Główieniec – Wikipedia, wolna encyklopedia

Główieniec

Jednostka pomocnicza Poznania
Ulica Główieniec
Państwo	Polska
Województwo	wielkopolskie
Miasto	Poznań
Dzielnica	Osiedle Antoninek-Zieliniec-Kobylepole
W granicach Poznania	1 stycznia 1951[1]
SIMC	1008009
Strefa numeracyjna	(+48) 61
Tablice rejestracyjne	PO
Położenie na mapie Poznania Główieniec na mapie z 1840
52°24′36″N 17°02′05″E/52,410000 17,034722

Główieniec – peryferyjna część Poznania, w osiedlu administracyjnym Antoninek-Zieliniec-Kobylepole, obejmuje głównie tereny leśne.

Zlokalizowana jest na północ od ulicy Warszawskiej, stanowiącej na tym odcinku drogę krajową nr 92. Na południu graniczy z Antoninkiem, na wschodzie i północy z Zielińcem (poprzez tereny leśne). Częściowo na terenie Główieńca zlokalizowana jest fabryka samochodów Volkswagen Poznań.

Osadę założono w latach 1802-1804, po sekularyzacji tych dóbr przez państwo pruskie (uprzednio należały do biskupów poznańskich). Była to wieś kolonizatorów niemieckich z Wirtembergii o nazwie Kolonisten-Etablissements der Kolonie Glowno, nazywana także Kolonie Glowna. Należały doń łąki i pastwiska położone na południe od Głównej i Główieńskich Olędrów, przy drodze łączącej Poznań ze Swarzędzem. Podczas tego etapu kolonizacji założono również kolonie w Kicinie oraz Gortatowie, a we wszystkich łącznie zamieszkało 36 osób (osiem rodzin)^[2].

W 1938 założono (obecnie formalnie nieczynny) cmentarz przy ul. Leśnej^[3]. Osadę włączono do miasta 1 stycznia 1951. Uprzednio była osiedlem w gromadzie Nowa Wieś, w gminie Swarzędz.^[4]

Nazwy ulic na terenie Główieńca nie stanowią zwartej grupy toponimicznej - np. Poziomkowa, Krośniewicka, Biłgorajska, Główieniec.

• Główina