Garford-Putiłow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Garford-Putiłow
Ilustracja
Garford-Putiłow zdobyty w czasie wojny polsko-bolszewickiej
Dane podstawowe
Państwo

 Imperium Rosyjskie

Producent

Zakłady Putiłowskie

Typ pojazdu

Samochód pancerny

Trakcja

kołowa(4x2)

Załoga

8 osób

Dane techniczne
Silnik

4-cylindrowy silnik benzynowy o mocy 36 KM

Pancerz

stalowy, 7 do 13 mm

Długość

5,70 m

Szerokość

2,30 m

Wysokość

2,80 m

Masa

11 t

Osiągi
Prędkość

18 km/h

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 × armata górska 76,2 mm
3 × karabin maszynowy Maxim

Garford-Putiłow (ros. Гарфорд-Путилов) – rosyjski samochód pancerny wyprodukowany w Zakładach Putiłowskich na podwoziu pięciotonowego samochodu ciężarowego Garford. Był to jeden z najlepiej uzbrojonych samochodów pancernych I wojny światowej. Produkcję prowadzono w latach 1915–1916, ogółem powstało 48 maszyn.

Użycie

[edytuj | edytuj kod]

Samochody Garford-Putiłow wykorzystywano w czasie I wojny światowej (1914–1918), a później podczas wojny domowej w Rosji (1917–1923) oraz w czasie rewolucji listopadowej w Niemczech (1918–1919).

Podczas wojny polsko-bolszewickiej (1919–1921) armia polska zdobyła kilka wozów Garford-Putiłow i co najmniej trzech używała w działaniach bojowych. Samochody nazwane „Dziadek”, „Generał Szeptycki” i „Zagłoba” do końca lat 20. XX wieku były na wyposażeniu Wojska Polskiego.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jan Tarczyński, Krzysztof Barbarski, Adam Jońca: Pojazdy w Wojsku Polskim 1819-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajsks, 1995. ISBN 83-85621-57-1.