Furor teutonicus – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2011-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Furor teutonicus (łac. „teutońska furia”) – zwrot łaciński używany na określenie agresywnych działań ludów germańskich. Po raz pierwszy pojawia się on w Farsaliach Lukana dla oddania cech przypisywanych przez niego Teutonom: okrucieństwa i szału bitewnego.

Teutonowie i Cymbrowie były to ludy germańskie, z którymi Rzymianie zetknęli się około roku 113 p.n.e. W walkach z nimi Rzymianie ponieśli kilka dotkliwych klęsk, między innymi pod Noreią w 113 roku p.n.e. i Arausio w roku 105 p.n.e. Ekspansję Germanów powstrzymał dopiero rzymski wódz Gajusz Mariusz, któremu udało się całkowicie zniszczyć Cymbrów i Teutonów w bitwach pod Aquae Sextiae i Wercellae, ale aż do kresu istnienia cesarstwa Germanie nękali jego granice i walnie przyczynili się do jego upadku.

Zwrot furor teutonicus pojawił się w kilku przemówieniach Bismarcka i Hitlera dla określenia tężyzny narodu niemieckiego. Wyrażenia teutoński szał użył także w 2007 roku ówczesny premier Jarosław Kaczyński.