Głosowanie jednomyślne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zgodnie z regułą jednomyślności głosowania, zostaje wybrana ta opcja za którą opowiadają się wszyscy członkowie danego społeczeństwa. Dana społeczność wybiera opcje A a nie B, wtedy i tylko wtedy, gdy wszyscy członkowie tej społeczności opowiadają się za opcją A. Reguła jednomyślności głosowania może być respektowana jedynie w sytuacji, gdy zagwarantowana jest wolność każdej jednostki. Warto podkreślić, że do wyboru dochodzi jedynie wtedy, gdy żaden z głosujących nie blokuje wybieranej opcji.

Jednomyślność w głosowaniu może występować tylko w przypadku małych grup. Jednomyślność może być warunkiem przyjęcia decyzji o najwyższym znaczeniu dla państwa, społeczeństwa czy organizacji. Ponieważ jest ona rzadkością, gdyż nawet w małej grupie istnieją różne preferencje i różne interesy, zasada jednomyślności w głosowaniu na ogół jest odrzucana, gdyż kierowanie się nią oznaczałoby wystąpienie paraliżu decyzyjnego. W pewnych przypadkach możliwe jest ustanowienie zasady jednomyślności w podejmowaniu decyzji w małej grupie, jeżeli przedmiot decyzji jest ważny.

Brak jednomyślności w głosowaniu oznacza, że przeważy status quo. W rzeczywistości reguła jednomyślności w głosowaniu daje prawo weta każdemu wyborcy i w sposób nieunikniony zachowuje status quo.

Kolejność, w jakiej głosowane są alternatywy jest innym ważnym aspektem reguły jednomyślności. Ma ona wpływ na końcowy wynik. Końcowy rezultat może się różnić w zależności od wybranej ścieżki głosowania.

Ze względu na to, iż liczba wyborców jest zwykle względnie mała, możemy wyróżnić poszczególne komitety. Teoria komitetów zajmuje się analizą problemów głosowania.

Reguła jednomyślności głosowania jest bardzo często stosowana przy wydawaniu wyroków przez ławę przysięgłych.

• Nicola Acocella, Zasady polityki gospodarczej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002

• Ordynacja większościowa