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-17)]..
  2. ↑ Piłka nożna. Frank Lampard zakończył karierę piłkarską!, „Sport.pl” [dostęp 2017-02-02] (pol.).
  3. ↑ a b Lampard grief as mum Pat dies. The Sun, 2008-04-25. [dostęp 2009-07-19]. (ang.).
  4. ↑ Frank Lampard. Daily Mail. [dostęp 2009-07-19].
  5. ↑ Harry Redknapp was the inspiration behind Frank Lampard staying with Chelsea. Daily Mirror, 2008-08-16. [dostęp 2009-07-19]. (ang.).
  6. ↑ Harry offers Jamie coaching role at Tottenham. ESPNsoccernet, 2009-05-12. [dostęp 2009-07-19]. (ang.).
  7. ↑ Jamie Redknapp. Soccerbase. [dostęp 2009-07-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-04-29)]. (ang.).
  8. ↑ advantages of a classical education?. users.globalnet.co.uk. [dostęp 2009-07-18]. (ang.).
  9. ↑ Frank Lampard has 'higher IQ than Carol Vorderman. Daily Telegraph. [dostęp 2009-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-10)]. (ang.).
  10. ↑ a b c d LAMPARD (Frank James). Football Database. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
  11. ↑ a b c Frank Lampard. englans.11v11.com. [dostęp 2009-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-12-16)]. (ang.).
  12. ↑ Frank Lampard. Soccerbase. [dostęp 2009-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-15)]. (ang.).
  13. ↑ Steve Tucker: First goal for Swans started my career – Lampard. Wales on Sunday, 2008-11-09. [dostęp 2009-07-19]. (ang.).
  14. ↑ a b c d Frank Lampard. 4thegame. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
  15. ↑ Games played by Frank Lampard in 1995/1996. Soccerbase. [dostęp 2009-08-10]. (ang.).
  16. ↑ West Ham 1996/1997 player appearances. Soccerbase. [dostęp 2009-07-19]. (ang.).
  17. ↑ Games played by Frank Lampard in 1997/1998. Soccerbase. [dostęp 2009-07-19]. (ang.).
  18. ↑ West Ham 1998/1999 player appearances. Soccerbase. [dostęp 2009-07-19]. (ang.).
  19. ↑ Final 1998/1999 English Premier Table. Soccerbase. [dostęp 2009-07-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-19)]. (ang.).
  20. ↑ West Ham 1999/2000 player appearances. Soccerbase. [dostęp 2009-08-10]. (ang.).
  21. ↑ Games played by Frank Lampard in 1999/2000. Soccerbase. [dostęp 2009-08-10]. (ang.).
  22. ↑ Lampard’s moment of truth. BBC Sport, 2001-06-14. [dostęp 2009-07-19]. (ang.).
  23. ↑ Games played by Frank Lampard in 2001/2002. Soccerbase. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
  24. ↑ Chelsea 2001/2002 player appearances. Soccerbase. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
  25. ↑ Chelsea 2002/2003 player appearances. Soccerbase. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
  26. ↑ Chelsea 2003/2004 player appearances. Soccerbase. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
  27. ↑ Premier League – Statistics. PremierLeague.com. [dostęp 2009-07-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-30)]. (ang.).
  28. ↑ a b Chelsea 2004/2005 player appearances. Soccerbase. [dostęp 2009-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-09-14)]. (ang.).
  29. ↑ Final 2004/2005 English Premier Table. Soccerbase. [dostęp 2009-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-26)]. (ang.).
  30. ↑ Chelsea 2005/2006 player appearances. Soccerbase. [dostęp 2009-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-08-07)]. (ang.).
  31. ↑ Lampard 164 and out. The Guardian, 2005-12-29. [dostęp 2009-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-13)]. (ang.).
  32. ↑ a b c Frank Lampard. Chelsea F.C. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
  33. ↑ Ronaldinho scoops European award. BBC, 2005-12-28. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
  34. ↑ Ronaldinho wins world award again. BBC, 2005-12-29. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
  35. ↑ Match Report: Everton 3 Chelsea 2. chelseafc.com, 2006-12-17. [dostęp 2006-12-17].
  36. ↑ Lampard triumphs in FA Cup award. BBC, 2007-03-30. [dostęp 2007-04-09].
