Głos Wielkopolski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Głos Wielkopolski

Częstotliwość	dziennik
Państwo	Polska
Adres	ul. Grunwaldzka 19, Grunwald, Poznań
Wydawca	Polska Press Oddział Poznań
Tematyka	polityczno-społeczna
Pierwszy numer	16 lutego 1945[1]
Redaktor naczelny	Leszek Waligóra[2]
Średnia sprzedaż	(III kw. 2022) 9 334[3]
Format	350 × 289
ISSN	1898-3154
Strona internetowa

Głos Wielkopolski – dziennik społeczno-polityczny wydawany od 16 lutego 1945 w Poznaniu, najstarszy dziennik ukazujący się w województwie wielkopolskim.

Jest pierwszym tytułem polskiej gazety, który ukazał się pod koniec II wojny światowej w Poznaniu, faktycznie w czasie trwania bitwy o miasto (pierwszy numer miał nakład 3000^[4] lub 6200^[5] egzemplarzy). Tytuł gazety wymyślił Józef Szulczyński, przedwojenny dziennikarz prasy kupieckiej^[6]. Druk był możliwy dzięki Mieczysławowi Francuszkiewiczowi, który przechował przez lata okupacji nieosiągalne w 1945 roku polskie czcionki^[5]. Początkowo drukowany był w ocalałej od zniszczeń wojennych Drukarni św. Wojciecha przy ul. Wawrzyniaka na Jeżycach, gdzie z braku prądu maszyny płaskie były ręcznie napędzane przez zapędzonych do tego zadania volksdeutschów^[4]. Tempo druku oscylowało wokół 600 egzemplarzy na godzinę. Cena pierwszego numeru wynosiła 20 groszy. Już 4 czerwca 1945 w redakcji odwiedziny złożył minister informacji i propagandy Stefan Matuszewski^[5].

Pierwsze kolegia redakcyjne odbywały się przy ul. Chełmońskiego 22 (Wojewódzki Urząd Informacji i Propagandy). Pierwszym redaktorem naczelnym był por. Józef Pawłowski, a współpracowali z nim Jan Brzeski, Czesław Brzóska, Eugeniusz Cofta, Jan Gajewski, Jarogniew Kaniasty, Józef Szulczyński i Wiktor Wojciechowski^[5]. W 1947 postanowiono odbudować kamienicę przy ul. Grunwaldzkiej róg Marcelińskiej, wykupioną za 8,5 miliona zł. Powstał tu dom prasowy otwarty 1 maja 1950, również dla „Gazety Poznańskiej”. Do końca lat 40. XX wieku „Głos” był liderem na wielkopolskim rynku prasy informacyjnej (średni nakład – 102 tys. egzemplarzy)^[7].

W 1999 r. redakcja została wyróżniona statuetką „Dobosz Powstania Wielkopolskiego”, przyznawaną przez Zarząd Główny Towarzystwa Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918/1919^[8].

Od 2003 r. tytuł należał do Oficyny Wydawniczej Wielkopolski. Średnia sprzedaż w tygodniu (ponad 200 tys. egzemplarzy w samym tylko Poznaniu) postawiła „Głos” w czołówce polskich dzienników regionalnych. Gazeta miała opinię konserwatywnej. 4 grudnia 2006 Głos Wielkopolski połączył się z „Gazetą Poznańską”.

Obecnie „Głos Wielkopolski” wydawany jest przez poznański oddział grupy Polska Press.

Wśród stałych dodatków znajdują się „Pasaż Poznański”, Telemagazyn, „Moto Gratka”, „Gratka Nieruchomości” oraz poniedziałkowy dodatek sportowy.

 Osobny artykuł: D/C. Magazyn dziewczyny i chłopaka.

Głos Wielkopolski był inicjatorem następujących unikatowych inicjatyw:

• Nagroda Pracy Organicznej i Medal Młodej Sztuki,
• serie filmowe, m.in. poświęcone kinu czeskiemu i dokumentalistyce,
• „Srebrna Piłka Głosu” – nagroda dla najlepszego piłkarza Wielkopolski,
• plebiscyty: Człowiek Roku, Kobieta Przedsiębiorcza, Narzeczona Para, Rolnik Roku, Strażak Roku, Piłkarz i Sportowiec Amator, Jak oni rządzili i inne,
• „Ranking 100” dotyczący największych przedsiębiorstw Wielkopolski,
• cykl wydawniczy map topograficznych Wielkopolski (pierwsze w Polsce mapy dołączone do gazety),
• pierwszy w Polsce opłatek wigilijny dołączony do gazety,
• pierwszy w Polsce barwny telemagazyn dołączony do gazety^[7].

Głos Wielkopolski zapraszał na rozmowy do redakcji (m.in. podczas tzw. „Obiadów”) lub dla uświetnienia uroczystości m.in. następujące osoby: Yehudi Menuhin, Günter Grass, Bułat Okudżawa, Mikis Theodorakis, Krzysztof Penderecki, Andrzej Wajda, Gilbert Bécaud, Chick Corea czy Nigel Kennedy^[7].

Kolejni redaktorzy naczelni gazety:

• Wydanie elektroniczne