GID – Wikipedia, wolna encyklopedia

GID (ang.) Group ID, group identifier – numeryczny identyfikator grupy w systemie operacyjnym Unix i systemach uniksopodobnych.

W systemach uniksowych, konta użytkowników przydzielane są do grup. Dana grupa posiada ściśle określone prawa dostępu do systemu plików z uprawnieniami. Korzystanie z grup umożliwia nadawanie uprawnień użytkownikom przez superużytkownika w sposób zorganizowany, np. prawa do uruchamiania programów, dostęp do plików, drukarek, skanerów i innych urządzeń peryferyjnych. Część zadań o charakterze administracyjnym również może zostać powierzona wybranym grupom, a przez to użytkownikom przypisanym do danej grupy.

Podczas tworzenia konta, jest ono automatycznie przydzielane do grupy głównej, (ang.) primary group. GID grupy głównej jest domyślnie równy UID^[1]. Definicje wszystkich grup znajdują się w pliku /etc/group według schematu:^[2]

nazwa_grupy : hasło : GID : lista_użytkowników

gdzie:

nazwa_grupy – tekstowy identyfikator grupy

hasło – opcjonalne hasło dla grupy

GID – numeryczny identyfikator grupy

lista_użytkowników – lista tekstowych identyfikatorów kont należących do grupy

• grupa root ma GID = 0,
• grupa nogroup ma ostatni GID = 65534,
• zakres GID od 1 do 99 (typowo) jest zarezerwowany dla grup systemu operacyjnego,
• GID-y od 100 (500 w Red Hat Linux, 1000 w Debianie) wzwyż są przeznaczone dla grup głównych,

• login
• logowanie