  37. ↑ Mourinho proud of Chelsea players. Eurosport, 2007-05-20. [dostęp 2007-05-20].
  38. ↑ Frank and the Full 100 Club. Official Chelsea FC website, 2008-02-17. [dostęp 2008-02-17].
  39. ↑ Lamps signs mega deal. Malaysian Star Online, 2008-08-15. [dostęp 2009-08-10]. (ang.).
  40. ↑ a b Frank Lampard Bio. ESPNsoccernet. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
  41. ↑ Welcome to New York City: Frank Lampard. nycfc.com. [dostęp 2014-07-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (26 lipca 2014)]. (ang.).
  42. ↑ Frank Lampard’s deal from New York extended. bbc.com. [dostęp 2015-01-09]. (ang.).
  43. ↑ Frank Lampard in limbo at Manchester City as registration expires on New Year’s Day. telegraph.co.uk. [dostęp 2015-01-09]. (ang.).
  44. ↑ Man City boss confirms loan deal until January. bbc.com. [dostęp 2015-01-09]. (ang.).
  45. ↑ Frank Lampard’s Contract with Manchester City Extended. nycfc.com. [dostęp 2015-01-09]. (ang.).
  46. ↑ Club Statement: Frank Lampard. mcfc.co.uk. [dostęp 2015-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 stycznia 2015)]. (ang.).
  47. ↑ Man City stay prompts New York fans’ outrage. bbc.com. [dostęp 2015-01-09]. (ang.).
  48. ↑ Man City 1-1 Chelsea. bbc.co.uk. [dostęp 2014-09-21]. (ang.).
  49. ↑ Frank Lampard finally signs MLS contract to play with NYCFC. espn.com. [dostęp 2015-06-04]. (ang.).
  50. ↑ Lampard departs. nycfc.com. [dostęp 2017-02-02]. (ang.).
  51. ↑ Frank Lampard pożegnał się z reprezentacją. interia.pl. [dostęp 2017-02-14]. (pol.).
  52. ↑ Frank Lampard joins the Rams as new manager. dcfc.co.uk. [dostęp 2018-05-31]. (ang.).
  53. ↑ Frank Lampard returns to Chelsea. [dostęp 2019-07-04]. (ang.).
  54. ↑ Premier League: Frank Lampard zwolniony z Chelsea. Media wskazują następcę [online], PolskieRadio24.pl [dostęp 2021-01-25].
  55. ↑ a b Lampard 164 and out. The Guardian, 29 grudnia 2005. [dostęp 2008-10-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 grudnia 2007)]. (ang.).
  56. ↑ The 8 Outfield Players With the Most Consecutive Matches Played in Premier League History [online], 90min.com, 8 listopada 2017 [dostęp 2019-08-25] (ang.).
  57. ↑ Frank Lampard scored his 200th goal for Chelsea who moved into third place with a win over West Ham. BBC Sport. [dostęp 2013-03-17]. (ang.).
  58. ↑ a b Premier League Club Records, All-Time Team & Player Stats [online], www.premierleague.com [dostęp 2019-08-25] (ang.).
  59. ↑ Frank Lampard, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2020-11-24].
  60. ↑ Frank Lampard to lose £1m after split from Elen Rives. Wags Blog. [dostęp 2009-07-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-09-11)]. (ang.).
  61. ↑ Frank Lampard and Elen Rives hammer out deal after split. The Sun, 2009-02-16. [dostęp 2009-07-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-06)]. (ang.).
  62. ↑ 'On cloud 9!': Newlywed Christine Bleakley thanks fans for well wishes [online], Mail Online [dostęp 2016-05-17].
  63. ↑ Lampard z Orderem Imperium Brytyjskiego!. Polsat Sport. [dostęp 2015-11-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-10)]. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]


Aktualni trenerzy klubów Premier League
  • Aktualny na dzień 21 czerwca 2024
Składy reprezentacji Anglii
Skład reprezentacji Anglii na Euro 2004

Anglia

  • O występie Anglików na Mistrzostwach Europy 2004 czytaj tutaj.
Skład reprezentacji Anglii na Mundialu 2006

Anglia

Skład reprezentacji Anglii na Mundialu 2010

Skład reprezentacji Anglii na Mundialu 2014

Anglia

Osiągnięcia i nagrody
Piłkarz roku w Anglii (FWA)
Jedenastka gwiazd Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2004
Bramkarze
Obrońcy
Pomocnicy
Napastnicy
Kariera szkoleniowa
Trenerzy Derby County
  1. ↑ a b tymczasowo
Trenerzy Chelsea F.C.
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l tymczasowo
Trenerzy Evertonu F.C.
  1. ↑ a b sekretarz
  2. ↑ a b tymczasowo
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Frank_Lampard&oldid=73513820”